Ιστορίες για μεγάλες μύτες και τρίχες. Πριν από λίγες ημέρες είδα το εξώφυλλο ενός βιβλίου με τίτλο «Ugliness», κι αμέσως σκέφτηκα ποιος επιλέγει να μιλήσει στην εποχή της τελειότητας για την ασχήμια και την άσχημη όψη;
Υπάρχει τρόπος να μιλήσει κανείς στα παιδιά για δύσκολα θέματα, όπως μια αποβολή, για το μωρό που δεν θα έρθει; Ναι. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Και χωρίς να πει ούτε ένα ψέμα.
Μια φράση από τα παιδικά μας χρόνια, που αξίζει να την εφαρμόσουμε και στη ζωή μας: "Αμόλα καλούμπα".
Κρυμμένοι πίσω από το μοντέρνο lifestyle -και το δάχτυλό μας- ξεχάσαμε να περπατάμε. Γίναμε όλοι πρωταγωνιστές στο φιλμ "Ένα βήμα την ημέρα που δεν κάνουμε ποτέ".
O Donald Trump εγκαινίασε μια νέα, βίαιη εποχή του power dressing, υπενθυμίζοντάς μας πως το χρήμα οφείλει να «φωνάζει» πάνω μας.
To πένθος είναι μια προσωπική διαδρομή. Κανείς δεν ξέρει από που ξεκινάει και που καταλήγει. Αν θα χαθεί στο δάσος, αν θα βρει φωτεινά μονοπάτια, αν θα βυθιστεί στο σκοτάδι.
Στα βραβεία SAG Awards, για μια ακόμη φορά οι "body shamers" ξαναχτύπησαν. Πιο σκληρά από ποτέ. Και όχι μόνο την Ariana Grande.
Μήπως, τελικά, το θέμα δεν είναι να απομακρύνουμε τα παιδιά από τις οθόνες – αλλά να τα ρωτήσουμε: «Τι βλέπετε εκεί μέσα που εγώ δεν μπορώ να δω;»
Αν δεν πάρεις έγκαιρα αποφάσεις, θα τις πάρει η ζωή για σένα, λένε. Στην περίπτωσή μου δεν αρκούσε το πέταγμα μίας πεταλούδας στην άλλη άκρη της γης για να έρθουν τα πάνω κάτω, έπρεπε να είναι κάτι πιο δραματικό: η κατανάλωση ενός παγκολίνου.
Φιλίες που σε πρόδωσαν, φιλίες που η ζωή τις απομάκρυνε, κοινές φιλίες που δεν πήραν το μέρος κανενός. Πού πήγαν όλες αυτές;