Στο πρώτο επεισόδιο του The Fashion Bible Connections, ο Βασίλης Ζούλιας μιλά ανοιχτά και χωρίς φίλτρα για τη μόδα, την ομορφιά, τον φόβο και τη διαδρομή πίσω από ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα ελληνικά fashion brands. Δεν πρόκειται για μια τυπική fashion συνέντευξη, αλλά για μια ανθρώπινη αφήγηση που αποκαλύπτει πώς η δημιουργικότητα γίνεται τρόπος ζωής.

Διαβάστε ακόμη: Οι μαύρες τσάντες που θέλουμε για δώρο αυτά τα Χριστούγεννα 

Από τις πρώτες του παιδικές εικόνες, παρατηρώντας τη Sophia Loren και τις γυναίκες γύρω του, μέχρι τη διεθνή αναγνώριση μέσα από το Emily in Paris, η πορεία του Βασίλη Ζούλια είναι βαθιά συνδεδεμένη με την έννοια της ομορφιάς και της συνέπειας. Σχολιάζει τη σύγχρονη μόδα και την ανάγκη επιστροφής στην αληθινή αισθητική, μιλά για τη δύναμη του οράματος, τον ρόλο της μουσικής στη δουλειά του και το πώς κάθε επίδειξη μόδας λειτουργεί ως αφήγηση συναισθήματος.

Η τελευταία του επίδειξη στο ηλιόλουστο γκολφ της Γλυφάδας, στο πλαίσιο της 37ης Athens Fashion Week, συμβολίζει τη φωτεινή πλευρά της διαδρομής του. Όμως ο ίδιος δεν αποφεύγει να μιλήσει και για τις «καταιγίδες» της ζωής του. επαγγελματικές και προσωπικές, και για το πώς οι δυσκολίες μπορούν να μετατραπούν σε δύναμη μέσα από τη δημιουργία και τη συνέπεια. Με ειλικρίνεια αναφέρεται στον φόβο και την ανασφάλεια, αλλά και στη σημασία του να παραμένεις πιστός στην ταυτότητά σου.

Παράλληλα, σχολιάζει πρόσωπα με θεσμικό και πολιτισμικό βάρος, όπως την Kimberly Guilfoyle και τη Μαρέβα Γκραμπόφσκι-Μητσοτάκη, προσεγγίζοντας το στιλ όχι ως επιφανειακή εικόνα αλλά ως στάση και ρόλο. Το επεισόδιο είναι μια ανθρώπινη ιστορία για το πώς η δυσκολία μπορεί να μετατραπεί σε φως.

Επιμέλεια/Συνέντευξη: Σάντυ Τσαντάκη

Οπερατέρ: Δημήτρης Μπελεγρίνης, Αντώνης Βαραμπούτης

Video Graphics/Editing: Ανδρέας Κωστόπουλος

Μακιγιάζ: Freddy Make up Stage, Roula Zozoula

Οργάνωση παραγωγής: Χρήστος Ναστούλης

«Η δυσκολία είναι πάντα μεταμφιεσμένο δώρο»

Βασίλη, καλώς όρισες στη Βίβλο της Μόδας.

Καλώς σε βρήκα, για μία ακόμη φορά.

Ποιο είναι το πρώτο κεφάλαιο για σένα στη Βίβλο της δικής σου μόδας;

Το πρώτο κεφάλαιο για μένα θα έλεγα ότι είναι ας πούμε η πρώτη ταινία που παρακολούθησα σαν μικρό παιδί και θυμάμαι με τη Sophia Loren. Ήμουν σε προσχολική ηλικία και πρόσεχα τι φόραγε. Δηλαδή άρχισα να παρατηρώ από πολύ μικρός. Θυμάμαι αυτή τη ταινία και θυμάμαι τις φίλες της μαμάς μου που τις παρατηρούσα τι κοσμήματα φορούσαν, τι παπούτσια, πώς ήταν ντυμένες. Ας πούμε ότι ήταν αυτό το πρώτο πρώτο.

Με τα σημερινά μάτια πώς την βλέπεις τη Sophia Loren, τι άλλαξε σε αυτή την οπτική;

Κοίτα, η ομορφιά είναι ομορφιά. Η Sophia Loren ήταν αντικειμενικά όμορφη. Οπότε δεν έχω σταματήσει να βλέπω την ομορφιά με αυτόν τον τρόπο. Για αυτό που είναι. Το άσχημο δεν μπορούμε να το κάνουμε όμορφο. Το άσχημο είναι άσχημο.

Ούτε με μαγικά;

Όχι. Κοίτα, αναφέρομαι στο τελευταίο σόου του Μargiela και στα καρφιά στα στόματα των κοριτσιών. Ήταν κάτι άσχημο.

Δεν το δέχεσαι ούτε σαν μια επίδειξη που βλέπεις και είναι μια παράσταση;

Όχι, όχι. Δεν μπορώ να το δεχτώ. Πιστεύω ότι αυτό ήταν κάτι πολύ κακοποιητικό. Τον Μargiela τον θαυμάζω σαν σχεδιαστή και όλη του την πορεία. Και την εποχή του John Galliano και την τωρινή εποχή. Αυτή η κολεξιόν είχε πραγματικά ωραία ρούχα. Αλλά έφυγε όλη η προσοχή από τα ωραία ρούχα, τα οποία ήταν και φορέσιμα και όμορφα. Αυτό ήταν και η αφορμή να ονομάσουμε την τελευταία μας συλλογή Beautiful. Δηλαδή εκεί βγήκε ο τίτλος. Μόλις είδα αυτό λέω αυτό δεν είναι. This is not right. Κάτι πηγαίνει λάθος σε αυτόν τον κόσμο σήμερα.

