Οι άνθρωποι που μοιράζονται την καθημερινότητά τους με τον Σακχαρώδη Διαβήτη, τα μέλη της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων – Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη (ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ), είναι πρωταγωνιστές μιας σπουδαίας προσπάθειας ενημέρωσης, πρόληψης και διεκδίκησης. Μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες, τις δυσκολίες στη διαχείριση της νόσου, τις προκλήσεις στον εργασιακό χώρο, την ανάγκη για ψυχολογική στήριξη και πρόσβαση σε σύγχρονες θεραπείες, αποτυπώνεται η πραγματική διάσταση της ζωής με διαβήτη. Το 3ο Diabetes Empowerment Forum, που πραγματοποιήθηκε στην Καλαμπάκα, έδωσε φωνή σε αυτά τα βιώματα, αναδεικνύοντας όχι μόνο τις δυσκολίες, αλλά και τη δύναμη, την αντοχή και την ελπίδα των ατόμων με ΣΔΤ1 και των οικογενειών τους. Μέσα από τις εμπειρίες τους γίνεται σαφές ότι η πρόληψη, η εκπαίδευση και η διεκδίκηση ίσων ευκαιριών είναι κομβικά στοιχεία για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Διαβάστε ακόμη: 8 καθημερινές συνήθειες που δεν φανταζόσασταν ότι αυξάνουν το σάκχαρο

Ιωάννης Μαυροματίδης: “Το άγχος, οι βάρδιες, οι ακανόνιστες ώρες γευμάτων  επηρεάζουν το σάκχαρο”

Μέλος του Συλλόγου “Άγιος Δημήτριος” Θεσσαλονίκης

“Διαγνώστηκα με διαβήτη το 2022, πριν από τρία χρόνια, και θυμάμαι τη στιγμή σα να ήταν χθες. Ένα άτομο με σακχαρώδη διαβήτη συχνά αντιμετωπίζει ιδιαίτερες δυσκολίες στον χώρο εργασίας, οι οποίες δεν είναι πάντα ορατές στους άλλους.

Η ανάγκη για συχνή μέτρηση σακχάρου, χορήγηση ινσουλίνης και προσεκτική ρύθμιση της διατροφής μπορεί να συγκρούεται με απαιτητικά ωράρια ή την έλλειψη κατανόησης από συναδέλφους. Το άγχος, οι βάρδιες, οι ακανόνιστες ώρες γευμάτων και η σωματική κόπωση επηρεάζουν σημαντικά τα επίπεδα σακχάρου, αυξάνοντας τον κίνδυνο υπογλυκαιμίας ή υπεργλυκαιμίας.

Η έλλειψη υποστηρικτικών πολιτικών στους εργασιακούς χώρους, καθώς και η περιορισμένη ενημέρωση εργοδοτών και συναδέλφων, συχνά αναγκάζουν τον διαβητικό να κρύβει την πάθησή του.

Αντίθετα, θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να εργάζεται με ασφάλεια και αξιοπρέπεια. Δυστυχώς, δεν υπάρχει κάποιος ευρωπαϊκός νόμος που να προστατεύει ρητά τους διαβητικούς από διακρίσεις ή ρατσισμό στους χώρους εργασίας.”

Διαβάστε ακόμη: 3 τροφές που ρυθμίζουν το σάκχαρό σας

Βάνα Κουτσουδάκη: “Με διαβήτη 1 και εγώ και το παιδί μου”

Γενική Γραμματέας του Συλλόγου Διαβητικών Αθήνας

“Είμαι μαία και μαμά ενός παιδιού με διαβήτη, που διαγνώστηκε πριν από 20 χρόνια, την ημέρα των γενεθλίων του, σε ηλικία μόλις τριών ετών. Στα 43 μου διαγνώστηκα κι εγώ με διαβήτη τύπου 1, σπάνιο, αλλά συμβαίνει.

