Την πρωτοσυνάντησα χρόνια πριν, στην εξώπορτα της πολυκατοικίας μας. Τότε δεν ήταν ηθοποιός, μόνο ένα πανέμορφο ξανθό κορίτσι με συνεσταλμένο χαμόγελο που έβγαζε βόλτα το μαλλιαρό της αδεσποτάκι. Σήμερα η Δανάη Μιχαλάκη είναι ηθοποιός και δεν μένει εδώ. Μας την «έκλεψε» ο Γιώργος ο Παπαγεωργίου. Και ο Ρόκυ δεν βγαίνει πια βόλτα μόνος του. Τον συνοδεύει κι ένα μικρό κοριτσάκι είκοσι μηνών.

Διαβάστε ακόμη: Ο Μελέτης Ηλίας επιστρέφει στην τραγωδία και στην αλήθεια της

Κι όταν αυτή η τετραμελής οικογένεια μας επισκέπτεται, τότε Γιώργος, Δανάη, Έλλη και Ρόκυ, μαζί με τους γονείς της γεμίζω κι εγώ χαρά για όσα αυτό το πλάσμα έγινε. Για όσα είναι.

Για τη Δανάη η δημιουργία οικογένειας ήταν πάντα στα σχέδιά της. Η αγάπη των γονιών της αλλά και οι μνήμες από την παιδική της ηλικία στην Σύρο, έπαιξαν τον ρόλο τους.

Διαβάστε ακόμη: Θανάσης Τσαλταμπάσης: Η παράσταση “Όλα λάθος” είναι μια κωμωδία-αφρός

«Οικογένεια για μένα, ίσον ευτυχία! Αυτό το συναίσθημα μου βγάζει η συγκεκριμένη λέξη. Όπως ήταν και τα παιδικά μου χρόνια. Θυμάμαι τις Κυριακές να φτιάχνουμε κέικ με την μαμά μου. Είναι σαν να το μυρίζω τώρα! Θυμάμαι να παίζω βόλους με τον αδερφό μου, θυμάμαι να ακούω όλων των ειδών μουσικής με τον μπαμπά μου, θυμάμαι τόσα ωραία πράγματα…».

Η μαμά της Δανάης είναι η αγαπημένη μου Sue, μία γλυκύτατη Αγγλίδα καθηγήτρια μπαλέτου ενώ ο μπαμπάς της είναι ο ηθοποιός Γιώργος Μιχαλάκης. «Κάποια στιγμή αποφάσισα και πήρα την οικογένειά μας και φύγαμε για να μεγαλώσει η Δανάη και ο αδελφός της ο Αγησίλαος, ελεύθερα, ανέμελα, όπως πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά. Δεν σκέφτηκα την καριέρα μου και η γυναίκα μου, μετέφερε την σχολή χορού που είχαμε από την Αθήνα στη Σύρο. Το μόνο που σκεφτήκαμε ήταν πού και πώς θα ήταν ευτυχισμένα τα παιδιά μας. Και αυτό μέχρι σήμερα η κόρη μας, μας το αναγνωρίζει…».

Πρέπει να ομολογήσω ότι η Δανάη είναι από τα πιο cool και αισιόδοξα άτομα που γνωρίζω. Η ψυχραιμία της, η θετική ματιά για το μέλλον αλλά κι η ισορροπημένη αίσθηση της πραγματικότητας, την οδηγούν να πηγαίνει… with the flow, όπως θα έλεγε και στη δεύτερη μητρική της γλώσσα. Ίσως γιατί είναι «διασταύρωση» του αμετανόητου πειραχτηριού και μέγα ατακαδόρου μπαμπά της, και της φλεγματικής, αλλά μπολιασμένης με την ελληνική ζεστασιά, μαμάς της. Μια ήρεμη δύναμη για τους δικούς της ανθρώπους που όμως λιώνει όταν κοιτάζει το προσωπάκι της κόρης της στο πρώτο πρωινό ξύπνημα.

«Αυτό που αισθάνομαι δεν μπορώ να το περιγράψω. Απλά το νιώθω και της το ανταποδίδω στο πολλαπλάσιο. Είναι κάτι που ξεπερνάει κάθε συναίσθημα. Θα πω απέραντη ευτυχία αλλά είναι κάτι τόσο παραπάνω…».