Αυτή η μετάβαση, αυτή η διάθεση να προκαλέσεις και να ξεχωρίσεις έχει αυτό τον κίνδυνο…

Πάντα τον έχει και ναι, βέβαια έχει αυτό τον κίνδυνο. Και πάντα, ξέρεις, κρινόμαστε από την τελευταία μας δουλειά. Ό,τι και να έχουμε κάνει. Έτσι είναι. Είσαι τόσο καλός στο τελευταίο σου σόου λέω.
Και τώρα που λες για την τελευταία σου δουλειά, ουσιαστικά για μια ακόμη φορά έφερες το καλοκαίρι πολύ πιο κοντά στο Γκολφ της Γλυφάδας. Πάντα επιλέγεις έναν χώρο που έχει συναίσθημα και έχει κάτι να αφηγηθεί μέσα από τα ρούχα σου. Ποια είναι η σκηνοθεσία κάθε έξι μήνες;

Κοίτα, κάθε έξι μήνες πρέπει να πω μια διαφορετική ιστορία. Ή μάλλον να πω την ίδια ιστορία με διαφορετικό τρόπο, όπως θες να πες το. Γιατί έτσι κι αλλιώς είμαι ένα brand που παραμένει το ίδιο αλλάζοντας. Είμαι από αυτά τα brand. Η διαδικασία του Fashion Week είναι μια διαδικασία που μας κρατάει όλους σε εγρήγορση. Εμένα και όλο το design team. Την ιδέα του Golf αυτή τη φορά την είχε ο Περικλής Κονδυλάτος, που είναι μέσα στο design team. Ψαχνόμαστε. Εγώ είχα βρει τον τίτλο. Είχα αποφασίσει ότι θα είναι beautiful, γιατί πρέπει να κάνουμε κάτι όμορφο με τη λέξη ομορφιά. Γιατί έπρεπε να πάω ενάντια σε αυτό που συμβαίνει αυτό τον καιρό. Δηλαδή θέλω να μας πασάρουν την ασχήμια για ομορφιά. Δεν είναι κάτι τόσο extreme άσχημο και κακοποιητικό σαν αυτό. Οπότε ψάχναμε το καινούριο location. Βγήκε η ιδέα του golf. Αυτό άλλαξε και το styling. Γιατί τα παπούτσια έπρεπε να είναι διαφορετικά. Οπότε μπήκαν αθλητικά παπούτσια. Η Βίκυ Καγιά, που είναι πολύ φίλη μου, κάνει τα Greatness. Θα ερχόταν στο show. Είπα, δεν βάζουμε και τα Greatness με τις ταφταδένιες φούστες. Και έγινε κάτι, πιστεύω, πολύ ενδιαφέρον. Από άποψη ότι το κοινό μου δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ήταν πιο κοντά σε ένα πιο νεανικό κοινό. Ήταν ένα mix. Αυτό το show που είχε πράγματα που μπορεί να φορέσει ένα κοριτσάκι 17-18 χρονών.

Ουσιαστικά, λοιπόν, το ρούχο που φοράω τώρα, το φόρεμα που φοράω με την μίνι κάπα, που έχει κάτι από το παρελθόν, αλλά είναι απόλυτα σύγχρονο, μπορεί να μην φορεθεί με ψηλοτάκουνα. Μπορεί να φορεθεί και με flat…

Γιατί όχι. Φυσικά. Άνετα θα το φοράει και με μπαλαρίνες. Αλλά sneakers δεν είχα φανταστεί ποτέ, τα ρούχα με sneakers. Και όμως έγινε. Δηλαδή με ανάγκασε το Γκολφ, γιατί δεν μπορούσα να φορέσουν τακούνια. Οπότε είδες πως ξεκίνησε όλο αυτό από το beautiful και φτάσαμε στο beautiful και ήταν μια πραγματικά όμορφη μέρα. Ηλιόλουστη. Και ξέρεις τι κάθε φορά είναι πολύ σημαντικό για μένα; Να έρχεται μια γυναίκα, είτε πελάτισσα, είτε από τον Τύπο, και να μου πει ότι ένιωσα συναισθήματα παρακολουθώντας αυτό. Ένιωσα συγκίνηση, ένιωσα κάτι. Είτε με τη μουσική, είτε με τη μουσική και τα ρούχα.

Και η μουσική είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι, γιατί από μικρός πάντα ντυνόμουν αναλόγως εγώ με τη μουσική. Σαν ας πούμε έφηβος και λίγο αργότερα. Μέχρι που σταμάτησα αυτό και φοράω στολή. Πλέον, εντάξει. Οπότε ήταν πάντα η μουσική συνυφασμένη και συνδυασμένη με τα ρούχα και με τη δική μου υπόσταση. Και είναι σημαντικό σε κάθε show να έχω και το τραγούδι. Δηλαδή, τώρα αυτό ήταν κάπως ευκολάκι να πούμε, γιατί ήταν Beautiful ο τίτλος και το Beautiful του James Blunt που είναι ένα πολύ ωραίο κομμάτι, κόλλησε πάρα πολύ ωραία, όπως και της Lana Del Rey.

Αν θα μ’ αγαπάς ακόμη, αν δεν είμαι young and beautiful.

