Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία δεν είναι μια «επετειακή υποχρέωση». Είναι μια παύση. Μια στιγμή να αναρωτηθείτε: Αν ο κόσμος δεν είναι προσβάσιμος για όλους, τότε στην πραγματικότητα δεν είναι προσβάσιμος για κανέναν.

Μια πόλη, δύο πραγματικότητες

Για τους περισσότερους από εσάς, μια διαδρομή μέχρι το περίπτερο είναι απλώς λίγα λεπτά περπάτημα. Για κάποιον άλλο, όμως, μπορεί να είναι ένα συνεχόμενο εμπόδιο: πεζοδρόμια με κενά, ράμπες που λείπουν, αυτοκίνητα παρκαρισμένα όπου βολεύει, εκτός από εκεί που πρέπει.

Το καφέ στο οποίο μπαίνετε χωρίς δεύτερη σκέψη μπορεί να έχει ένα μόνο σκαλοπάτι που για κάποιον σημαίνει «δεν μπαίνω».

Μια δημόσια υπηρεσία που σας κουράζει με χαρτούρα μπορεί για κάποιον άλλο να είναι εντελώς απρόσιτη.

Αν δεν το βλέπετε καθημερινά, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Σημαίνει ότι δεν αναγκαστήκατε ποτέ να ζήσετε μέσα σε αυτό.

Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο προνόμιο: να μη χρειάζεται να το σκεφτείτε.

Το εμπόδιο δεν είναι οι άνθρωποι. Είναι οι υποδομές

Τα άτομα με αναπηρία δεν χρειάζονται οίκτο, εξιδανίκευση ή «ηρωοποίηση». Χρειάζονται υποδομές.
Χρειάζονται ίσες ευκαιρίες, πρόσβαση σε εργασία χωρίς εμπόδια και εκπαίδευση που δεν αποκλείει κανέναν.
Χρειάζονται χώρο στη δημόσια συζήτηση χωρίς υποσημειώσεις.
Χρειάζονται μια κοινωνία που δεν συγχέει την αναπηρία με την αδυναμία.

Πάνω απ’ όλα, χρειάζονται αυτό που ζητούν όλοι: σεβασμό.
Τον απλό, καθημερινό, αυτονόητο σεβασμό που δείχνει ότι το να «χωράς» κάπου δεν είναι παραχώρηση. Είναι δικαίωμα.

Η προσβασιμότητα δεν αφορά τους «άλλους». Αφορά όλους σας.

Κανείς δεν είναι ανεπηρέαστος από τις αλλαγές της ζωής. Μια ασθένεια, ένα ατύχημα, μια προσωρινή ή μόνιμη δυσκολία, όλα μπορούν να συμβούν στον καθένα, σε μια στιγμή. Η αναπηρία δεν είναι «κατηγορία». Είναι μια ανθρώπινη πιθανότητα. Κι όταν το κατανοήσετε αυτό, τότε η οπτική αλλάζει.
Σταματάτε να μιλάτε «για εκείνους» και αρχίζετε να μιλάτε για όλους μας.

Τι μπορείτε να κάνετε από σήμερα

Η αλλαγή δεν ξεκινά μόνο με νόμους και μεγάλα έργα. Ξεκινά από μικρές πράξεις που δείχνουν σεβασμό και συνείδηση:

  • Μην παρκάρετε ποτέ σε ράμπα.
  • Μην χρησιμοποιείτε θέση στάθμευσης ΑμεΑ «για δύο λεπτά».
  • Ρίξτε μια ματιά στον χώρο όπου εργάζεστε ή ζείτε: θα μπορούσε να τον χρησιμοποιήσει άτομο με κινητική δυσκολία;
  • Μιλήστε με σεβασμό, χωρίς πατρονάρισμα, χωρίς φωνές, χωρίς υποθέσεις.
  • Ακούστε. Οι ίδιοι οι άνθρωποι με αναπηρία ξέρουν τι χρειάζονται καλύτερα από όλους.
  • Και κάτι ακόμη: μην περιμένετε το κράτος για όλα. Η κοινωνική αλλαγή είναι συλλογική, αλλά ξεκινά ατομικά.

Όταν δίνετε χώρο, ακούγονται φωνές που έλειπαν

Σε έναν κόσμο που εξακολουθεί να ψάχνει κοινή γλώσσα απέναντι στην αναπηρία, η δική μας θέση ως μέσο είναι ξεκάθαρη: δημιουργούμε χώρο. Θέλουμε να μιλάμε μαζί με τα άτομα με αναπηρία, όχι για αυτά. Να δείχνουμε πραγματικές ιστορίες, χωρίς φιλτράρισμα, χωρίς στερεότυπα, χωρίς «αφηγήσεις επιβράβευσης». Γιατί ο κόσμος που οραματιζόμαστε δεν κάνει εξαιρέσεις.
Και το περιεχόμενο που δημιουργούμε φιλοδοξεί να υπηρετεί ακριβώς αυτό: έναν δημόσιο χώρο όπου όλοι χωρούν, όχι επειδή το λέμε, αλλά επειδή έτσι πρέπει να είναι.

Μια ημέρα που δεν πρέπει να τελειώνει

Αν αυτή η ημέρα έχει λόγο ύπαρξης, είναι για να θυμίζει πως η συζήτηση για την αναπηρία δεν χωρά σε 24 ώρες. Πρέπει να συνεχίζεται στις αποφάσεις σας, στην καθημερινότητά σας, στον τρόπο που σχεδιάζετε τις πόλεις και τις ζωές σας.

Κάθε αλλαγή, μικρή ή μεγάλη, χτίζει έναν πιο δίκαιο κόσμο. Κι εμείς θα είμαστε εδώ, με περιεχόμενο, με ιστορίες, με ανθρώπους, για να στηρίζουμε αυτόν τον κόσμο που δεν αφήνει κανέναν έξω.