Είναι άνθρωποι ταλαντούχοι. Τους θαυμάζουμε και τους αγαπάμε με αποτέλεσμα να τους εξιδανικεύουμε. Τι γίνεται όμως όταν κατηγορούνται για αξιόποινες πράξεις; Το ταλέντο τους άραγε μπορεί να τους «σώσει»;
Θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως "άσε μας κουκλίτσα μας" η συμβουλή που δίνω ή που μου δίνουν, χωρίς να μου τη ζητήσουν ή να τη ζητήσω.
Τι φορέθηκε στο κόκκινο χαλί και στην πασαρέλα ή πώς θα εφαρμόσουμε τα εντυπωσιακά στιλ στην καθημερινότητά μας με οικονομικό τρόπο; Τι αναζητάμε τελικά ως fashion readers;
Μια συνήθεια ίσως αθώα. Ίσως και όχι. Μήπως κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε από την μαύρη τρύπα του λευκού ψέματος;
Ζούμε στην εποχή του life coaching και οι coachers τελικά είναι οι σωτήρες μας στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας;
Αν η ευτυχία είναι μια εικόνα, ποια είναι τα κομμάτια για να συμπληρώσουμε το παζλ της ευτυχίας;
Η ντουλάπα μου είναι μια ξένη γη. Όλα όσα δεν φόρεσα με περιμένουν αλλά όλα αλλάζουν, ακόμη και εσύ. Δεν είσαι αυτή που ήσουν κάποτε. Ούτε και τα ρούχα σου...
Kανείς δεν θέλει να το παραδεχτεί. Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που σεβόμαστε, ακολουθούμε, θαυμάζουμε, υποστηρίζουμε, ακόμη κι αν ξέρουμε πως δεν είναι «τέλειοι» σε όλα τους. Kαι άλλοι που αγαπάμε να μισούμε, με πάθος. Για ασήμαντη αφορμή, μπορεί και όχι.
Πριν λίγες μέρες ξεκίνησα τον πέμπτο κύκλο ψυχοθεραπείας μέσα σε 26 χρόνια. Χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Ξεκίνησα ξανά έτσι, επειδή μπορώ. Ευτυχώς.
Μια γυναίκα τόλμησε να δηλώσει ευτυχισμένη ως νοικοκυρά. Και ο φεμινισμός του τηλεοπτικού καναπέ την πέταξε στο πυρ το εξώτερον. Αχού και δεν μας νοιάζει.