Οπότε όλο αυτό είναι μια διαδικασία πολύ δημιουργική με την ομάδα μου. Δηλαδή, τη μουσική πάντα την κάνει ο Βαγγέλης Θώδος, γιατί είναι το χόμπι του, εκτός ότι είναι εξαιρετικός μακιγιέρ. Το στήνουμε όλο αυτό. Και το στήνουμε για εμάς, αλλά για τον Τύπο που αγαπάμε πολύ και θέλουμε να είναι εκεί. Για εσάς το κάνουμε. Φυσικά για τις πελάτισσες. Πιστεύω ότι η δουλειά μας πρέπει να έχει συνέπεια και συνέχεια εκατό τα εκατό. Ότι πρέπει να είμαστε έξι μήνες πριν. Και παραπάνω.

Η Κουρμπέλα έδειξε χειμώνα 2026. Ήταν μια σεζόν πάνω από εμάς. Ακόμη ένα καταπληκτικό show. Πιστεύω ότι αυτό το fashion week ήταν το καλύτερο από τα τελευταία. Φαντάζομαι να συμφωνείς κι εσύ. Και ήταν καλύτερο γιατί είχαμε περισσότερες συμμετοχές οι Έλληνες σχεδιαστές, τους οποίους αγαπάς και στηρίζεις και από την θεσμική μου θέση πραγματικά θέλω να σε ευχαριστήσω για αυτό. Είσαι από τις δημοσιογράφους που με κάποιον τρόπο πάντα θα ασχοληθούν με το τι γίνεται στην Ελλάδα. Και αυτό έχει να κάνει με την κουλτούρα βασικά. Αυτή είναι η δουλειά ενός δημοσιογράφου, την οποία κάνεις πολύ σωστά.

Ευχαριστώ.

Δεν το λέω για κολακεία. Αυτό είναι αλήθεια.

Ευχαριστώ. Λέμε μάλιστα ότι το The Fashion Bible μιλά ελληνικά. Επιτέλους μιλά ελληνικά. Κι αυτός είναι ο στόχος μας.

Μπράβο. Μα δεν μας λείπει τίποτα, τίποτα απολύτως δεν μας λείπει. Μπορεί να λείπει σε κάποιους θάρρος, αυτοεκτίμηση, τι να πω. Αλλά στους Έλληνες δημιουργούς πιστεύω αυτή τη στιγμή δεν λείπει απολύτως τίποτα για να μεγαλουργήσουμε. Δηλαδή βλέπουμε ότι κάποιοι από εμάς και αν κάποιοι από εμάς καταφέρνουν κάτι, έχουν μια επιτυχία ή εγώ στο Emily in Paris ή η Σήλια Κριθαριώτη που κάνει αυτά που κάνει στο εξωτερικό και άλλοι δηλαδή σημαίνει ότι όλοι μπορούν να έχουν την ίδια τύχη αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.

Πώς φτάνεις στο Emily in Paris, πώς φτάνεις στο κόκκινο χαλί, πώς ακούγεται το όνομα σου όταν γίνεται ένας χορός εκατομμυρίων με πολύ συγκεκριμένους ιστορικούς οίκους; Πώς φτάνει ένας Έλληνας δημιουργός τόσο μακριά;

Tο άουτσάιντερ από την Ελλάδα. Αυτό ήταν το πρώτο που συνέβη. Ήταν τα Golden Globes τότε με την Alison Brie όπου πραγματικά ήταν η βραδιά του #metoo. Ήταν μια θάλασσα από μαύρα ρούχα. Αλλά εκεί υπάρχει η αξιοκρατία της Αμερικής. Δεν τους νοιάζει από πού έρχεσαι. Αρκεί αυτό που έχεις να δείξεις να είναι καλό. Μου έστειλε mail εκείνο το βράδυ η Alison Brie μέσα από τα βραβεία και μου λέει θα γίνουμε viral. Όντως βγήκε πρώτο ανάμεσα στα πέντε καλύτερα της βραδιάς. Μετά στον Independent, στο ιταλικό Vogue, όλες οι σοβαρές εφημερίδες έγραψαν για αυτό. Ήταν νάμεσα στα οκτώ, ανάμεσα στα δέκα. Ήταν μια πάρα πολύ όμορφη στιγμή. Έχει να κάνει με την αξιοκρατία της Αμερικής.

Ήταν και ωραίο το ρούχο όμως γιατί αλλιώς δεν θα έφτανε εκεί. Τώρα το πώς έφτασε εκεί; Mε συνέπεια και συνέχεια. Γιατί εγώ σε αυτό το σόου που έγινε αυτό το ρούχο τελευταία στιγμή είχα ένα ακόμη σόου να κάνω και λέω, παιδιά κόψτε το φόρεμα στη μέση και βάλτε ένα παντελόνι από μέσα. Γιατί είχα στο νου μου τη Lucille Ball από το I Love Lucy που φορούσε τέτοια… Και μετά η Patricia Field, η στιλίστρια του Sex and the City, που φυσικά ξέρεις, κάναμε ένα lunch στη Νέα Υόρκη που συνεργάζεται με τον Περικλή πολλά χρόνια, μου λέει να δεις ότι αυτό θα δημιουργήσει ένα trend. Και πραγματικά έγινε. Σε απάντηση μίας editor μεγάλου τίτλου περιοδικού που κάποια μέρα είχαμε μία συζήτηση, -δεν θα πω το τίτλο αλλά ένας από τους πολύ μεγάλους τίτλους που υπάρχουν στην Ελλάδα-, και κάναμε μία συζήτηση για την ελληνική μόδα και μου είπε, τόλμησε να μου το πει αυτό, ότι οι Έλληνες δεν δημιουργούν τάσεις.