Η φίλη μου ονειρεύεται για την Έλλη γέλια, χορούς, παιχνίδι, τρέξιμο, μαγειρέματα. Θέλει να έχει μόνο όμορφες αναμνήσεις, αυτό θέλει για την οικογένειά της, για την κόρη της. Το ξέρει ότι θα υπάρξουν δυσκολίες, όπως και υπάρχουν. Αλλά στο μυαλό της έχει αυτές τις εικόνες και σκέφτεται ότι ίσως καταφέρει να είναι όντως έτσι. Όταν την ρώτησα αν υποθετικά μπορούσε να κρατήσει στα χέρια της δύο φωτογραφίες από το μέλλον, ποιες θα ήθελε να είναι αυτές, μου απάντησε «μία αναμνηστική φωτογραφία από την πρώτη σχολική παράσταση της Έλλης. Ανυπομονώ πολύ να την καμαρώσω. Αλλά και μια φωτογραφία με την καλύτερη φίλη της ή φίλο της γιατί θεωρώ πολύ σημαντικό να έχουμε τον φίλο μας, τον άνθρωπό μας, από όποια ηλικία κι αν είμαστε».

Το ντεμπούτο της στην τηλεόραση έγινε με τον πιο πετυχημένο τρόπο. Η Δρόσω από τις Μέλισσες, ήταν ο ρόλος που την καθιέρωσε αλλά και που πολλές φορές την έφερε σε δύσκολη θέση, μιας και η ερμηνεία της ήταν τόσο πειστική, που κάποιοι ταύτισαν τον χαρακτήρα με το άτομό της. Θυμάμαι εκείνη την εποχή τη Δανάη να μου λέει για σκηνές αποδοκιμασίας στο μετρό ή στο σούπερ μάρκετ, γιατί ο ρόλος είχε πάρει τροπή που δεν συμφωνούσε «με το κοινό αίσθημα».

Όμως τόσο η Δρόσω όσο και η Υπατία από την Παραλία, αν της άφησαν πίσω κάτι, ήταν ότι «… τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο. Εκεί που νομίζεις ότι η ζωή σου είναι εντάξει και τακτοποιημένη, ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξει τελείως, πράγμα το οποίο ξέρω και δεν σκέφτομαι έτσι. Αλλά όταν αυτό το «έζησα» κιόλας υποδυόμενη τους ρόλους, τότε το έκανα ακόμα πιο πολύ τρόπο ζωής, δηλαδή να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο και να έχω ανοιχτούς ορίζοντες για ό,τι κι αν έρθει στη ζωή μου».

Πιστεύω πάντως ότι η φίλη μου δεν θα χρειαστεί να ξαναδουλέψει στην εστίαση ως σερβιτόρα ή σε ψησταριά. Ούτε και σε κοσμηματοπωλείο (παρόλο που ο πατέρας της μου είπε ότι είχε μεγάλο ταλέντο στο να πουλάει κοσμήματα και ειδικότερα… βέρες!).
Μετά από 20 μήνες αποχής από τις εμφανίσεις, η Δανάη επανέρχεται στο προσκήνιο, αυτήν τη φορά στο θέατρο, με ένα έργο που θα φανερώσει και την κωμική της φλέβα.

«Έχω την τεράστια χαρά να είμαι στην παράσταση με τίτλο «Το σποτ». Σκηνοθετεί η Σοφία Πάσχου και παίζουν η Άννα Μανενάκου, ο Δημήτρης Μακαλιάς, ο Ζήσης Ρούμπος, ο Χάρης Χιώτης και ο Άλκης Μπακογιάννης. Είναι μία ανατρεπτική παράσταση θα έλεγα, όπου θα συμμετέχει το κοινό και σκοπός μας είναι να χαρίσουμε γέλιο. Το τι αφορά, σας το αφήνω για έκπληξη. Ελάτε να μας δείτε!».

Τις προάλλες οι γονείς της μου έδειχναν φωτογραφίες της Έλλης και σαν όλους τους παππούδες και τις γιαγιάδες που σέβονται τον εαυτό τους, μου εκθείαζαν το πόσο απίθανη είναι η εγγονή τους. Όταν τους άφησα, πήρα το ασανσέρ και μέχρι να ανοίξω την πόρτα, ήρθε ξανά στο μυαλό μου η εικόνα εκείνου του όμορφου ξανθού κοριτσιού όπως την γνώρισα πριν χρόνια, εκεί στην εξώπορτα της πολυκατοικίας μας, παρέα με τον Ρόκυ. Μια υπέροχη εικόνα στο χρονολόγιό μου.