«Συγχώρησα τους γονείς μου για την κακοποίηση που είχα δεχτεί. Η κακοποίηση καταγράφεται στην ψυχή του παιδιού και την κουβαλάει μια ζωή». Μπορεί να έγινε ντόρος για την αποκάλυψη της… θείας Σταματίνας από την τηλεοπτική σειρά “Σέρρες” ότι είναι Intersex αλλά προτίμησα να σταθώ στην πραγμτικότητα και στα λόγια της Γιούλης Τσαγκαράκη για την κακοποίηση που δέχτηκε από τους γονείς της.

Διαβάστε ακόμη: Και πάλι βρήκα τον λάθος άνθρωπο για ν’ αγαπήσω…

Δυστυχώς η ψυχική κακοποίηση δεν αφήνει μελανιές που φαίνονται. Δημιουργεί σημάδια που πονάνε. Για πάντα. Κάθε απόρριψη, κάθε υποτίμηση, κάθε προσβολή γίνεται βάρος στο μυαλό ενός παιδιού. Ένα βάρος που συχνά μεγαλώνει μαζί με αυτό, που μεταμορφώνεται σε αμφιβολία για τον εαυτό του, σε φόβο, σε στρες, σε ενοχές, σε δυσκολία να εμπιστευτεί τους ανθρώπους.

Διαβάστε ακόμη: Καρκίνος του μαστού: Σιωπή δεν σημαίνει δύναμη

Και όμως, υπάρχουν γονείς που νομίζουν ότι η άγρια πειθαρχία ή η ψυχική πίεση είναι «εκπαίδευση». Στην πραγματικότητα, είναι δηλητήριο. Έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με ψυχική κακοποίηση έχουν περισσότερες πιθανότητες να αντιμετωπίσουν άγχος, κατάθλιψη, χαμηλή αυτοεκτίμηση και προβλήματα σχέσεων στην ενήλικη ζωή τους.

Είναι σαν να τους λένε: «Δεν αξίζεις», και το παιδί το πιστεύει.

Συχνά, οι γονείς κάνουν τα ίδια λάθη χωρίς να το συνειδητοποιούν: παραβλέπουν τα συναισθήματα του παιδιού, προσπαθούν να το σώσουν από κάθε αποτυχία, απαιτούν τελειότητα, ή δεν σέβονται τα όρια τους. Κάθε «Δεν με νοιάζει» όταν το παιδί πονάει, κάθε «Μην κλαις για αυτό» όταν το παιδί θέλει να εκφράσει τα συναισθήματά του, κάθε υποτίμηση «Ποιος νομίζεις ότι είσαι;» αφήνει μια βαθιά γρατζουνιά στην ψυχή του.

Η ψυχική κακοποίηση είναι σιωπηρή βία. Και η σιωπή μας είναι συνενοχή.

Το χειρότερο είναι ότι αυτά τα τραύματα δεν απαλύνονται και δεν εξαφανίζονται με τα χρόνια. Γίνονται μέρος του παιδιού, του εφήβου, του ενήλικα που κάποτε ήταν ένα μικρό πλάσμα γεμάτο ελπίδα και εμπιστοσύνη. Κάθε γονέας που κακοποιεί ένα παιδί, ακόμη και με λόγια, παίζει με τη ζωή του παιδιού. Οι συνέπειες είναι βαθιές, αθέατες αλλά αδυσώπητες.

Η ιστορία της Τσαγκαράκη δείχνει και κάτι ακόμα: την τεράστια δύναμη της συγχώρεσης. Να συγχωρείς σημαίνει να απελευθερώνεσαι από τα δεσμά του πόνου. Αλλά αυτό δεν αναιρεί την ευθύνη των γονέων. Η συγχώρεση δεν είναι κάλυψη της βίας.

Ας είμαστε ειλικρινείς: ίσως όλοι καταγόμαστε από κάποιου είδους μακελειό, όπως αναφέρει και ο συγγραφέας – μεταφραστής Γιώργος – Ίκαρος Μπαμπασάκης (“Από το μακελειό κατάγομαι”). Οι γονείς που κακοποιούν τα παιδιά τους πρέπει να ξέρουν ότι δεν κάνουν απλώς «αθώα λάθη». Είναι πράξεις που καταγράφονται στην ψυχή τους και αλλάζουν ζωές.

Η αγάπη δεν τιμωρεί, δεν μειώνει, δεν καταστρέφει. Η αγάπη χτίζει, στηρίζει, διδάσκει. Και κάθε παιδί αξίζει να νιώθει ασφάλεια και αγάπη μέσα στο σπίτι του και όχι να είναι το θύμα.