Στην ερώτηση μου για ποιο λόγο δεν χρησιμοποιούνται φωτογραφίες Ελλήνων σχεδιαστών στα αφιερώματα κολεξιόν. Και η απάντηση ήταν ότι οι Έλληνες δεν δημιουργούν τάσεις. Δηλαδή μου το είπε στο πρόσωπο μου, in my face. Προσπάθησα να είμαι όσο πιο ευγενικός μπορούσα εκείνη την ημέρα αλλά φυσικά δεν της ξαναμίλησα ποτέ, εννοείται δεν προχώρησα σε διαφημιστικό πλάνο και λέω, Θεέ μου, είναι δυνατό να έχουν αυτή την ιδέα κάποιοι άνθρωποι για μας και για την Ελλάδα και τα περιοδικά τελικά να μην έχουν καμία απολύτως ταυτότητα. Γιατί αυτή τη στιγμή αν πας σε ένα περίπτερο και δεις ας πούμε το Vogue, πριν διαβάσεις τα γράμματα θα καταλάβεις από ποια χώρα είναι. Γιατί είναι άμεσα συνδεδεμένο με την κουλτούρα του τόπου και κάθε μεγάλος τίτλος είναι συνδεδεμένος με την κουλτούρα με αυτό που γίνεται εδώ. Οπότε οι Έλληνες είμαστε απαραίτητοι σε αυτά τα έντυπα για να γίνουν καλύτερα.

Και διαφορετικά Βασίλη μου δεν μπορείς να έχεις αυτή την ταυτότητα που θέλεις. Δηλαδή βλέπεις την αντίστοιχη έκδοση της Πορτογαλίας, της Τουρκίας, τη γαλλική, την ιταλική, μικρότερες εκδόσεις και καταλαβαίνεις αυτό που λες.

Αν δεν το καταλαβαίνεις αυτό και θυμάμαι όταν έκανα ένα ραντεβού με τον Newhouse δείχνοντας το book μου και μου είπε these pages could have been at any Vogue, any time. Αυτό ήταν ό,τι πιο ωραίο έχω ακούσει στην καριέρα μου από έναν άνθρωπο που ξέρει. Ναι, ήταν πολύ όμορφο. Πιστεύω ότι τα περιοδικά γίνονται κάποια καλύτερα και κάποια πολύ χειρότερα.

Γιατί σνομπάρουμε παραδοσιακά ό,τι υπάρχει με ταλέντο στην Ελλάδα και εκτιμάμε πολύ περισσότερο… Θέλω να σου πω κάτι. Ο Γιάννης Τσεκλένης μου έλεγε ότι οι πελάτισσες του προτιμούσαν να τον αγοράσουν από το Harrods από το Λονδίνο και να λένε πήρα Τσεκλένη από το Harrods, από το να τον αγοράσουν από την Αθήνα. Γιατί έχουμε αυτή τη διάθεση;

Έχει πει και η Αρβελέρ κάτι πάρα πολύ όμορφο σε σχέση με αυτό. Ότι οι Έλληνες αισθανόμαστε λιγότεροι. Και όσο αισθανόμαστε λιγότεροι αυτό θα σημαίνει ξενομανία το αισθανόμαστε λιγότεροι. Δεν πιστεύουμε αρκετά για τον εαυτό μας. Και είναι μεγάλη συζήτηση την οποία την κάνουμε ανά καιρούς με φίλους και λέμε σκέφτομαι βρε παιδί μου βρίσκεσαι στη χώρα που έδιωξε την Κάλλας. Ποιος είσαι εσύ τώρα. Τι λες εσύ. Κάνεις κάποια φορέματα και εντάξει έχεις μπει στο Emily in Paris Ποιος νομίζεις ότι είσαι. Εδώ έχουν διώξει την Κάλλας. Ζεις αυτό. Εγώ. Τι άλλο.

Πώς αλλάζει αυτό;

Κοίτα αλλάζει σιγά σιγά γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που επιμένουν. Σαν και εμένα. Υπάρχουν και άλλοι. Και η επιμονή και η υπομονή φέρνει επιτυχία. Σε φέρνει να είσαι στο Emily in Paris. Να βγαίνει ένα από τα ρούχα του Emily in Paris, τρίτο ανάμεσα στα δέκα καλύτερα όλο το σεζόν που είναι το σακάκι το Vertigo. Ξέρεις και αυτό να σου δίνει μία αίσθηση ικανοποίησης και να λες OK κάνω καλά τη δουλειά μου. Και καλώς έχω επιμείνει και καλώς έχω κάνει υπομονή και καλώς έχω επιμείνει.

