VIEWPOINT

Άραγε ποιος είναι ο ορισμός του «εκκεντρικού» ατόμου; Πόσο λεπτή είναι η γραμμή που τον χωρίζει από τον «ψυχικά διαταραγμένο» και ποιος ο ρόλος της οικογένειας;

Όταν εμείς είχαμε το Μινιόν, οι Αμερικανοί είχαν το Barneys New York. Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου «They all came to Barneys», και με την υπογραφή του Gene Pressman, -πρώην διευθύνοντα συμβούλου και μέλους της οικογενειακής επιχείρησης-, επιχείρησα να αποκωδικοποιήσω συναισθήματα πίσω από τις εικόνες.

Οι τελευταίες ημέρες του Αυγούστου φέρουν ένα φορτίο σκέψεων και ανάμεικτων συναισθημάτων. Τικ τακ. Σεπτέμβρης παρά τέταρτο.

Νέο αμάξι, υπόσχεση μιας καινούριας πορείας, μιας φρέσκιας αρχής που μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας.

Η πρόσφατη κυκλοφορία κραγιόν που κοστίζει 140 ευρώ μας κάνει να αναθεωρήσουμε τη λογική με την οποία εφοδιάζουμε το νεσεσέρ μας. Ή μήπως όχι;

Αν ήμουν πλούσια θα βαριόμουν θανάσιμα. Όλα λυμένα. Όλα δεδομένα. Μια ζωή στρωμένο κρεβάτι, στρωμένο τραπέζι, στρωμένη δουλειά, στρωμένο αύριο. Χωρίς τσάκιση. Χωρίς ανατροπή.

Μαυρισμένα σώματα που γυαλίζουν στον ήλιο δίπλα σε δροσερά κοκτέιλ, χέρια που πιάνονται τρυφερά σε ένα θερινό σινεμά, παρέες που γελάνε υπό τους ήχους μίας υπαίθριας συναυλίας. To καλοκαίρι που μας έταξαν δεν ήρθε ποτέ.

Ένα dinner, ένα τραπέζι για λίγους, γιατί η αγάπη δεν σερβίρεται σε όλους.

Κόκκινες σόλες. Mάθημα ισορροπίας. Τακούνια ψηλά, ακόμη πιο ψηλά. Ο Pedro Almodovar τα έκανε ακόμη και τίτλο ταινίας.

Έλα να πάμε στο νησί. Και στο πανηγύρι. Το φαινόμενο που κατακτά τις νεότερες γενιές μπορεί να μοιάζει αστείο ή και παράδοξο, ίσως όμως να αποκαλύπτει κάτι βαθύτερο για τον τρόπο που διασκεδάζουμε σήμερα. Γιατί, μεταξύ μας, ίσως να είμαστε όντως… για τα πανηγύρια.