Κάποιες μέρες νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο. Όχι γιατί δεν προσπαθώ, αλλά γιατί προσπαθώ υπερβολικά. Τρέχω, γράφω, σβήνω, αναθέτω, οργανώνω, θυμάμαι, φροντίζω, δουλεύω, υπομένω. Και στο τέλος της ημέρας, όταν όλα έχουν (υποτίθεται) τελειώσει, διαβάζω άρθρα pop ψυχολογίας που μου λένε ότι πρέπει να ξεκουραστώ. Να κάνω self-care. Να βάλω λίγη μάσκα προσώπου, να ανάψω ένα κερί, να ακούσω ήχους της φύσης από το YouTube. Κι αυτό, λένε, θα με γιατρέψει.

Μόνο που δεν με γιατρεύει. Με εξοργίζει. Και πολλές φορές εξοργίζομαι που αναγκάζομαι να συντάσσομαι με τον διάβολο της αυτό-φροντίδας. Γιατί αυτό που νιώθω δεν είναι απλή κούραση. Είναι εξάντληση. Είναι αυτό το βαθύ, αόρατο «δεν αντέχω» που δεν έχει να κάνει με το σώμα, αλλά με την ψυχή. Και δεν μου το προκάλεσε η έλλειψη lavender bath salts.

Μου το προκάλεσε ένας κόσμος που περιμένει από μένα να τα κάνω όλα και να μη διαμαρτύρομαι.

Να εργάζομαι πυρετωδώς και να είμαι αποτελεσματική, να φροντίζω συνεχώς και να μην αφήνω τίποτα να πέσει κάτω, να είμαι όμορφη, χαμογελαστή, γλυκιά, προσαρμοστική, ανεξάρτητη αλλά και δοτική. Κι όταν καταρρέω; Να σηκώνομαι ήσυχα, να ξαναβάζω μάσκαρα και κραγιόν και να επιστρέφω.

Κι έτσι, μου έμαθαν πως όταν δεν αντέχω, φταίω εγώ. Πως κάτι δεν κάνω σωστά. Πως δεν «φροντίζω τον εαυτό μου». Πως χρειάζομαι περισσότερη yoga, καλύτερο time management, πιο ισορροπημένη διατροφή. Κανείς δεν μου είπε πως ίσως χρειάζομαι λιγότερες απαιτήσεις. Ίσως περισσότερη βοήθεια. Ίσως λιγότερη πίεση και περισσότερη κατανόηση.

Και το χειρότερο; Άρχισα να το πιστεύω κι εγώ. Ότι αν δεν μπορώ να αντέξω το βάρος, είναι δικό μου πρόβλημα. Πως αν καίγομαι, φταίω γιατί δεν διαχειρίστηκα σωστά το άγχος. Πως αν δεν αντέχω το multitasking, μάλλον είμαι αδύναμη. Λάθος. Όλα λάθος.

Δεν είμαι αδύναμη. Είμαι κουρασμένη. Και όχι, δεν φταίω εγώ. Φταίει ένα σύστημα που με έμαθε να βάζω τους άλλους πρώτους, να μετράω την αξία μου με βάση την παραγωγικότητά μου και να θεωρώ την ξεκούραση πολυτέλεια.

Η φροντίδα του εαυτού μου δεν είναι μια ροζ φούσκα με αρωματικά έλαια. Είναι ανάγκη. Είναι διεκδίκηση. Είναι δικαίωμα. Και δεν χωράει σε ένα κουτί με glitter. Χρειάζεται χώρο, χρόνο, αγάπη, συμπόνια. Χρειάζεται να παραδεχτούμε επιτέλους ότι δεν φταίμε εμείς. Και ναι, έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε εξαντλημένες. Όχι γιατί δεν αντέχουμε. Αλλά γιατί αντέξαμε πάρα πολλά.