Δεν έχει λιακάδα όμως πάντα στη διαδρομή. Λέγαμε για την όμορφη μέρα στο Γκολφ της Γλυφάδας. Έχεις πετύχει και καταιγίδα. Ήμουν εκεί στο σόου. Τι γίνεται όταν και μεταφορικά και κυριολεκτικά βρέχει καταρρακτωδώς;

Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα σόου. Αυτό είχε το τελευταίο. Δηλαδή εκείνο ήταν το αμέσως μεγαλύτερο. Είχα τη Fiona Von Thyssen, αυτή τη μυθική γυναίκα. Fiona Campbell-Walter. Με εκατοντάδες εξώφυλλα σε όλα τα περιοδικά του κόσμου. Φωτογραφημένη από όλους τους φωτογράφους. Μία μυθική προσωπικότητα. Τέλος πάντων, μία από τις πιο όμορφες γυναίκες. Η οποία ήρθε μέσα στην βροχή και λέω σήμερα θα έρθουν πραγματικά όσοι με αγαπάνε πολύ. Είχε αρκετό κόσμο. Ρίξαμε και τη χρυσή βροχή στο φινάλε. Λοιπόν, όταν βρέχει είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά γιατί μέσα σε αυτή τη δουλειά την οποία κάνω ας πούμε στο σχεδιασμό ή μετά τα τελευταία χρόνια είναι και τα πιο δύσκολα χρόνια της Ελλάδος που έχουμε περάσει. Δηλαδή με φοβερές αλλαγές. Με φοβερές αλλαγές κυβερνήσεων, κλείσιμο τραπεζών, κορονοϊούς, πολέμους. Αυτή ήταν μια συζήτηση που κάναμε με τον Γιώργο Ελευθεριάδη τον οποίο εκτιμώ πολύ και αγαπώ τον ίδιο και τη δουλειά του στο Σύλλογο. Λέγαμε πάλι για τα περιοδικά.

Λέει έχουμε τις δουλειές μας, η Παρθένη 50 χρόνια. Ο Γιώργος πάνω από 26. Εγώ 22 χρόνια, πέρα από τα χρόνια των περιοδικών. Δηλαδή μου λέει έχουμε αντέξει όλα αυτά και έχουμε κρατήσει τις δουλειές μας ανοιχτές που είναι μια πραγματικότητα. Με εργαζόμενους, πληρώνοντας φόρους. Κυρίως ανοιχτές. Ανοιχτές επιχειρήσεις. Μέσα σε όλο αυτό που έχει γίνει τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια τα οποία ήταν δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί τη δυσκολία που θα περνάγαμε. Λοιπόν, τις πιο δύσκολες μέρες αυτές που αναρωτιόμουν για ποιο λόγο τώρα να πάω στη δουλειά δηλαδή πες μου πραγματικά τον λόγο έλεγα στον εαυτό μου ερχόμουν, έπαιρνα την κούκλα την Stockman που έχω, έβαζα ένα κομμάτι ύφασμα και έφτιαχνα κάτι πάνω. Γιατί αυτό είναι ένα ταλέντο που δεν ήξερα ότι το είχα. Όμως τα πιο best seller φορέματα είναι αυτά που έχω κάνει που έχω βάλει το χέρι μου και έχω κάνει κάτι. Ή το έχω τραβήξει έτσι ή έχω κάνει ένα φόρεμα πάνω στην κούκλα. Δεν ήξερα ότι έχω αυτό το ταλέντο. Οπότε, οι δυσκολίες ας πούμε ότι πέρναγαν μέσα από τη δημιουργία. Υπήρχαν φορές που κάναμε ένα μεγάλο show, θυμάμαι όταν γιόρταζα τα δέκα μου χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία, με πυροτεχνήματα με όλα τα μοντέλα. Και στο τέλος ήθελα να βγάλω το team μου έξω για φαγητό σε ένα πολυτελές εστιατόριο και δεν γινόταν. Αλλά πήγαμε και φάγαμε ένα πολύ όμορφο σουβλάκι όλοι μαζί και περάσαμε πολύ ωραία. Γιατί αυτό μπορούσα να κάνω. Επίσης, θυμάμαι ότι εκείνη η κολεξιόν είχε βγει μιλάμε σε βαθιά κρίση με υφάσματα τα οποία είχαν μείνει στην αποθήκη. Δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε καινούργια υφάσματα.

Χρησιμοποιώ πολύ ακριβά υφάσματα από τα καλύτερα εργοστάσια του κόσμου. Ένα από τα φορέματα, λοιπόν, δεν έφτανε. Το βάλαμε στο πατρόν. Τα υπόλοιπα με μαγικό τρόπο κάπως έφερνα ένα ύφασμα, λέγαμε θα κάνουμε αυτό. Παιδιά, τώρα δεν θα αγοράσουμε υφάσματα, θα γίνει το σόου με αυτά. Έφεραν ένα, λοιπόν, και δεν έφτανε. Και ήταν φούξια το φόρεμα και έλειπε ύφασμα από πάνω και από κάτω. Ωραία, λέω θα βάλουμε λεμονί. Που είχαμε ένα άλλο κομμάτι λεμονί. Έρχεται μετά μία πελάτισσά και μου λέει, καλά κύριε Ζούλια, πώς σκεφτήκατε αυτό το συνδυασμό, τον μαγικό. Πού να ήξερε αυτή η γυναίκα τι έγινε. Αυτά είναι το backstory. Το θέμα είναι ότι το show έγινε. Βγήκαν τα μπαλόνια, έπεσαν τα χειροκροτήματα και βγήκαν και best seller φορέματα από δυσκολία.

Αυτές οι δυσκολίες.

