VIEWPOINT

Μια συνήθεια ίσως αθώα. Ίσως και όχι. Μήπως κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε από την μαύρη τρύπα του λευκού ψέματος;

Ζούμε στην εποχή του life coaching και οι coachers τελικά είναι οι σωτήρες μας στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας;

Αν η ευτυχία είναι μια εικόνα, ποια είναι τα κομμάτια για να συμπληρώσουμε το παζλ της ευτυχίας;

Η ντουλάπα μου είναι μια ξένη γη. Όλα όσα δεν φόρεσα με περιμένουν αλλά όλα αλλάζουν, ακόμη και εσύ. Δεν είσαι αυτή που ήσουν κάποτε. Ούτε και τα ρούχα σου...

Kανείς δεν θέλει να το παραδεχτεί. Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που σεβόμαστε, ακολουθούμε, θαυμάζουμε, υποστηρίζουμε, ακόμη κι αν ξέρουμε πως δεν είναι «τέλειοι» σε όλα τους. Kαι άλλοι που αγαπάμε να μισούμε, με πάθος. Για ασήμαντη αφορμή, μπορεί και όχι. 

Πριν λίγες μέρες ξεκίνησα τον πέμπτο κύκλο ψυχοθεραπείας μέσα σε 26 χρόνια. Χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Ξεκίνησα ξανά έτσι, επειδή μπορώ. Ευτυχώς.

Μια γυναίκα τόλμησε να δηλώσει ευτυχισμένη ως νοικοκυρά. Και ο φεμινισμός του τηλεοπτικού καναπέ την πέταξε στο πυρ το εξώτερον. Αχού και δεν μας νοιάζει.

Δεν είναι μια σημαία στο μπαλκόνι. Είναι πολλές. Και δυστυχώς δεν είναι σκόρπιες.

Είναι μία από τις γυναίκες που φοράνε στολή αστυνομικού. Θα μπορούσε να είναι στολή στρατιωτική, στολή πυροσβέστη ή στολή προϊσταμένης σε δημόσιο νοσοκομείο. Είναι γυναίκες που κάθε μέρα βάζουν τη στολή τους και προσπαθούν «να υπηρετήσουν το καθήκον».

Ξεκίνησε με τη διάδοση της χρήσης του πλαστικού, κάπου στα 50's. Προχώρησε αθόρυβα. Σήμερα είναι παντού. Μέχρι και στις σχέσεις.