Το ντεμπούτο του Simone Bellotti σε ανδρικά και γυναικεία ρούχα σηματοδότησε μια επιστροφή στην καθαρότητα που χαρακτήριζε για χρόνια τον οίκο. Σε μια σεζόν γεμάτη νέες σχεδιαστικές αφίξεις, κανείς δεν φαίνεται πρόθυμος να τρομάξει το κοινό με ριζικές στροφές.

Έτσι, το coed ντεμπούτο του Bellotti στον οίκο Jil Sander πραγματοποιήθηκε στην αυστηρά λιτή έδρα του στη Μιλάνο, διαμορφωμένη από τον αρχιτέκτονα Michael Gabellini —τον ίδιο χώρο όπου η ιδρύτρια από το Αμβούργο και αρκετοί διαδοχοί της παρουσίασαν άλλοτε αυστηρά παλτό, κοντές μπλούζες, στενές γραβάτες και εφαρμοστά πλεκτά.

Από τις καλλιτεχνικές λεπτομέρειες και την κινηματογραφική αίσθηση που έφεραν στον οίκο οι Luke και Lucie Meier υπήρξε μία επιστροφή στην καθαρότητα του Raf Simons .

Ο Bellotti ανέφερε πως επιδίωξε μια ισορροπία ανάμεσα στον κλασικισμό και τη σύγχρονη αισθητική, καθώς αγνάντευε από τα φωτεινά, μινιμαλιστικά γραφεία προς το σκοτεινό, μεσαιωνικό Κάστρο Σφόρτσα, με τους λιθόκτιστους τοίχους. «Πιστεύω ότι αυτός ο οίκος απαιτεί μελέτη· χρειάζεται χρόνος. Πρέπει να μάθεις αυτή την κομψότητα».

Ο Bellotti εντάχθηκε στον Jil Sander τον περασμένο Μάρτιο, προερχόμενος από τον Bally, όπου είχε εισαγάγει μια δόση ιδιοτροπίας και είχε αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του μετά από δεκαετίες δουλειάς στα παρασκήνια οίκων όπως Gucci, Dolce & Gabbana, Bottega Veneta και Gianfranco Ferré.

Η πρώτη του συλλογή ήταν αξιοπρεπής, αν και χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, με τα πιο δυνατά σημεία της να είναι τα εφαρμοστά σακάκια με ψηλό κούμπωμα — κυρίως σε στενές, αλλά και σε πιο boxy παραλλαγές. Τα δερμάτινα σακάκια και παλτό για άνδρες και γυναίκες ήταν εξαιρετικά, προσεγμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια στα παρασκήνια, πριν οι μοντέλα πατήσουν την μαύρη, κυματιστή πασαρέλα με τα λεπτοσόλα παπούτσια και μοκασίνια.

Η βασική ιδέα του Bellotti ήταν η ανάδειξη του σώματος μέσω εφαρμοστών γραμμών ή αποκαλυπτικών ανοιγμάτων: όπως οι διαγώνιες, εμπνευσμένες από τη Fontana τομές σε πουκάμισα και φούστες-μολύβι, οι κομμένες μέσες σε παντελόνια και τα απροσδόκητα «φινιστρίνια» μπροστά σε φορέματα, που άφηναν να φανεί το σουτιέν στο ίδιο ύφασμα με το κοστούμι.

Ενδιαφέρον παρουσίασαν επίσης οι όγκοι στους ώμους λευκών πουκαμίσων και τα κεντήματα «μίλφειγ» στον γιακά ανδρικού πουκαμίσου, τα οποία επαναλήφθηκαν στο μπροστινό μέρος φορεμάτων με τρεις οπές, προσφέροντας οπτικό ενδιαφέρον σε κατά τα άλλα απλά και γνώριμα ενδύματα.

Ακόμα πιο εντυπωσιακές ήταν οι γεωμετρικές εξοχές που ενσωματώθηκαν σε φούστες, πουκάμισα και ακόμη και στα δάχτυλα των παπουτσιών — μια απευθείας αναφορά στα λυγισμένα χαρτιά του Wolfgang Tillmans που κοσμούσαν το moodboard του. Μέσα από έναν μινιμαλιστικό φακό, πρόκειται για μια ιδέα στα όρια του παιχνιδιάρικου.

Video credit: @jilsanderprojects/YouTube – Creative: Ανδρέας Κωστόπουλος