Η δυσκολία είναι πάντα μεταμφιεσμένο δώρο, λέω. Αυτό λέω και στα νέα παιδιά μην μασάτε πουθενά. Δηλαδή να κάνετε, να έχετε όραμα. Είναι σημαντικό να υπάρχει όραμα. Εγώ έκανα το όραμα μου πάνω σε αυτό. Είχα ένα πολύ δυνατό όραμα όταν άνοιξα αυτό το μαγαζί με τα παπούτσια και τις τσάντες το οποίο βεβαίως γνωρίζεις γιατί γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Είχα ένα δυνατό όραμα και έστησα ένα… Το brand μου είχε ένα δυνατό DNA. Όπως και σε πολλούς άλλους Έλληνες σχεδιαστές υπάρχει αυτό. Το ξέρεις εσύ. Υπάρχει πολύ δυνατό DNA σε αρκετούς από εμάς.

Όμως αυτό το DNA το κουβαλάς όπως είπαμε ουσιαστικά από τη μέρα που γεννιέσαι, Βασίλη.

Ναι, είμαστε το brand. Είμαστε το brand.

Στη μετάβαση αυτή από τον χώρο των περιοδικών θα έρθω στην δική μας ατάκα. Απο κριτής κρινόμενος.

Αυτό είχε μπει στο Vogue. Δεν είχα ακούσει πιο σωστό πράγμα. Γιατί μια ζωή ήμουν από εδώ όπου έκρινα και ξαφνικά βρέθηκα κρινόμενος. Πω πω! Και δεν μου άρεσε αυτό καθόλου. Αλλά όλες οι αυστηρές κριτικές που έχω πάρει μέσα στα χρόνια με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ να γίνω καλύτερος. Δηλαδή πάρα πολύ. Είμαι ευγνώμων για ότι αρνητικό, δεν πιστεύω ότι υπάρχει αρνητικό, αλλά για ότι αρνητική κριτική έχω διαβάσει για την δουλειά μου με πήγε παρακάτω. Γιατί έδωσα σημασία.

Αν μπορούσες να βρεθείς εσύ απέναντι στο Βασίλη και να γίνεις εσύ ο κριτής.

Ναι, ναι. Βλέπω κάποια πράγματα και λέω Παναγία μου πώς το έκανες αυτό τώρα. Το εγώ βλέπω. Όπως και το αντίθετο. Αυτό τώρα πόσο μαγικό είναι που είναι ας πούμε το σακάκι του Emily in Paris που το έκανες στην πρώτη σου συλλογή το και ακόμη πουλάει. Δηλαδή ή που έβαλες δύο φιογκάκια σε ένα φόρεμα και ακόμη πουλάει. Και έρχεται βέβαια αυτό είναι και ευχή και κατάρα να έχεις μια δυνατή ταυτότητα γιατί μια φορά ήρθε μια πελάτισσα και φόρεσε ένα φόρεμα πολύ όμορφο. Κοιτάζοντας στον καθρέφτη πολλή ώρα λέω θα το πάρει. Και μου λέει ναι μου λέει αλλά δεν είναι Zoulias. Λέω τι εννοείτε; Λέει δεν έχει ένα φιόγκο. Ε θα σας βάλουμε. Είχαμε και μια συζήτηση σήμερα με τον Ορσαλία Παρθένη σε μια σχολή όπου μιλάγαμε για το branding και το DNA και την έχω φρέσκια και αυτή την ιστορία.

Είναι ευχή και κατάρα. Άρα πρέπει να είναι Ζούλιας. Πρέπει να έχει φιόγκο.

Πρέπει να είναι Ζούλιας, πρέπει να είναι Parthenis, πρέπει να είναι Ελευθεριάδης, πρέπει να είναι Λουκία, πρέπει να είναι Βρεττός Βρεττάκος, πρέπει να… Φαντάζεσαι ένα ρούχο του Βρεττού χωρίς beading; Δεν γίνεται.

Βασίλη όμως υπάρχει και η προσωπική σου διαδρομή. Δηλαδή παράλληλα δεν αγοράζει κανείς μόνο Zούλια με φιόγκους. Αγοράζει και ένα προσωπικό σου στοίχημα να έρχεσαι πολύ πιο κοντά με τους ανθρώπους. Το οποίο το κάνεις και μέσα από τα social media που συχνά δείχνουν μόνο τη βιτρίνα. Αλλά εσύ δείχνεις, σκαλίζεις πολύ περισσότερο και την ψυχή σου. Αυτό πώς έρχεται σε ισορροπία και τι τίμημα έχει για σένα;

Δεν έχει τίμημα. Φαντάζομαι θα αναφέρεσαι στην προσωπική μου ζωή σε σχέση με τις εξαρτήσεις και τα λοιπά. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι που έχουμε δημόσιο λόγο οφείλουμε και έχουμε περάσει κάτι τέτοιο και έχουμε περάσει στην άλλη όχθη. Οφείλουμε αυτό να το μοιραζόμαστε. Να το μοιραζόμαστε δημόσια. Είμαι της αμερικανικής σχολής. Σίγουρα θα έχεις προσέξει ότι ο Μarc Jacobs είναι κι αυτός στην ανάρρωση κάποια χρόνια και στην προσωπική του σελίδα μπορεί και στην επαγγελματική του, έβαλε την προσευχή της Γαλήνης. Γιατί κι αυτός παρακολουθεί ένα πρόγραμμα με βήματα. Δηλαδή, απλά στην Ελλάδα επειδή είμαστε χρόνια πίσω από την Αμερική και από την υπόλοιπη Ευρώπη εντάξει κάποιοι άνθρωποι είναι πιο μπροστά. Ας πούμε ότι είμαι λίγο μπροστά σε αυτό.

