Πέρυσι τέτοια εποχή θυμάμαι να συζητώ με τη φίλη μου την Ε. Ο γιος της μόλις είχε δώσει πανελλήνιες. Είχε πάει καλά, και ήμασταν σε αναμονή των αποτελεσμάτων. Στην αρχή δεν μιλούσαμε για το ενδεχόμενο να φύγει εκτός Αθηνών. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα και είχε περάσει Κρήτη, ο διάλογος πήγε κάπως έτσι: “Τι καλά! Θα έχουμε και σπίτι το καλοκαίρι να πηγαίνουμε.” Κι αμέσως μετά, “Τι θα κάνω αν δεν σηκώνει το τηλέφωνο;” Φέτος είμαι εγώ στην ίδια θέση. Η κόρη μου έχει πάει καλά. Σε αναμονή των αποτελεσμάτων, η ίδια δηλώνει πως θέλει σχολή εκτός Αθηνών. Το έχω πάρει απόφαση και έχω αρχίσει ήδη να βλέπω την άδεια φωλιά πριν καν αδειάσει. Θα ήθελα πάρα πολύ να πανηγυρίζω, και μόνο να πανηγυρίζω. Όμως δεν μπορώ να μην το παραδεχτώ: η αίσθηση είναι γλυκόπικρη.

“Επί 18 χρόνια η βασική μου ιδιότητα ήταν “γονιός”. Είχα έναν ρόλο. Και τώρα, τι;”

Από την επίτευξη του στόχου στην αποδιοργάνωση, μια άδεια φωλιά δρόμος

Σύμφωνα με την ψυχολογία, η αίσθηση που συνοψίζουμε με τον όρο “άδεια φωλιά” είναι ένα περίπλοκο συναίσθημα, πολύ αληθινό, παρά το γεγονός πως δεν είναι μια διαγνώσιμη κατάσταση. Είναι συναισθηματική αναταραχή, θλίψη μαζί με περηφάνεια, χαρά μαζί με πανικό. Στο παιχνίδι όλες οι αποχρώσεις, ακόμα και μια υφέρπουσα υπαρξιακή κρίση. “Επί 18 χρόνια η βασική μου ιδιότητα ήταν “γονιός”. Είχα έναν ρόλο. Και τώρα, τι;”

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Η κατάρα της Φίνος Φιλμς

Η αλήθεια είναι πως οποιοσδήποτε γονέας μπορεί να βιώσει το σύνδρομο της άδειας φωλιάς. Όσο εμπλεκόμενος ή αποστασιοποιημένος κι αν είναι. Συχνά τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν το παιδί είναι μοναχοπαίδι, αν τυχαίνει να έχει θέματα υγείας, ή αν ο ίδιος ο γονιός βιώνει παράλληλες, δύσκολες μεταβάσεις στη δική του ζωή. Πένθος, τεταμμένη σχέση με τον άλλον γονιό, σοβαρές εργασιακές αλλαγές, ακόμα και η περίοδος της εμμηνόπαυσης για τις γυναίκες, που συχνά συμπίπτει. Όλα αυτά τα γεγονότα κάνουν το συναίσθημα κουβάρι και το μυαλό να τρέχει ανεξέλεγκτο.

Οι σκέψεις που κάνουμε εκείνη την περίοδο είναι σαν το τρενάκι του λούνα παρκ. Ένα ξέφρενο roller coaster που πηγαίνει από την πιο βαθιά αίσθηση πληρότητας και επίτευξης του στόχου ως την εξίσου βαθιά αποδιοργάνωση. Και είναι λογικό. Για πολλούς ανθρώπους, ο ρόλος του γονιού είναι δομικό κομμάτι ταυτότητας. Κι όταν το παιδί ανοίγει φτερά για να πετάξει μόνο, η πρώτη σκέψη είναι πως ο ρόλος αυτός σταματά να ισχύει. Και συμπαρασύρει μαζί του την ταυτότητά τους. Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Η μετάβαση προς μια νέα πραγματικότητα

Στην συντριπτική πλειοψηφία, οι γονείς έχουμε αποδεχτεί τη γονεϊκότητα ως κεντρικό ρόλο στη ζωή και την καθημερινότητά μας. Χωρίς αυτό, φυσικά, να σημαίνει πως απεκδυόμαστε τους άλλους μας ρόλους. Απλώς, λιγότερο ή περισσότερο ενεργά, οι ρόλοι αυτοί μπαίνουν στην άκρη.

Η άδεια φωλιά είναι ο χώρος για να απλώσετε λίγο καλύτερα τα δικά σας πράγματα.

Ξαφνικά, λοιπόν, αντιμετωπίζουμε αυτήν την κατακλυσμιαία αναγνώριση πως μια σημαντική αλλαγή είναι προ των πυλών. Συνειδητοποιούμε πως ο χρόνος έχει περάσει πολύ γρήγορα. Ο δικός μας χρόνος. Όχι του παιδιού. Και το αίσθημα απώλειας και αβεβαιότητας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου μετάβασης είναι απόλυτα λογικό.

Ως εκ τούτου, η συμβουλή δεν μπορεί παρά να είναι μία: να αγκαλιάσετε αυτό που συμβαίνει. Να κάνετε μια προσπάθεια να συμφιλιωθείτε με το συναίσθημα αυτό αντί να το πολεμήσετε. Αν το κάνετε με ενεργό τρόπο, θα διαπιστώσετε πως η αλλαγή αυτή είναι εξελικτική, όχι καταστροφική. Εξελικτική όχι μόνο για το παιδί, αλλά και για εσάς.

Τώρα είναι η στιγμή να επανεξετάσετε την καθημερινότητα. Να θέσετε νέους στόχους. Να αρχίσετε αυτά τα μαθήματα pachanga που τόσα χρόνια θέλατε, αλλά το πρόγραμμα δεν έβγαινε. Ξέρετε κάτι; Το πρόγραμμα, πλέον, βγαίνει. Και το παιδί δεν είναι πια το άλλοθι για να αναβάλλετε την επικοινωνία με το μέσα σας και τα θέλω σας.

Η άδεια φωλιά είναι ο χώρος για να απλώσετε λίγο καλύτερα τα δικά σας πράγματα. Για το παιδί μην φοβάστε. Έχει όλα τα εφόδια για να φτιάξει τη δική του φωλιά, όπως ακριβώς τη θέλει. Καιρός να κάνετε κι εσείς το ίδιο.

Photo credit: IMDb