Όταν διαγνώστηκε ο γιος μου, σοκαρίστηκα, έκλαψα πολύ, αγχώθηκα και παρακάλεσα τον Θεό να πάρει τον διαβήτη από το παιδί μου και να τον δώσει σε μένα. Οπότε, προσοχή σε τι εύχεστε…

Τότε ήμουν παχύσαρκη και παρουσίαζα όλα τα τυπικά συμπτώματα του διαβήτη τύπου 1, όμως πήρα λάθος διάγνωση και κατέληξα στην εντατική. Υπέγραψα και έφυγα από το νοσοκομείο, γιατί κατάλαβα ότι οι γιατροί ακολουθούσαν λάθος δρόμο. Ήμουν σε διακοπές στην Κρήτη, το πάλεψα μόνη μου, χωρίς να το πω σε κανέναν, και χρησιμοποιούσα προσωρινά τις ινσουλίνες του γιου μου. Μόλις επέστρεψα στην Αθήνα, υποβλήθηκα σε μια απαιτητική εξέταση, την καμπύλη πεπτιδίου-γλυκαγόνης (C-peptide–glucagon test), και διαπιστώθηκε ότι η σπάνια περίπτωση στα 43 μου ήταν όντως διαβήτης τύπου 1. Σήμερα ζω την καθημερινότητα, προσέχω τον εαυτό μου και μαθαίνω να συμβιώνω με τη νόσο. Και, παρά τις δυσκολίες, θέλω να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον διαβήτη, γιατί μέσα από αυτή τη διαδρομή γνώρισα υπέροχους ανθρώπους και έμαθα να εκτιμώ ακόμη περισσότερο τη ζωή.

Ηλιάδα Καργάκου: “Ο διαβήτης τύπου 1 προκαλεί και άλλα αυτοάνοσα”

Μέλος του Συλλόγου Διαβητικών “Γλυκιά Μεσσηνία”

Έχω παιδί με διαβήτη τύπου 1. Διαγνώστηκε στα 7 του χρόνια και τώρα κοντεύει τα 17. Όταν πρωτοδιαγνώστηκε, ένιωσα ότι χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Παρόλο που είμαι επαγγελματίας υγείας, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τον διαβήτη τύπου 1 από τον διαβήτη τύπου 2 και όλα όσα μου έλεγαν οι γιατροί μου φαίνονταν… κινέζικα.

Σιγά-σιγά, όμως, ενημερώθηκα σωστά από τους ειδικούς και ζήτησα στήριξη από ψυχολόγους, διαβητολόγους και ενδοκρινολόγους και άλλους ειδικούς. Κατά κάποιον τρόπο, άρχισα να μαθαίνω τη ζωή από την αρχή: πώς πρέπει να κινηθώ, πώς να συμπεριφερθώ απέναντι στο παιδί μου και τι χρειάζεται για να του εξασφαλίσω μια καλή πορεία ζωής και υγείας.

Η συμβουλή που θα έδινα όσον αφορά τον διαβήτη τύπου 1, επειδή πρόκειται για γονιδιακό ζήτημα και δεν μπορούμε να τον προλάβουμε, είναι να κάνουμε συχνές εξετάσεις, ώστε η διάγνωση να γίνει όσο το δυνατόν νωρίτερα και να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε σταδιακά τα απαραίτητα βήματα, ώστε η διαδικασία να είναι πιο ομαλή. Δυστυχώς, το παιδί μου όταν διαγνώστηκε μπήκε στην εντατική, ήταν πολύ αργά, καθώς η διάγνωση δεν έγινε μέσω τυχαίου ελέγχου.

Στα αυτοάνοσα νοσήματα υπάρχει συχνά συνοσηρότητα, και μπορεί να εμφανιστεί δεύτερο ή και τρίτο αυτοάνοσο.

Το παιδί μου διαγνώστηκε και με κοιλιοκάκη, ένα πολύ συχνό νόσημα που εμφανίζεται στον διαβήτη, το οποίο δυσκολεύει σημαντικά τη διαχείριση, αφού πρέπει να αποφεύγει τη γλουτένη στη διατροφή. Αυτό καθιστά πιο απαιτητική τη ρύθμιση του διαβήτη, καθώς το ένα επηρεάζει το άλλο. Η καθημερινή διαχείριση απαιτεί μεγάλη προσοχή, υπομονή και συνεχή ενημέρωση.

Ελένη Σταθούλη: “Δεν είναι εύκολο να ζεις καθημερινά με μια χρόνια πάθηση”

Πρόεδρος Συλλόγου Διαβητικών Ξάνθης “Ο Αρεταίος”

“Διαγνώστηκα με διαβήτη τύπου 1 στις πανελλαδικές εξετάσεις. Πρόκειται για τον λεγόμενο «νεανικό διαβήτη». Η διάγνωση αυτή ήταν ένα ισχυρό σοκ, κυρίως γιατί δεν ήξερα τι ακριβώς σήμαινε, τι θα έπρεπε να περιμένω και πώς θα μπορούσα να το διαχειριστώ.

