Kανείς δεν θέλει να το παραδεχτεί. Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που σεβόμαστε, ακολουθούμε, θαυμάζουμε, υποστηρίζουμε, ακόμη κι αν ξέρουμε πως δεν είναι «τέλειοι» σε όλα τους. Kαι άλλοι που αγαπάμε να μισούμε, με πάθος. Για ασήμαντη αφορμή, μπορεί και όχι.
Πριν λίγες μέρες ξεκίνησα τον πέμπτο κύκλο ψυχοθεραπείας μέσα σε 26 χρόνια. Χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Ξεκίνησα ξανά έτσι, επειδή μπορώ. Ευτυχώς.
Μια γυναίκα τόλμησε να δηλώσει ευτυχισμένη ως νοικοκυρά. Και ο φεμινισμός του τηλεοπτικού καναπέ την πέταξε στο πυρ το εξώτερον. Αχού και δεν μας νοιάζει.
Δεν είναι μια σημαία στο μπαλκόνι. Είναι πολλές. Και δυστυχώς δεν είναι σκόρπιες.
Είναι μία από τις γυναίκες που φοράνε στολή αστυνομικού. Θα μπορούσε να είναι στολή στρατιωτική, στολή πυροσβέστη ή στολή προϊσταμένης σε δημόσιο νοσοκομείο. Είναι γυναίκες που κάθε μέρα βάζουν τη στολή τους και προσπαθούν «να υπηρετήσουν το καθήκον».
Ξεκίνησε με τη διάδοση της χρήσης του πλαστικού, κάπου στα 50's. Προχώρησε αθόρυβα. Σήμερα είναι παντού. Μέχρι και στις σχέσεις.
Η μνήμη αποτελεί τη μοναδική μας περιουσία και οι αναμνήσεις έναν ανεκτίμητο θησαυρό. Και αυτό είναι για μένα τα κοσμήματα της μαμάς μου.
Η βιομηχανία τροφίμων έχει φροντίσει να μη μας λείψει τίποτε. Έτσι λοιπόν βρίσκουμε “άγρια χόρτα” (καλλιεργημένα) και αγριογούρουνα εκτροφείου. Αυτό όμως που πραγματικά μας λείπει είναι η γεύση των πραγματικά “άγριων” τροφών.
Είναι ένα φαινόμενο τόσο παλιό όσο και η ανθρώπινη κοινωνία. Όλοι, λίγο ή πολύ, έχουμε βρεθεί στη θέση του να ακούμε, να λέμε ή να γινόμαστε αντικείμενο κουτσομπολιού.
