Καπέλο, αντιηλιακό, βιβλίο. Μέχρι πριν λίγα χρόνια μου φαινόταν αδιανόητο να πάω στην πλαζ χωρίς να έχω ένα βιβλίο στην τσάντα μου. Οι καλοκαιρινές διακοπές ήταν η ευκαιρία για χαλάρωση και διάβασμα. Που τότε το ένα ήταν συνώνυμο του άλλου. Προς μεγάλη μου απογοήτευση όμως διαπίστωσα πρόσφατα -όταν άνοιξα την τσάντα του μπάνιου για πρώτη φορά αυτή τη σεζόν- πως το βιβλίο που βρισκόταν μέσα ήταν σε άριστη κατάσταση. Ούτε τσακισμένες σελίδες, ούτε στάμπες από αντιηλιακό. Ήταν άθικτο. Και όπως το έβγαλα από την τσάντα μου φάνηκε σαν να μου παραπονιόταν πως το είχα ξεχάσει τόσους μήνες. Που ήταν αλήθεια. Όντως το είχα ξεχάσει.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Γιατί ποστάρουμε στα social την ευτυχία και τις επιτυχίες μας;

Τι συνέβη στην πορεία; Που πήγε όλη αυτή η αγάπη για το διάβασμα που με διέκρινε από μικρή; Τότε που μέσα από τις σελίδες τους ταξίδεψα, ερωτεύτηκα, θύμωσα. Τότε που αν δεν μου άρεσε το τέλος τους, καθόμουν και το ξανάγραφα όπως ήθελα εγώ. Και αργότερα στην εφηβεία μου που ήθελα να δείχνω πιο ώριμη και διάβαζα πράγματα που η γιαγιά μου τα έλεγε «πολύ βαριά». Προφανώς ισχύει και για τα βιβλία η ίδια κατάταξη που ισχύει και για τα λαϊκά τραγούδια. Υπάρχουν ελαφριά και βαριά. Πάντως πλέον δεν διαβάζω ούτε ελαφριά, ούτε βαριά. Και ντρέπομαι για αυτό.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Αυτοπειθαρχία: η μεγάλη πρόκληση της καθημερινότητάς μας

Η παραδοχή μπορεί να αποτελεί το πρώτο βήμα επίλυσης ενός προβλήματος, αλλά δεν αποτελεί λύση από μόνη της. Το γεγονός ότι ένας πρώην βιβλιοφάγος που «καταβρόχθιζε» με όρεξη τα βιβλία πλέον δεν είναι ικανός να διαβάσει πάνω από δύο ή τρεις σελίδες τη φορά είναι σίγουρα κάτι που θα έπρεπε να με προβληματίζει. Και δεν νιώθω μόνη σε αυτό. Πιστεύω ότι και άλλοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το ίδιο θέμα. Για παράδειγμα πλέον βλέπω ελάχιστους ανθρώπους να διαβάζουν στην παραλία. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Η ζωή όμως συνεχίζεται. Έστω και χωρίς την παρέα των βιβλίων. Ποιος μπήκε ανάμεσα μας; Η απάντηση είναι αυτονόητη, προφανής και πολύ συνήθης. Το κινητό τηλέφωνο. Το ίντερνετ. Η απρόσκοπτη πρόσβαση σε βίντεο, μουσική, social media. Η ικανότητα της συγκέντρωσης μου είναι πλέον σχεδόν ανύπαρκτη. Συνήθισα το εύκολο, το βολικό, το ξεκούραστο. Νιώθω κουρασμένη, θέλω να χαλαρώσω. Η κούραση είναι το άλλοθι μου. Το βιβλίο που τόσο αγαπούσα απαιτεί προσπάθεια και ενέργεια που πλέον δεν έχω.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Όσο υπάρχουν άνθρωποι (θα υπάρχουν καλοκαίρια)

Δεν συνέβη σε μια μέρα. Τίποτα τόσο σημαντικό δεν συμβαίνει μόνο σε μια μέρα. Αρχικά συνέχιζα να αγοράζω βιβλία. Αλλά δεν κατάφερνα να τα διαβάσω. Έλεγα ένα σωρό δικαιολογίες σαν μικρό παιδί. Έλλειψη χρόνου, καλεσμένοι, ζαλάδα από τον ήλιο. Σαν μικρό παιδί που το έπιανε αδιάβαστο ο καθηγητής. Και οι στοίβες με τα βιβλία έπαιρναν ύψος σαν έφηβος με καλπάζουσα ανάπτυξη.

Λίγο αργότερα σταμάτησα να αγοράζω βιβλία. Έπειτα έπαψα να τα παίρνω μαζί μου στην παραλία. Δεν κατάλαβα πως έγινε. Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Έχω επίγνωση. Αλλά η εξάντληση με έχει καθηλώσει. Ελπίζω σύντομα να καταφέρω να πιάσω βιβλίο στα χέρια μου. Και να το διαβάσω. Να νιώσω την έξαψη, τον ενθουσιασμό, την περιέργεια τι θα γίνει μετά. Είναι μια υπόσχεση που δίνω αρκετά συχνά τον τελευταίο καιρό. Αυτή την φορά όμως ελπίζω να είναι μια απόφαση που θα τηρήσω.

Photo Credits: IG @joaninhafaria