«To μέλλον είναι το παρελθόν». Η φράση από το κείμενο της σχεδόν πεντάωρης παράστασης «Le Passé» του Γάλλου σκηνοθέτη Julien Goslin που παρακολούθησα στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, δεν σταμάτησε να γυρίζει στο μυαλό μου. Το μέλλον είναι το παρελθόν, το παρελθόν είναι το μέλλον ή μήπως το μέλλον είναι το παρόν;
Από πότε κρίνεται ο επαγγελματισμός κάποιου που βγαίνει στην τηλεόραση;
Τι μας ενοχλεί, τελικά, όταν κάποιος προχωράει «πολύ γρήγορα» μετά από έναν χωρισμό; Και πόσο γρήγορα είναι το «πολύ γρήγορα»;
Δεν έχει κουδούνισμα, ούτε ειδοποίηση στο κινητό. Κάποια μέρα απλώς συνειδητοποιείς πως το Σάββατο προτιμάς το κρεβάτι σου από τα μπουζούκια και πως η ευτυχία μπορεί να μυρίζει μαλακτικό…
Χθες το βράδυ έφυγε από τη ζωή στα 81 του χρόνια ο Διονύσης Σαββόπουλος. Κι αυτό είναι ένα προσωπικό αντίο.
Το Λούβρο έπεσε θύμα κλοπής και ο πλανήτης ανακάλυψε για άλλη μια φορά πως διανύουμε δύσκολους καιρούς για πρίγκιπες.
Οι τελευταίες μεγάλες επαναστάσεις στο χώρο της μόδας πλησιάζουν τον εορτασμό της επετείου των 100 ετών τους.
Ένα φόρεμα «μιλάει» διαφορετικά από ένα κοστούμι. Κι αν το κοστούμι μας εγκλωβίζει σε κλισέ και παιχνίδια εξουσίας;
Κάθε προσβολή, κάθε υποτίμηση, κάθε αδιαφορία γίνεται αόρατη βία που χαράσσεται στην ψυχή ενός παιδιού και δεν ξεχνιέται ποτέ.
Κάθε μήνα θυσιάζουμε εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι μια ολόκληρη ημέρα του, μέσ΄ στις υπόγειες στοές.