Δεκαετία του ’70. Η Κάρμεν αναθυμάται το παρελθόν της. Εκείνη και οι δύο αδελφές της, κόρες Ισπανών Δημοκρατικών, είχαν σταλεί από τους γονείς τους στη Γαλλία, όταν ήταν παιδιά ακόμη, για να γλιτώσουν από τη δικτατορία του Φράνκο.

Διαβάστε ακόμη: Susan Sontag: Ο εραστής του ηφαιστείου

Κατέληξαν σε ένα μικρό χωριό στον Νότο, τη Μαρσεγιέτ, όπου ζούσαν και δούλευαν μαζί στο οικογενειακό ξενοδοχείο. Η Κάρμεν ασφυκτιά εκεί, αλλά ερωτεύεται έναν περαστικό ταυρομάχο, τον Αντόνιο, και φεύγει μαζί του στη Μαδρίτη.

Εκεί, ωστόσο, φυλακίζεται για επτά χρόνια ως συνεργός του Αντόνιο στις παράνομες δραστηριότητές του. Στη φυλακή, η Κάρμεν υφίσταται βία και ταπεινώσεις, εθίζεται στα ναρκωτικά, αλλά εντέλει σώζεται κυρίως χάρη στη φιλία που αναπτύσσει με μια μεγαλύτερη σε ηλικία κρατούμενη και στην παρηγοριά που βρίσκει στην ανάγνωση μυθιστορημάτων.

Διαβάστε ακόμη: Kaliane Bradley: Το υπουργείο του χρόνου

Όταν αποφυλακίζεται, επιστρέφει στο χωριό, αλλά οι αδελφές της δεν την έχουν συγχωρέσει που τις εγκατέλειψε. Η Κάρμεν προσπαθεί να αποκαταστήσει τη σχέση τους και παράλληλα συνδέεται ερωτικά με τον Εσκούτο, έναν νεότερό της άντρα, εντελώς διαφορετικό από τον Αντόνιο.

Η Olivia Ruiz (Ολίβια Ρουίζ) είναι Γαλλίδα τραγουδοποιός και ηθοποιός ισπανικής καταγωγής, η οποία μεγάλωσε στη Μαρσεγιέτ. Οι γονείς των γονιών της εγκατέλειψαν την Ισπανία για να γλιτώσουν από τον Εμφύλιο Πόλεμο, όμως έκτοτε δεν αναφέρθηκαν ποτέ ξανά σε αυτό το γεγονός.

Το οικογενειακό της παρελθόν αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη συγγραφή του «Άκου τη βροχή που πέφτει», το οποίο κέρδισε διθυραμβικές κριτικές στη Γαλλία και είναι το πρώτο έργο της που κυκλοφορεί στα ελληνικά.

Μετάφραση: Φωτεινή Βλαχοπούλου
Εκδόσεις: Κριτική
Σελίδες: 184