Μπορεί να φαίνεται απροσδόκητο, όμως η μόδα και η αρχιτεκτονική έχουν περισσότερα κοινά απ’ όσα νομίζετε. Και οι δύο τέχνες δημιουργούν «δομές», είτε πρόκειται για ρούχα που αγκαλιάζουν το σώμα είτε για κτίρια που προστατεύουν και ορίζουν τον χώρο. Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν οι φόρμες της αρχιτεκτονικής μεταφράζονται σε ενδύματα υψηλής ραπτικής;

Διαβάστε ακόμη: Κάθε πότε επιστρέφει μια τσάντα στη μόδα;

Η μόδα είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Μεταμορφώνεται συνεχώς, κινείται κυκλικά και αντλεί έμπνευση από παντού: από τη φύση και τη ζωγραφική μέχρι τη μουσική και τις πολιτισμικές τάσεις κάθε εποχής. Αντίθετα, η αρχιτεκτονική αποπνέει σταθερότητα, με βασικό της στόχο να αφήσει ένα διαχρονικό αποτύπωμα στο αστικό τοπίο. Παρ’ όλα αυτά, τα δύο πεδία τέχνης δεν είναι τόσο απομακρυσμένα όσο φαίνονται. Αντίθετα, επικοινωνούν και αλληλοτροφοδοτούνται μέσα από κοινές αρχές και δημιουργικά παιχνίδια γεωμετρίας, δομής και όγκου.

Διαβάστε ακόμη: Η dream team της ελληνικής μόδας, τότε και τώρα

Δομή, φόρμα, λειτουργία

Όπως ένα ρούχο «ντύνει» το σώμα, έτσι και ένα κτίριο «ντύνει» τον χώρο. Και στις δύο περιπτώσεις, η λειτουργικότητα συνδυάζεται με την αισθητική. Σχεδιαστές και αρχιτέκτονες μοιράζονται την ίδια πρόκληση: να δημιουργήσουν κάτι όμορφο, αλλά και βιώσιμο. Η τομή τους βρίσκεται στην έννοια της κατασκευής, της φόρμας και του τρόπου με τον οποίο ένα υλικό μπορεί να «σταθεί» στον χώρο ή πάνω σε ένα σώμα.

Η Coco Chanel είχε πει ότι «η αρχιτεκτονική είναι η τέχνη της επιβολής τάξης. Και η μόδα είναι αρχιτεκτονική: είναι θέμα αναλογιών». Σχεδιαστές όπως ο Hussein Chalayan, ο Issey Miyake και η Iris van Herpen έκαναν πράξη αυτήν τη φιλοσοφία, δημιουργώντας ρούχα που μοιάζουν περισσότερο με κινούμενα γλυπτά, φορέσιμες αρχιτεκτονικές δομές, κατασκευασμένες με λέιζερ, 3D printing και υλικά που συναντάμε σε αρχιτεκτονικά σχέδια.

Όταν τα… κτίρια φοριούνται

Υπάρχουν στιγμές που η σύνδεση μόδας και αρχιτεκτονικής γίνεται κυριολεκτική. Ο Frank Gehry, γνωστός για το Μουσείο Guggenheim στο Μπιλμπάο, είχε δηλώσει ότι βλέπει τα ρούχα ως «καμπύλες που αλλάζουν στον χρόνο», όπως ακριβώς και τα κτίριά του. Παρόμοια, ο σχεδιαστής Karl Lagerfeld είχε χρησιμοποιήσει στοιχεία από τον ναό του Παρθενώνα και το Παλάτι των Βερσαλλιών στις haute couture συλλογές του για τον οίκο Chanel.

Η συλλογή «Arcitectonica» του Stephane Rolland ήταν εμπνευσμένη από το εμβληματικό Μουσείο Μπιλμπάο. Οι ευθείες, ογκώδεις γραμμές και οι μεταλλικές υφές δημιουργούσαν μια εντυπωσιακή οπτική σύνδεση με τη μεταλλική πρόσοψη του κτιρίου. Στην ίδια λογική, ο οίκος Balenciaga έχει αντλήσει έμπνευση από τον μινιμαλισμό του Le Corbusier, με ρούχα που δίνουν έμφαση στη γεωμετρία και τον καθαρό σχεδιασμό.

Αρχιτεκτονική λογική στο pattern making

Αλλά και πέρα από την αισθητική, η μόδα εμπνέεται από την τεχνική της αρχιτεκτονικής. Η διαδικασία του pattern making, η «αρχιτεκτονική» της ένδυσης, βασίζεται στη λογική της δόμησης και της αποδόμησης, του σχεδιασμού και της εκτέλεσης. Όπως ένας αρχιτέκτονας σχεδιάζει μια κάτοψη, έτσι κι ένας σχεδιαστής μόδας δημιουργεί ένα πατρόν που, όταν «χτιστεί», θα αποκαλύψει το τελικό ρούχο.

Τα τελευταία χρόνια, ο διάλογος αυτός ενισχύεται και από την ψηφιακή τεχνολογία. Με τη χρήση CAD σχεδιαστικών προγραμμάτων, 3D modeling και προσομοιώσεων, τα όρια ανάμεσα στη μόδα και την αρχιτεκτονική συμπλέουν ακόμη περισσότερο.

Μια σχέση που εξελίσσεται

Η σύνδεση της μόδας με την αρχιτεκτονική είναι μια διαρκής συνομιλία μεταξύ δύο κόσμων που, ενώ διαφέρουν σε κλίμακα, μοιράζονται κοινές ανησυχίες: πώς δημιουργούμε έναν χώρο που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου; Πώς μπορούμε να συνδυάσουμε το όμορφο με το λειτουργικό;

Ίσως τελικά αυτό που φοράμε και αυτό μέσα στο οποίο ζούμε να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κι όσο η τεχνολογία και η δημιουργικότητα συνεχίζουν να εξελίσσονται, τόσο θα πολλαπλασιάζονται και οι τρόποι με τους οποίους αυτά τα δύο πεδία θα «ντύνουν» τη ζωή μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Photo credit: @studioalternativi/IG