Τα social media είναι ένα δημόσιο βήμα αναφοράς και διαλόγου. Θα ποστάρεις, θα σου απαντήσουν, θα σχολιάσεις, θα σου σχολιάσουν και όλη αυτή η συνδιαλλαγή θα καταγραφεί στον αιώνα τον άπαντα γιατί στα social ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει!

Με αφορμή τις τελευταίες μέρες που τα social media κατακλύζονται από αναρτήσεις για αποφοιτήσεις νεαρών γόνων και επιτυχίες στα ΑΕΙ, αναρωτιέσαι: Mα καλά, γιατί όλοι αυτοί που έχουν ποστάρει, νιώθουν τόσο έντονη την ανάγκη να δηλώσουν δημοσίως την χαρά και την περηφάνια τους;

Γιατί μέσα απ’ τα γραφόμενα, «πρέπει» να γίνουμε κι εμείς κοινωνοί του κόπου, του ιδρώτα, των δυσκολιών και των αντίξοων συνθηκών που κατάφεραν να υπερπηδήσουν οι ίδιοι και τα βλαστάρια τους, και να πανηγυρίσουμε κι εμείς που στεφανώθηκαν οικογενειακώς με τον… κότινο της νίκης;

Προσωπικά, δεν έχω καμία διάθεση να κατακρίνω. Μάλιστα σκέφτομαι ότι μέσα στην μαυρίλα της καθημερινότητας και στα δελτία ειδήσεων που ξεχύνουν απ’την οθόνη θάνατο και μόνο θάνατο, το να διαβάζεις θετικές ειδήσεις, είναι κατά βάση κάτι καλό. Απλά το παρατηρώ ως φαινόμενο και αναρωτιέμαι πού βρίσκεται η ρίζα του και η πηγή του.

Επίσης διαπιστώνω ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι «πανηγυρικές» αυτές αναρτήσεις γίνονται από εμάς τις γυναίκες! Σπάνια θα δεις κάποια ανάλογη ανάρτηση από άνδρες. Και στις ελάχιστες εξαιρέσεις που μπορεί να υπάρξουν, αυτές θα είναι λιτές. Ίσως αυτό έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι εμείς οι γυναίκες είμαστε πιο εκδηλωτικές από τους άντρες και μοιραζόμαστε ευκολότερα κάτι πιο προσωπικό.

Θα λέγαμε ότι τα ποσταρίσματα αυτού του τύπου έχουν σταθερή θεματολογία: Επιτυχίες των παιδιών (μαθητικές, αθλητικές κ.λπ.), επέτειοι γνωριμιών, ασημένιοι-χρυσοί και πλατινένιοι γάμοι, γενέθλια, μαμά – μπαμπάς- γυναικολόγος και το νεογέννητο στο καλαθάκι του (εδώ «παίζουν πολύ και οι επώνυμοι!), ένα ζωάκι που το βοήθησαν να επιζήσει και να είναι καλά μετά από κάποια δοκιμασία, πάρτι και συγκεντρώσεις με αφορμή ένα χαρούμενο γεγονός, ακόμα και το, απεχθέστατο για μένα, ψήσιμο του πασχαλινού οβελία, βρίσκει την θέση του μέσα σε αυτές τις αναρτήσεις.

Γιατί όμως έχει ανάγκη κάποιος να επιδείξει την ευτυχία και τις επιτυχίες του;

Κατ’αρχάς οι επιστήμονες ψυχικής υγείας ομονοούν στο ότι όταν εκφράζεις την χαρά σου, κάνεις καλό στην υγεία σου. Αυτό πια είναι ευρύτατα γνωστό. Άρα κάποιοι το κάνουν συνειδητά και ίσως μάλιστα ακολουθούν και ιατρική συμβουλή!

Η ανάγκη για αυτό-επιβράβευση/αυτό-βεβαίωση οδηγεί και σε μία τόνωση της αυτοπεποίθησης που κάποιοι άνθρωποι την έχουν περισσότερο ανάγκη από κάποιους άλλους.

Υπάρχουν κάποιοι που τους αρέσει να διαφημίζουν τη χαρά και τις επιτυχίες τους γιατί θέλουν « να το μάθει ο κόσμος». Οι λόγοι εδώ ποικίλουν. Πάντως κάποιοι αναζητούν την αποδοχή και καταξίωση μέσα από τα μάτια των άλλων.

Οι αναρτήσεις στα social μένουν και καταχωρούνται στην… ιστορία. Είναι ένα πειστήριο διαχρονικό για εκείνον που μετά από καιρό ή και χρόνια θα ανατρέξει στο αρχείο για να γνωρίσει, να θυμηθεί ή και να επιβεβαιώσει συναισθήματα.

Σε κάθε περίπτωση οι αναρτήσεις χαράς, ευτυχίας και επιτυχιών είναι ένα φαινόμενο που δεν μπορείς να το κρίνεις αφοριστικά. Αν κάτι μπορεί να ενοχλήσει ή να τεθεί σε συζήτηση είναι ίσως η συχνότητα που εμφανίζονται από το ίδιο πρόσωπο και ο τρόπος γραφής τους που μερικές φορές είναι υπερβολικός και χάνει το μέτρο. Το σίγουρο πάντως είναι ότι μπορείς να καταλάβεις κάποια πράγματα, είτε αυτά αφορούν τον άλλον που «ανεβάζει» την ανάρτηση, είτε αφορά τον ίδιο σου τον εαυτό σε σχέση με τις αντιδράσεις σου.

Τέλος, σκέφτομαι ότι θα ήμουν πραγματικά χαρούμενη και θα ανέβαζα μία ανάρτηση που θα έλεγε: «Χαίρομαι πάρα πολύ για όλες τις αναρτήσεις που διαφημίζουν τη χαρά, την ευτυχία και τις επιτυχίες των άλλων. Αν ήταν να διαλέξω, ας έβλεπα περισσότερα τέτοια ποσταρίσματα αντί για άλλα…».