VIEWPOINT

Στα βραβεία SAG Awards, για μια ακόμη φορά οι "body shamers" ξαναχτύπησαν. Πιο σκληρά από ποτέ. Και όχι μόνο την Ariana Grande.

Μήπως, τελικά, το θέμα δεν είναι να απομακρύνουμε τα παιδιά από τις οθόνες – αλλά να τα ρωτήσουμε: «Τι βλέπετε εκεί μέσα που εγώ δεν μπορώ να δω;»

Αν δεν πάρεις έγκαιρα αποφάσεις, θα τις πάρει η ζωή για σένα, λένε. Στην περίπτωσή μου δεν αρκούσε το πέταγμα μίας πεταλούδας στην άλλη άκρη της γης για να έρθουν τα πάνω κάτω, έπρεπε να είναι κάτι πιο δραματικό: η κατανάλωση ενός παγκολίνου.

Φιλίες που σε πρόδωσαν, φιλίες που η ζωή τις απομάκρυνε, κοινές φιλίες που δεν πήραν το μέρος κανενός. Πού πήγαν όλες αυτές;

Έτσι μεγαλώσαμε, έτσι μας τα έφερε η ζωή ή μήπως τελικά είμαστε εθισμένοι στη γκρίνια;

Ο όρος ευαισθησία έχει κακοποιηθεί όσο λίγοι τα τελευταία χρόνια. Για αυτό έχω μάθει να κοιτάζω με επιφύλαξη τους ανθρώπους που αυτοχαρακτηρίζονται ως "ευαίσθητοι".

Πριν αρχίσετε να διαβάζετε ας ξεκαθαρίσω ότι… «το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Πρόσωπο, όνομα και καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική». Με μία μικρή διαφορά: ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα!

Το μέτρο στη ζωή, η μεζούρα στην καριέρα, όλα όσα περιορίζουν, εμποδίζουν και καταδιώκουν μια γυναίκα, είναι ακόμη εδώ.

Γιατί λοιπόν μια γυναίκα αφεντικό φαίνεται (και είναι) σκύλα;

Παρελθοντολαγνεία; Η νοσταλγία δεν αποτελεί καινούργιο φαινόμενο. Η αναπόληση του παρελθόντος μας προσφέρει μια αίσθηση ασφάλειας και γαλήνης.