Η Αθήνα αλλάζει. Τρέχει, τραγουδάει, ξενυχτάει. Τρώει ωμό ψάρι με chopsticks και ακούει βινύλιο σε εστιατόρια με wagyu και μαύρη τρούφα. Τι μου αρέσει στην Αθήνα σήμερα; Σκέψεις με μια αναπνοή.
Η Melania Trump εμφανίστηκε πριν από λίγες ημέρες στο Καπιτώλιο με κοστούμι Ralph Lauren σε αυστηρή, ανδρική γραμμή και γραβάτα. Και ψηλοτάκουνες γόβες στο χρώμα του δέρματος.
Πώς θα θυμόμαστε την 97η απονομή της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, σε μία βραδιά που απουσίαζε η πολιτική και το καυστικό χιούμορ, ύστερα από 3 ώρες και 15 λεπτά, χωρίς να υπολογίζουμε τον χρόνο των αφίξεων;
Mε αφορμή τον 13ο Ημιμαραθώνιο της Αθήνας, την Κυριακή 9 Μαρτίου, ποιος είναι ο ασφαλής και πρακτικός τρόπος για να τρέχει κανείς. Να αθλείται. Με τόσες εταιρίες πλέον να συνεργάζονται με σχεδιαστές από διαφορετικούς χώρους, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.
Το παρατηρείς παντού γύρω σου. Άνδρες και γυναίκες, ντυμένοι στα μαύρα, σα να θέλουν να κρυφτούν, να χαθούν στο πλήθος, να κρατήσουν το σώμα τους ζεστό και ετοιμοπόλεμο.
Οι φωτογράφοι στο κόκκινο χαλί των κινηματογραφικών βραβείων BAFTA δεν προλάβαιναν να αλλάζουν μπαταρία στις κάμερες τους.
Ιστορίες για μεγάλες μύτες και τρίχες. Πριν από λίγες ημέρες είδα το εξώφυλλο ενός βιβλίου με τίτλο «Ugliness», κι αμέσως σκέφτηκα ποιος επιλέγει να μιλήσει στην εποχή της τελειότητας για την ασχήμια και την άσχημη όψη;
Είναι η μεγαλύτερη πασαρέλα της χρονιάς. Ευκαιρία να θυμηθούμε τις ωραιότερες, αλλά και οριακά κιτς, εντυπωσιακές, πολυσυζητημένες εμφανίσεις όλων των εποχών πριν και μετά τα Όσκαρ, στην είσοδο, στη σκηνή, στα φώτα.
To πένθος είναι μια προσωπική διαδρομή. Κανείς δεν ξέρει από που ξεκινάει και που καταλήγει. Αν θα χαθεί στο δάσος, αν θα βρει φωτεινά μονοπάτια, αν θα βυθιστεί στο σκοτάδι.
Παρελθοντολαγνεία; Η νοσταλγία δεν αποτελεί καινούργιο φαινόμενο. Η αναπόληση του παρελθόντος μας προσφέρει μια αίσθηση ασφάλειας και γαλήνης.