Osteria Mamma | Μαμαδίστικη Ιταλική κουζίνα στην καρδιά της Αθήνας

Για τους λάτρεις της ιταλικής κουζίνας, το Osteria Mamma έχει τη δημιουργική σφραγίδα της ταλαντούχου σεφ Ελένης Σαράντη.

21 Ιανουαρίου 25 | 11:23

Το νέο εστιατόριο Osteria Mamma, που άνοιξε τις πόρτες του μόλις μέσα στον Δεκέμβριο του 2024 στην οδό Σαλαμίνος στον Κεραμεικό, με σεφ την Ελένη Σαράντη διαθέτει μια εντυπωσιακή κάβα και πιάτα της Ιταλικής κουζίνας που δεν θα βρει κανείς πουθενά αλλού.

Η σεφ Ελένη Σαράντη και τα αδέρφια της

Πριν επισκεφτώ το εστιατόριο, έχω ενημερωθεί για το background. Το Osteria Mamma, αποτελεί, ουσιαστικά, όνειρο της μητέρας της γνωστής σεφ, η οποία είχε επιθυμία να ανοίξει ένα εστιατόριο όπου θα συμμετείχαν και τα τέσσερα παιδιά της. Κι έτσι έχει γίνει.

Όμως η οικογενειακή ατμόσφαιρα που αποπνέει ο χώρος δεν οφείλεται μόνο σε αυτό. Το ίδιο το κτήριο είναι υπέροχο, και δημιουργεί μια γοητευτική αντίθεση ανάμεσα στην παραδοσιακή αυλή, βαμμένη σε φωτεινό κίτρινο, και το minimal, clean εσωτερικό, που θυμίζει λίγο χειρουργείο. Αδιαμφισβήτητο plus, η εντυπωσιακή γυάλινη οροφή που σκεπάζει και προστατεύει τα τραπέζια της αυλής.

Τι να παραγγείλετε στο Osteria Mamma

«We don’t serve pizza», διαβάζω στα T-shirts των παιδιών που εργάζονται στο Osteria Mamma, και αυτομάτως περνάει από το μυαλό μου το εξής: «Καλή αρχή κάνουμε».

Έχοντας ζήσει ανά διαστήματα στην Ιταλία και έχοντας δοκιμάσει πραγματική παραδοσιακή Ιταλική κουζίνα στα χωριά της Τοσκάνης, της Λιγουρίας και της Λομβαρδίας, αυτό που περίμενα από τα πιάτα στο Osteria Mamma είναι βαθιά γνώση των υλικών και των τεχνικών του τόπου. Επιβεβαιώθηκα: Όποιος αναζητά κλασσικές Greek style μπολονέζ και καρμπονάρες, δεν θα τις βρει εδώ. Ευτυχώς.

Η καλή εικόνα ξεκίνησε από το μικρό αλλά φροντισμένο μενού. Τέσσερις κατηγορίες (ορεκτικά, pasta, κυρίως πιάτα, επιδόρπια) επί 4 πιάτα η κάθε κατηγορία – ο Ερμής που έχω στην Παρθένο αγαλλιάζει. Δώσε μου τάξη και συμμετρία, και με κέρδισες με το καλημέρα.

Από εκεί και πέρα, τα tortelli με την bresaola ήταν νόστιμα και ισορροπημένα, τα κυρίως tortelli με την αγκινάρα και την φρέσκια τρούφα έξοχα, ενώ η φραγκόκοτα (faraona) μαγειρεμένη με μπαχαρικά και κόκκινο κρασί κέρδισε τις εντυπώσεις ήδη από τη μυρωδιά, πριν τη δοκιμή. Να κάνω και μια ειδική μνεία για την πολύ νόστιμη cima alla Genovese με άγρια μανιτάρια, ένα παραδοσιακό πιάτο της περιοχής της Λιγουρίας (μοιάζει κάπως με την Ελληνική πηχτή και θεωρείται ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά πιάτα της cucina povera), το οποίο τσακίζω κάθε φορά που το βρίσκω στην Ιταλία, ωστόσο πρώτη φορά δοκίμασα σε ιταλικό εστιατόριο στην Ελλάδα.

Σημαντική σημείωση: υπολογίστε χώρο για το γλυκό. Δεν το έκανα, και αναγκάστηκα να περιοριστώ σε μερικές κουταλιές παγωτό, το οποίο ήταν υπέροχο μεν, αλλά λίγο. Κρατώ νοητή σημείωση να επανέλθω για τις μπουκίτσες του Giorno di Festa αλλά και για τον μίνι baba με το λιμοντσέλο, για τον οποίο έχω ακούσει τα καλύτερα.