Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκε ένας γάμος που συζητήθηκε πολύ. Όχι τόσο για το ίδιο το ζευγάρι, όσο για μια λεπτομέρεια που μοιάζει μικρή αλλά λέει πολλά: η λίστα γάμου σε ακριβά καταστήματα, από ανθρώπους που όχι απλώς δεν έχουν ανάγκη τα σερβίτσια και τις καφετιέρες, αλλά αν ήθελαν, θα μπορούσαν να τα αγοράσουν όλα επί δέκα. Και πάλι, δεν πρόκειται για προσωπική μομφή προς κανέναν. Είναι όμως μια αφορμή για να κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά μέσα μας.

Διαβάστε ακόμη: Γάμος χωρίς καβγά γίνεται;

Ζούμε σε μια εποχή όπου ο γάμος, από βαθιά προσωπική στιγμή, έχει μετατραπεί σε δημόσιο θέαμα. Όπου το “sharing” γίνεται συχνά πιο σημαντικό από το “meaning”. Σε αυτήν τη συνθήκη, η λίστα γάμου, παραδοσιακά ήταν ένα πρακτικό εργαλείο για να βοηθήσουν οι φίλοι και οι συγγενείς ένα νέο ζευγάρι να ξεκινήσει τη ζωή του, παίρνει πια διαφορετικές διαστάσεις. Όταν όμως αυτή η λίστα απευθύνεται σε ανθρώπους που δεν χρειάζονται τίποτα υλικό, τι πραγματικά δηλώνει;

Διαβάστε ακόμη: Γάμος από απόσταση: 20 συμβουλές για να πετύχει

Προφανώς και έχει ο καθένας το δικαίωμα να επιλέξει ό,τι θέλει για τον δικό του γάμο. Δεν τίθεται θέμα “απαγόρευσης” ή ηθικού κηρύγματος. Τίθεται όμως ένα ζήτημα συμβολισμού και προθέσεων. Γιατί να μην κατευθυνθεί αυτή η προσφορά προς έναν φιλανθρωπικό σκοπό; Προς ένα ίδρυμα, μια οργάνωση, ένα παιδί που περιμένει ακόμη και τα βασικά;

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία: στο παράδειγμα. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στο φως, οι πρόσωπα που επηρεάζουν, έχουν τη δυνατότητα να στείλουν ένα διαφορετικό μήνυμα. Όχι για να “εξιλεωθούν”, αλλά για να δώσουν έναν άλλο τόνο, μια εναλλακτική στάση ζωής. Όχι “δείτε πόσα λεφτά έχουμε”, αλλά “δείτε πώς μπορούμε να τα επιστρέψουμε”.

Γιατί όταν η γενναιοδωρία αντικαθίσταται από μια πολυτελή λίστα, όταν η προσφορά γίνεται σύμβολο επίδειξης αντί αλληλεγγύης, τότε η κοινωνία παίρνει το μήνυμα: δεν έχει σημασία τι έχεις, αλλά πώς φαίνεται αυτό που έχεις.

Κι αυτό, δυστυχώς, μας αφορά όλους. Γιατί όλοι κάποτε καλούμαστε να κάνουμε τις επιλογές μας. Από αυτές κρινόμαστε άλλωστε. Να πούμε «δεν θέλω δώρα, δώστε τα κάπου που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη». Όχι απλώς να το πούμε. Να το εννούμε.

Ίσως λοιπόν ήρθε ο καιρός να ξαναδούμε τη σημασία των τελετών μας. Να κάνουμε τη χαρά μας μοχλό για χαρά και άλλων. Να ξεχωρίσουμε την ουσία από το περιτύλιγμα. Γιατί τελικά, ο τρόπος που παντρευόμαστε λέει πολλά για τον τρόπο που υπάρχουμε. Και η γενναιοδωρία, όπως και η αγάπη, φαίνεται στις πράξεις, όχι στις λίστες.

Photo credit: Istock