Τι κοινό έχουν η Sharon Stone, ο Adrien Brody και οι χιλιάδες fans του ηλεκτρονικού ήχου; Μια ραγισμένη πέτρα στα περίχωρα της Αθήνας. Μια τομή στο τοπίο που μετατρέπεται σε σκηνή. Τα λατομεία Μαρμάρων Διονύσου της Αττικής, από ξεχασμένοι χώροι εξόρυξης, επανέρχονται στο επίκεντρο, όχι πια ως μνήμη μόχθου και παραγωγής, αλλά ως καμβάς ενός νέου lifestyle.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη COS (@cosstores)

Την αρχή έκανε η COS, με την επίδειξη μόδας ανάμεσα στις πλάκες του μαρμάρου και τη βροχή. Η τέχνη της σιωπής, του μοντερνισμού και των καθαρών γραμμών βρήκε καταφύγιο στο μεταβιομηχανικό τοπίο της Αθήνας. Με φόντο την  κομψότητα του Adrien Brody και τη λάμψη της Sharon Stone, η μόδα φλέρταρε για άλλη μια φορά με τον χώρο ως εμπειρία, χωρίς να ενοχλήσει κανέναν. Άδεια δεν ζητήθηκε, αλλά και ουδείς την αναζήτησε. Είχε εξάλλου και live stream, κάτι θα είχε εγκρίνει το σύμπαν.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη DEEP TECH CLUB (@deeptechclub)

Μερικές εβδομάδες μετά, το ίδιο μάρμαρο, η ίδια τοποθεσία, φιλοξενεί μια εντελώς διαφορετική αφήγηση. Η συναυλία του ελβετικού ντουέτου Adriatique μετατρέπει το τοπίο σε φουτουριστικό φεστιβάλ. Μόνο που εδώ, το πάρτι δεν συγχωρείται. Οι ήχοι του μπάσου δεν έχουν τη διακριτικότητα των τακουνιών της COS. Οι θεατές δεν χωρούν στα κοντινά καρέ ενός προσεγμένου βίντεο μόδας. Είναι πολλοί, ιδρωμένοι, απαιτητικοί. Και ξαφνικά, ξυπνούν οι μηχανισμοί: καταγγελίες, μήνυση, φορολογικές σκιές, παραβίαση νομοθεσίας, κίνδυνοι για τη δημόσια ασφάλεια.

Δεν πρόκειται εδώ για μια απλή σύγκριση δύο εκδηλώσεων. Πρόκειται για τη γυμνή αλήθεια του πώς ο πολιτισμός, όταν ντύνεται high-end αισθητική, αντιμετωπίζεται ως υπέρβαση. Όταν όμως υπάρχει beat και ιδρώτας, τότε επιστρέφει στον κανόνα, στην άδεια, στην τάξη.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Adriatique (@adriatique)

Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν: Ποιοι έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν την Ιστορία ως σκηνικό; Ποιοι κρίνονται δημιουργοί εμπειρίας και ποιοι καταληψίες; Πότε ο χώρος είναι τέχνη και πότε παρανομία; Δεν λέμε πως δεν υπάρχουν ζητήματα ασφαλείας. Όμως όταν δύο εκδηλώσεις στον ίδιο χώρο αντιμετωπίζονται τόσο άνισα από τις αρχές, τους θεσμούς και τα media, το πρόβλημα δεν είναι νομικό. Είναι ταξικό. Είναι πολιτισμικό. Είναι αισθητικό.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη COS (@cosstores)

Η Ελλάδα δείχνει να αγαπά τη μετατροπή του δημόσιου χώρου σε φόντο, αρκεί να μην ενοχλεί, να είναι κομψό, να πουλάει εικόνα χωρίς ήχο. Η σκηνογραφία της αντίφασης που ζούμε είναι ξεκάθαρη: η ίδια πέτρα, άλλη μεταχείριση. Κι αυτό είναι κάτι που ούτε η μόδα ούτε η μουσική μπορούν να διορθώσουν. Μόνο εμείς μπορούμε να το δούμε.