Κατά καιρούς ένιωθα φόβο και απογοήτευση. Υπήρξαν περίοδοι που το βίωνα πολύ δύσκολα, ειδικά όταν είχα υπογλυκαιμικά σοκ και επεισόδια. Το ψυχολογικό κομμάτι είναι, ίσως, το πιο απαιτητικό: χρειάζεται δύναμη, υπομονή και αποδοχή.

Δεν είναι εύκολο να ζεις καθημερινά με μια χρόνια πάθηση που σε αναγκάζει να έχεις διαρκώς τον έλεγχο του σώματός σου, του προγράμματός σου, της ζωής σου.

Ωστόσο, έμαθα πως ένας διαβητικός μπορεί να κάνει τα πάντα: να σπουδάσει, να εξελιχθεί επαγγελματικά, να αναλάβει θέσεις ευθύνης, να δημιουργήσει οικογένεια. Το μυστικό είναι να ακολουθεί κανείς τους κανόνες της ευζωίας και να φροντίζει τον εαυτό του, σωματικά και ψυχικά.

Αρχικά, ξεκίνησα με το κλασικό σχήμα ενέσεων ινσουλίνης. Τα τελευταία 1,5 χρόνια όμως χρησιμοποιώ αντλία, κάτι που έχει αλλάξει ριζικά την καθημερινότητά μου. Είμαι δικηγόρος, και στο παρελθόν έπρεπε να βρίσκω συνεχώς χρόνο μέσα στη μέρα για να κάνω τις ενέσεις είτε βρισκόμουν στα δικαστήρια είτε στο γραφείο, κάτι που ήταν αγχωτικό και περιοριστικό. Η αντλία έχει διευκολύνει σημαντικά τη ζωή και τον τρόπο που εργάζομαι.

Παράλληλα, βοηθά και στο ψυχολογικό κομμάτι. Αποφεύγονται τα αδιάκριτα βλέμματα, το στίγμα και οι προκαταλήψεις που, δυστυχώς, ακόμη υπάρχουν. Ο κόσμος δεν γνωρίζει τι σημαίνει να ζεις με διαβήτη, κι αυτό μπορεί να σε κάνει να νιώθεις διαφορετικός.  Σήμερα, έχω αποδεχθεί ότι ο διαβήτης είναι κομμάτι της ζωής μου, όχι όμως η ταυτότητά μου. Κι αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό βήμα για να συνεχίσεις να ζεις με ισορροπία και αυτοπεποίθηση.”

Ελένη Αθανασιάδου: Οι επιπλοκές του διαβήτη είναι πολλές

Γενική Γραμματέας του Συλλόγου Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη Πειραιά και Νήσων

“Έχουμε οικογενειακό ιστορικό σακχαρώδη διαβήτη. Εγώ δεν το γνώριζα και διαγνώστηκα στα 23 μου, όταν είχα μια αποβολή, τότε ανακαλύφθηκε ότι είχα πολύ υψηλό σάκχαρο χωρίς να το ξέρω. Με παρακολουθούσαν στο Διαβητολογικό Κέντρο του Ζαννείου. Ξεκίνησα με διάφορα και σύνθετα θεραπευτικά σχήματα, ενώ είχα και ψυχολογική υποστήριξη, αλλά οι τιμές του σακχάρου δεν έπεφταν.

Μετά από αρκετά χρόνια, διαγνώστηκα τελικά με διαβήτη τύπου 1, τον οποίο, όπως φαίνεται, είχα από πολύ μικρή ηλικία. Εδώ και χρόνια χρησιμοποιώ αντλία ινσουλίνης, που ρυθμίζει πιο σωστά το σάκχαρό μου.

Ωστόσο, ο διαβήτης προκάλεσε αρκετές επιπλοκές. Είχα προβλήματα με τις φλέβες και χρειάστηκε να χειρουργηθώ τέσσερις φορές στα πόδια.

Όταν έμεινα έγκυος, αναγκάστηκα να νοσηλευτώ καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και να γεννήσω με καισαρική. Στη συνέχεια, εμφανίστηκε νευροπάθεια, ενώ ο διαβήτης επηρέασε και τα νεφρά μου. Προκλήθηκαν επίσης προβλήματα στα μάτια, με καταρράκτη και στα δύο μάτια. Υποβλήθηκα σε επεμβάσεις για τον καταρράκτη και σε θεραπείες λέιζερ στα αγγεία. Επιπλέον, παρουσιάστηκαν και επιπλοκές στους πνεύμονές μου.