Δεν έχουν βρεθεί κάποιοι… Δηλαδή, στο τίμημα, είναι μέσα σε εισαγωγικά. Δεν έχεις νιώσει κάποιες φορές ότι έχω χάσει πελάτισσες για αυτόν τον λόγο;

Όχι, βέβαια. Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου σήμερα πέρα από τις μόδες και τις φιοριτούρες και τους φιόγκους είναι αυτό που συμβαίνει στην προσωπική μου ζωή. Έχω λάβει ένα τεράστιο δώρο. Κάποια στιγμή στα μου χρόνια είμαι τώρα και αισθάνομαι ότι αυτό το δώρο πρέπει να το μοιραστώ. Δεν μπορώ να το κρατήσω για μένα. Δεν έχει κόστος. Δεν κοιτάω το κόστος γιατί η προτεραιότητά μου είναι αυτή. Τη δουλειά μου την αγαπώ, την κάνω εννέα με πέντε. Έχω με άτομα προσωπικό στην εταιρεία όπου πρέπει να πληρωθούν τα έξοδα της επιχείρησης και το κάνω με πολλή αγάπη, με πολλή συνέπεια, με συνέχεια.

Το βλέπετε, το παρακολουθείτε. Αλλά η προσωπική μου ζωή έχει και αυτό το κομμάτι τις υπόλοιπες ώρες ή όλο το 24ωρο μάλλον που είναι πάρα πολύ σημαντικό οπότε όταν φυσικά δεν θέλω να γίνω γραφικός και να λέω συνέχεια γι’ αυτό αλλά και αυτή η συνέντευξη που είναι επικεντρωμένη στη μόδα έκανες την ερώτηση και καλώς την έκανες γιατί μπορεί αυτή τη στιγμή κάποιος να παρακολουθεί και να λέει αν ο Βασίλης Ζούλιας έχει καταφέρει να τα κόψει θα μπορέσω και εγώ να τα κόψω. Και καλώ και τον κόσμο μέσα από τη συνέντευξη να μου στείλει μηνύματα στο facebook ή στο instagram και δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά όταν κάποιος μου στέλνει ένα μήνυμα και μου λέει είχα δει τη συνέντευξή σας πέρυσι και τώρα είμαι ένα χρόνο καθαρός. Έχω κόψει αλκοόλ. Δηλαδή υπάρχει κάτι πιο όμορφο από αυτό. Κι μετά κάνουμε φιόγκους, κάνουμε shows.

Αυτό είναι το φως. Αυτό είναι το χρώμα.

Αυτή είναι η ζωή μου. Αυτός είμαι.

Από το βιβλίο σου έμεινε κάτι απ’ έξω για να επιστρέψεις και για να πεις ότι θέλω να πω μια άλλη ιστορία τώρα;

Από το βιβλίο που γράφτηκε για τη ζωή μου το έγραψε η Ρέα Βιτάλη και αναφέρθηκε στη ζωή μου από τη γέννησή μου. Οπότε εγώ έχω να γράψω ένα άλλο βιβλίο τώρα ή αργότερα όταν σκεφτώ να το γράψω. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον το κομμάτι το επαγγελματικό. Στο πώς δηλαδή κάποιος καταφέρνει να κρατήσει την επιχείρηση ανοιχτή μέσα από δυσκολίες που μπορεί να συμβαίνουν στο χώρο στη χώρα στην περίοδο. Εμείς όλοι οι Έλληνες δεν ανήκουμε σε πολυεθνικές εταιρείες. Αν και θα έπρεπε. Αναγκαζόμαστε να κάνουμε και το business κομμάτι και το δημιουργικό κομμάτι. Οι περισσότεροι από εμάς εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που είναι τα πράγματα κάπως πιο εύκολα.

Οπότε κάποια κομμάτια θα ήθελες να φύγουν από πάνω σου ιδανικά.

Κοίτα. Από τη μία ναι. Από την άλλη έχω βάλει πείσμα να γίνω όσο καλύτερος επιχειρηματίας γίνεται. Ώστε όταν έρθουν τα funds γιατί θα έρθουν και στους Έλληνες, θα τους προσεγγίσουν αργά ή γρήγορα. Και όταν το λέω αυτό λένε έλα έλα έλα. Αλλά έτσι έλεγα το έλεγα παιδιά θα έρθει το Vogue, το Marie Claire, το ΕLLE στην Ελλάδα και μου λέγανε τότε είχαμε μόνο τη Γυναίκα. Τι λες Βασίλη. Τι είναι αυτά όνειρα θερμής νυχτός. Δεν πέρασε ένας χρόνος, δύο, ήρθε το Marie Claire ήρθε το ένα και μετά ήρθαν όλα τα περιοδικά. Οπότε αυτό θα γίνει κάποια στιγμή. Και εμείς οι Έλληνες δημιουργοί θα είμαστε πολύ δυνατοί στα πόδια μας ώστε να έχουμε, να κάνουμε σωστές διαπραγματεύσεις.

Πολύ ωραία. Πολύ μου αρέσει αυτό το σενάριο και το βλέπω να γίνεται πολύ άμεσα. Aπό την πρώτη σου σειρά βλέπεις πάντα γυναίκες που ζουν τώρα όλη τη ζωή στους και ευχαριστούνται, έρχονται όλοι με ρούχα σου vintage Zoulias Zoulias με φιόγκους χωρίς.

Αυτό το παπούτσι φαίνεται πότε έγινε;

2026… Emily in Athens είναι αυτό.

