Ανάμεσα σε δύο εποχές: H νέα συλλογή του Schiaparelli αιωρείται στο χρόνο
Back to the Future, o τίτλος της νέας couture συλλογής του Daniel Roseberry για τον οίκο Schiaparelli σβήνει τα όρια ανάμεσα σε παρελθόν και μέλλον.
Η Εβδομάδα Υψηλής Ραπτικής στο Παρίσι ξεκίνησε δυναμικά και η πρώτη μέρα ανήκε, δικαίως, στον Daniel Roseberry. Στο δημιουργικό τιμόνι του οίκου Schiaparelli παρουσίασε τη συλλογή Φθινόπωρο/Χειμώνας 2025-26 στο Petit Palais.
View this post on Instagram
Από τις πρώτες που έκλεψαν τα βλέμματα στην επίδειξη του οίκου Schiaparelli ήταν η 29χρονη Βρετανίδα τραγουδίστρια και fashion icon, Dua Lipa, η οποία εμφανίστηκε με bridal mood. Αρραβωνιασμένη πλέον με τον Βρετανό ηθοποιό Callum Turner, φόρεσε ένα εντυπωσιακό cut-out λευκό φόρεμα. Κάνοντας ένα διάλειμμα από την περιοδεία της Radical Optimism, η οποία ολοκληρώνεται τον Δεκέμβριο, παρευρέθηκε δίπλα σε ονόματα όπως η Hunter Schafer, η Cardi B και η Karol G. Η Cardi B φόρεσε ένα μαύρο φόρεμα με κρόσσια με ένα τεράστιο κολιέ με χάντρες που κατέβαινε στους ώμους της και πλαισίωνε το ντεκολτέ της. Το κορυφαίο αυτό κομμάτι υψηλής ραπτικής ήταν καθαρά Schiaparelli: αβανγκάρντ, γλυπτικό και γεμάτο σουρεαλιστική φινέτσα.
Back to the Future
View this post on Instagram
Με τη νέα συλλογή υψηλής ραπτικής για τον φθινόπωρο/χειμώνα 2025-2026, ο Daniel Roseberry μας προσκάλεσε σε ένα οπτικό και συναισθηματικό ταξίδι. Ο Αμερικανός καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου Schiaparelli επέλεξε να αφήσει στην άκρη τα φανταχτερά στοιχεία του μοντερνισμού και να επιστρέψει στις ρίζες. Με τίτλο «Back to the Future», η συλλογή επιχείρησε κάτι τολμηρό: να δείξει πώς μια δημιουργία εμπνευσμένη από το παρελθόν μπορεί να μοιάζει βγαλμένη από το μέλλον.
Κι αν περιμένατε να δείτε στο catwalk τους διάσημους κορσέδες που έγιναν σήμα κατατεθέν του οίκου τα τελευταία χρόνια, ο Roseberry προτίμησε μια σιλουέτα πιο καθαρή, πιο αρχιτεκτονική, που βασίζεται στο ασπρόμαυρο και διανθίζεται με λίγες πινελιές κόκκινου. Επηρεασμένος από την περίοδο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και συγκεκριμένα από τη στιγμή που η Elsa Schiaparelli εγκατέλειψε το Παρίσι για τη Νέα Υόρκη το 1940, ο σχεδιαστής αναστοχάζεται μια εποχή έντονης ανασφάλειας αλλά και δημιουργικής έκρηξης στη μόδα.
Τα ρούχα που παρουσιάστηκαν στη συλλογή είναι εξαιρετικά καλοραμμένα: φορέματα με σφιχτή μέση, ίσιες γραμμές και κοντύτερα μήκη που παραπέμπουν στις δεκαετίες του ’30 και του ’40, χωρίς όμως να ασκούν πίεση στο σώμα. Το εμβληματικό “Keyhole”, μια σουρεαλιστική λεπτομέρεια από τα αρχεία του οίκου, επανεμφανίζεται σε κεραμική εκδοχή, κρυμμένο στο πέτο ενός σακακιού. Η αισθητική παραπέμπει σε μια “κομψότητα πριν την καταιγίδα”, όπως εκείνη που αποτυπώθηκε στις φωτογραφίες του Man Ray και του Horst.
Ξεχωριστές στιγμές της επίδειξης περιλαμβάνουν τη λαμπερή, ιριδίζουσα τουαλέτα της Maggie Maurer και το εντυπωσιακό halter φόρεμα της Mona Tougaard. Το σακάκι “Elsa”, εμπνευσμένο από τα αρχεία και αφιερωμένο στην ιδρύτρια του οίκου, έκανε την παρθενική του εμφάνιση στη πασαρέλα.
Σε αντίθεση με τις προηγούμενες συλλογές που συχνά ενσωμάτωναν προσωπικά βιώματα ή αμερικανικές επιρροές, αυτή η πρόταση του Roseberry είναι μια εξωτερική, σχεδόν αποστασιοποιημένη ματιά πάνω στην κληρονομιά του οίκου. «Πιστεύω ότι πρόκειται για την πιο “κληρονομική” συλλογή που έχουμε παρουσιάσει μέχρι σήμερα», δηλώνει χαρακτηριστικά. Και πράγματι, καταφέρνει να τιμήσει την Elsa Schiaparelli ως ιδέα, ως μια γυναίκα που τόλμησε να επαναπροσδιορίσει τι είναι μόδα και αν μπορεί να θεωρηθεί τέχνη.
View this post on Instagram
Το φινάλε της συλλογής ήταν λιτό αλλά γεμάτο ένταση: η αίσθηση δεν είναι τόσο μιας θριαμβευτικής επιστροφής, αλλά μιας τελετουργικής “απογύμνωσης” του εντυπωσιασμού. Η μουσική συνοδεύει διακριτικά το αφήγημα, προσδίδοντας μια σχεδόν μυσταγωγική διάσταση στην εμπειρία. Όπως σημειώνει και ο ίδιος ο σχεδιαστής «Η υψηλή ραπτική για μένα είναι πιο κοντά στην τέχνη, παρά στην ένδυση. Είναι μια ανθρώπινη, σχεδόν ιερή πράξη.»
Σε μια εποχή όπου η τεχνητή νοημοσύνη απειλεί να αλλοιώσει ακόμα και τον δημιουργικό πυρήνα της μόδας, ο Roseberry επιμένει στο χειροποίητο, στο αναλογικό, στο βαθιά συναισθηματικό. Και καταφέρνει κάτι σπάνιο: να προσφέρει ένα “παράθυρο” έξω από τη φρενίτιδα του παρόντος, μια στιγμή αναστολής, όπου το παρελθόν και το μέλλον συνυπάρχουν.