Αυτό που θα ήθελα να συμβουλέψω είναι να κάνει κάθε άνθρωπος, είτε είναι διαβητικός είτε όχι, μια εξέταση γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο. Είναι μια απλή εξέταση που μπορεί να προλάβει πολλά.

Τι είναι ο Σακχαρώδης Διαβήτης τύπου 1, ποια τα συμπτώματα και ποια τα θεραπευτικά σχήματα;

Ο Σακχαρώδης Διαβήτης τύπου 1 (ΣΔΤ1) είναι μία χρόνια αυτοάνοση ενδοκρινοπάθεια που χαρακτηρίζεται από την καταστροφή των β-κυττάρων του παγκρέατος, υπεύθυνων για την παραγωγή ινσουλίνης. Σε πάνω από το 95% των περιπτώσεων, η νόσος είναι αυτοάνοση, ενώ στις υπόλοιπες είναι ιδιοπαθής. Ο οργανισμός αναγνωρίζει λανθασμένα τα β-κύτταρα ως ξένα και τα εξολοθρεύει, οδηγώντας στην πλήρη έλλειψη ινσουλίνης και στην αύξηση των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα. Η διαδικασία αυτή μπορεί να εξελιχθεί μέσα σε μήνες ή χρόνια, ενώ η εμφάνιση της νόσου μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικία, με αιχμή στα παιδιά 4-6 ετών και στην εφηβεία, επηρεάζοντας εξίσου και τα δύο φύλα.

Τα αίτια του ΣΔΤ1 είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων, όπως ιοί ή κυτταροτοξικά χημικά, που ενεργοποιούν την αυτοάνοση καταστροφή σε προδιατεθειμένα άτομα. Ο κίνδυνος για τα παιδιά διαβητικών γονέων κυμαίνεται από 3% έως 6%, ενώ οι συγγενείς των ασθενών παρουσιάζουν αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης της νόσου.

Τα βασικά συμπτώματα του ΣΔΤ1 προκύπτουν από την απουσία ινσουλίνης, η οποία καθιστά αδύνατη την είσοδο γλυκόζης στα κύτταρα, με συνέπεια την παραγωγή κετονών και την εμφάνιση πολυουρίας, πολυδιψίας, πολυφαγίας με απώλεια βάρους, νυχτερινής ενούρησης, κόπωσης, θολής όρασης, κράμπες και λοιμώξεων. Η διάγνωση επιβεβαιώνεται μέσω κλινικής αξιολόγησης, ειδικών αντισωμάτων, μετρήσεων ινσουλίνης και C-peptide, ενώ παράλληλα ελέγχονται τυχόν συν-νοσηρότητες και η κατάσταση ζωτικών οργάνων.

Η θεραπεία βασίζεται κυρίως στην υποκατάσταση της ινσουλίνης, με συνδυασμό βασικής και προ-γευματικής ινσουλίνης, που μπορεί να χορηγηθεί υποδορίως μέσω ενέσεων ή αντλίας ινσουλίνης. Ο ασθενής παρακολουθεί τα επίπεδα σακχάρου με μετρητή σακχάρου, συνεχείς αισθητήρες ή μέτρηση HbA1c, ενώ η σωστή διατροφή και η άσκηση αποτελούν θεμελιώδη στοιχεία της αγωγής.

Η εκπαίδευση του ασθενούς είναι κρίσιμη για τη διαχείριση της νόσου, την πρόληψη οξέων επιπλοκών όπως υπογλυκαιμία ή διαβητική κετοξέωση, και τη μείωση μακρο- και μικροαγγειακών επιπλοκών, όπως καρδιαγγειακές νόσους, διαβητική νεφροπάθεια, οφθαλμοπάθεια και νευροπάθεια. Σπάνια, εξετάζεται η μεταμόσχευση παγκρέατος ή νησιδίων του Langerhans για την πλήρη ανεξαρτητοποίηση από την ινσουλίνη, με απαιτούμενη ανοσοκαταστολή εφόρου ζωής.

Η συνολική διαχείριση του ΣΔΤ1 απαιτεί συντονισμό ιατρικής παρακολούθησης, εκπαίδευσης, σωστής θεραπείας και υιοθέτησης ενός ισορροπημένου τρόπου ζωής για τη διασφάλιση της καλύτερης ποιότητας ζωής των ασθενών.