Στην πρώτη του μεγάλου μήκους μυθοπλασίας, ο Ορφέας Περετζής, γνωστός για τα ντοκιμαντέρ του, μεταφέρει την κάμερά του σε μια Αθήνα που συνήθως μένει έξω από τα τουριστικά λευκώματα: την αθηναϊκή Ριβιέρα. Όχι ως σειρά καρτ ποστάλ ή ανάλαφρων ιστοριών, αλλά ως ένα μαγικό, σχεδόν μελαγχολικό σημείο του πλανήτη, όπου η γοητεία των στιγμών συνυπάρχει με την φθορά. Οι άνθρωποι που έζησαν τα καλύτερά τους χρόνια εδώ, βλέπουν τον χώρο να σαπίζει μαζί τους, θυσιασμένος στο βωμό της οικιστικής ανάπτυξης και των ξένων επενδύσεων που οραματίζονται τη Ριβιέρα ως το νέο ελ ντοράντο της νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Διαβάστε ακόμη: 10 ταινίες που θα δούμε στα θερινά αυτή την εβδομάδα

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, βρίσκεται η Άλκηστις, ένα κορίτσι στο μεταίχμιο της ενηλικίωσης. Η μόνη της αληθινή παρέα, εκτός από την κολλητή της, είναι ένας φοίνικας, σύμβολο της ανεμελιάς και της αθωότητας των παιδικών χρόνων,  χτυπημένος από ασθένεια και έτοιμος να σαπίσει. Η σχέση της με το περιβάλλον και τα μικρά καθημερινά θαύματα της ζωής, όπως η πανσιόν της οικογένειας της μητέρας της, γίνεται το προσωπικό της καταφύγιο, το οποίο όμως απειλείται από την εμπορευματοποίηση και τις ξένες επενδύσεις.

Διαβάστε ακόμη: Το Rex ζωντανεύει ξανά: Από το ’30 στο σήμερα

Η Άλκηστις πειραματίζεται ερωτικά, αμφισβητεί το προδιαγεγραμμένο μέλλον και προσπαθεί να προστατεύσει όχι μόνο τον φοίνικα αλλά και τον χώρο που γνωρίζει. Η μικρή πανσιόν, με τους γνώριμους επισκέπτες της και τις ανθρώπινες ιστορίες που φιλοξενεί, γίνεται το κέντρο της αντίστασης απέναντι σε μια κοινωνία που φαίνεται να ξεχνά τη σημασία των βιωμάτων και της μνήμης.

Ο Περετζής καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο ρομαντισμό και τον κυνισμό, την κωμωδία και το δράμα. Το τοπίο και οι χαρακτήρες αναδεικνύονται χωρίς να παραδοθούν στην εύκολη γοητεία της θάλασσας. Το πρώτο μέρος της ταινίας εκπέμπει φρεσκάδα και αυθεντικότητα, με τους συμβολισμούς να είναι διακριτικοί και να εμπλουτίζουν τη μυθοπλασία, αντί να την επιβαρύνουν.

Ωστόσο, στο δεύτερο μέρος, η ταινία χάνει κάπως τη δυναμική της. Οι χαρακτήρες εμφανίζονται και εξαφανίζονται, οι συμβολισμοί γίνονται βαρύτεροι, και η πλοκή δείχνει να μην κρατά πάντα την ισορροπία ανάμεσα στο παιχνιδιάρικο και το δραματικό στοιχείο. Παρόλα αυτά, η Άλκηστη παραμένει ένα ζωντανό και συγκινητικό πρόσωπο, που η εσωτερική της αλήθεια και η προσπάθειά της να διατηρήσει την ανθρωπιά γύρω της συνεχίζουν να μας αγγίζουν. Το τέλος του φοίνικα και της ίδιας της Ριβιέρας αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση: η γοητεία της παιδικής ανεμελιάς και των ανθρώπινων σχέσεων θα θάβεται κάτω από τόνους τσιμέντου, αλλά θα μένει πάντα ζωντανή στη μνήμη όσων την έζησαν.

Συνολικά, το «Riviera» είναι μια ταινία που, παρά τις ατέλειες της, ξεχωρίζει για την ευαισθησία και την παρατηρητικότητα της. Μέσα από μια ιστορία ενηλικίωσης, οικολογικής συνείδησης και αντίστασης στην εμπορευματοποίηση του χώρου, μας υπενθυμίζει ότι η γοητεία ενός τόπου και η αξία των ανθρώπινων στιγμών δεν αγοράζονται. Ο Περετζής καταφέρνει να δημιουργήσει μια ελληνική ταινία που, ενώ έχει τις αδυναμίες της, κατορθώνει να μείνει στο μυαλό και την καρδιά, όπως ο φοίνικας που αντιστέκεται στη φθορά.

Info

Riviera
Δραματική κομεντί, ελληνικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Ορφέα Περετζή, με τους Εύα Σαμιώτη, Μιχάλη Συριόπουλο, Μαρία Αποστολακέα και Κώστα Κορωναίο.

Πού παίζεται:

  • Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Ιερά Οδός 48 & Μεγ. Αλεξάνδρου 134-136, (ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός)
  • Διάνα, Περικλέους 14, Μαρούσι (ΗΣΑΠ Μαρούσι)