Τι γίνεται όταν το τέλος ενός γνωστού παραμυθιού αμφισβητείται και τίθεται σε… επαναδιαπραγμάτευση; Τότε προκύπτει αυτό που η εικαστικός Ιωάννα Ράλλη ονομάζει «συνολικό έργο τέχνης» και παρουσιάζεται στη γκαλερί Ζουμπουλάκη.
Το Πάσχα στην πατρίδα μας δεν έρχεται ποτέ μόνο του! Καταφθάνει μαζί με τη νονά που κρατάει τη λαμπάδα για το βαφτιστήρι της. Και αν μία εικόνα αξίζει να μένει στη μνήμη μας, είναι το πρόσωπο των παιδιών που φωτίζεται όταν την κρατούν αναμμένη στα χέρια τους…
Είναι άνθρωποι ταλαντούχοι. Τους θαυμάζουμε και τους αγαπάμε με αποτέλεσμα να τους εξιδανικεύουμε. Τι γίνεται όμως όταν κατηγορούνται για αξιόποινες πράξεις; Το ταλέντο τους άραγε μπορεί να τους «σώσει»;
Είναι μία από τις γυναίκες που φοράνε στολή αστυνομικού. Θα μπορούσε να είναι στολή στρατιωτική, στολή πυροσβέστη ή στολή προϊσταμένης σε δημόσιο νοσοκομείο. Είναι γυναίκες που κάθε μέρα βάζουν τη στολή τους και προσπαθούν «να υπηρετήσουν το καθήκον».
Αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «ολοκληρωμένη» σεξουαλική επαφή έχει την πρώτη της φορά. Πώς αυτή η εμπειρία καταγράφεται στη μνήμη και την ψυχοσύνθεση των γυναικών; Διαπιστώσεις και συμπεράσματα.
Ο Πέτρος είναι αγαπημένος μου φίλος. Πριν από χρόνια ήταν αυτός που με ενθάρρυνε στην απόφασή μου να επισκεφθώ έναν ψυχίατρο. Σήμερα ο ίδιος δυσκολεύεται να ζητήσει βοήθεια. Γιατί άραγε οι άνδρες είναι διστακτικοί στο να επισκεφθούν έναν ειδικό ψυχικής υγείας;
Πριν αρχίσετε να διαβάζετε ας ξεκαθαρίσω ότι… «το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Πρόσωπο, όνομα και καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική». Με μία μικρή διαφορά: ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα!
Είσαι η κόρη της και είναι η μητέρα σου. Και αυτό σαν γεγονός δεν αλλάζει. Όμως πότε αυτοί οι ρόλοι μπορεί να αντιστραφούν;