Ακριβώς, δεν είναι υπέροχο. Ελληνική κατάσταση εδώ με τις φούντες. Πουά. Σωστή γραμμή. Κομψότητα. Απρόμαυρο.

Και όση νοσταλγία θέλουμε. Για ασφάλεια.

Ναι, μήπως να πω το επόμενο σόου Is it chic Enough; Καλό θα ήταν. Νάτο, βγήκε και ο τίτλος και το θέμα της επόμενου σόου. Μήπως μας χρειάζεται αυτό τώρα, περισσότερη κομψότητα.

Κι αν μιλήσουμε για κάποιες γυναίκες που βλέπουμε στην πρώτη σειρά σου αλλά θα τις δούμε και κάποιες που δεν τις έχουμε δει ακόμα. Όπως είναι για παράδειγμα η Kimberly Guilfoyle. Πώς την κρίνεις;

Δεν μπορώ να κρίνω την Kimberly Guilfoyle. Αλλά βλέπω την υπόσταση αυτής της γυναίκας. Βλέπω τα ρούχα της. Βλέπω μια πολύ έξυπνη, πανέξυπνη, μορφωμένη, δυναμική γυναίκα με ένα γρήγορο λόγο που δείχνει πόσο έξυπνη είναι. Τα ρούχα της εντάξει, τα προσέχω. Δεν τα κρίνω. Τα προσέχω. Τις έχω στείλει τη δουλειά μου. Η τελευταία συλλογή είχε τίτλο First Lady. Οπότε νομίζω θα τις ταιριάζει πάρα πολύ. Την έχουμε αγκαλιάσει την Kimberly. Όλοι θέλουμε να μαθαίνουμε τι κάνει, τι φοράει που πάει. Αλλά θέλω να σου πω δεν κοιτάω τόσο τα ρούχα σε αυτή τη γυναίκα, έχει έναν θεσμικό ρόλο. Ελπίζω να βοηθήσει την χώρα μας με τον τρόπο που ξέρει.

Όταν έρθει εδώ τι θα της έδινες;

Όλη τη συλλογή. Θα της πήγαινε γάντι.

Μαύρο κυρίως;

Μαύρο, άσπρο, τα καφέ θα της πηγαίνουν πολύ, τα καμηλό, θα της έκανα ένα διαφορετικό στάιλινγκ από αυτό που έχει τώρα. Πιο κοντά στον θεσμικό της ρόλο.

Αν μιλήσουμε για την Πρώτη Κυρία, την Μαρέβα Γκραμπόφσκι-Μητσοτάκη, στιλιστικά.

Η Μαρέβα ήρθε κι έφερε έναν φρέσκο αέρα στη Βουλή και στην κατάσταση με το ντύσιμο της, είχαμε να δούμε τόσο ωραίο ντύσιμο από την Αμαλία Μεγαπάνου. Ασχοληθήκαμε με το τι φοράει. Η Μαρέβα είναι η Μαρέβα. Μπορεί να φορέσει Birkenstock σε μια επίσημη εμφάνιση. Και είναι ο εαυτός της, είναι κουλ, fresh breeze, δεν υπακούει σε κανόνες, είναι ο εαυτός της, τι καλύτερο από αυτό. Και δεν πιστεύω ότι την πολυαπασχολεί. Κάτι που της έχω πει και της ίδιας πολλές φορές είναι ότι θα ήταν ωραίο να φόραγε περισσότερους Έλληνες σχεδιαστές. Ή μόνο Έλληνες σχεδιαστές όπως κάνει η Βrigitte Macron που φοράει μόνο Γάλλους, η Melania, πιο πολύ Αμερικάνους. Η Μαρέβα θα έπρεπε να είναι πρέσβειρα της χώρας της. Και είναι καλό να λένε τι φοράνε. Να μην φοβόμαστε. Να λένε ότι φοράνε Έλληνα σχεδιαστή.

Και μια συμβουλή στον νεότερο εαυτό σου; Η ερώτηση που παίζει πολύ στο TikTok και στα νέα παιδιά;

Να μην φοβάται τίποτα. Να προχωρήσει στη ζωή χωρίς φόβο. Γιατί έζησα πολύ μέσα στο φόβο. Σε φόβο σε ανασφάλεια.

Και τα λάθη;

Δεν υπαρχουν λαθη. Είναι όλα σωστά. Γιατί χωρίς το λάθος δεν μπορείς να βρεις το σωστό. Δεν υπάρχουν λάθη ούτε στις σχέσεις ούτε στις προσωπικές, τις επαγγελματικές. Εγώ όλα μου τα μαθήματα τα έχω μάθει από τα λάθη μου. Εχω κάνει τεράστια λάθη τα οποία έχω πληρώσει. Και τα πληρώνω ακόμη αλλά όλα έχουν να κάνουν με το ποιος άνθρωπος είμαι σήμερα. Όλα έχουν καταλήξει να είναι με τον υπέροχο Βασίλη Ζούλια που είμαι σήμερα.

Κι αν επαναλαμβάνουμε υπέροχε Βασίλη Ζούλια τα ίδια λάθη;

Αν επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη και περιμένουμε χωρίς θεραπεία που έχω κάνει… Ας κάνεις καινούργια λάθη. Αμα κάνεις το ίδιο, δεν είναι ποτέ αλλιώς.

Η καλύτερη συμβουλή;

Να είμαι ο εαυτος μου και πραγματικά να με αγαπήσω.