Μερικοί άνθρωποι λένε «σ’ αγαπώ» με δώρα. Με λουλούδια. Με λέξεις. Εγώ το λέω με μια αγαπημένη συνταγή. Ρίχνω φρέσκα ψιλοκομμένα μυρωδικά, στρώνω το τραπέζι με λινό τραπεζομάντηλο και με κρυστάλλινα ποτήρια που λαμπυρίζουν στο φως, υποδέχομαι με χαρά τους καλεσμένους μου. Το φαγητό ήταν πάντα η γλώσσα μου, ο τρόπος να πω «σε νοιάζομαι» χωρίς πολλές κουβέντες, κάτι που μου δίδαξε η μαμά μου και από ό,τι φαίνεται είναι καταγεγραμμένο στο DNA μου και στη διατροφική μου κουλτούρα.

Διαβάστε ακόμη: Η δύναμη των εσωστρεφών ανθρώπων

Το φαγητό για μένα είναι η πιο καθαρή μορφή αγάπης. Δεν είναι μόνο γεύση ή άρωμα που γεμίζει την κουζίνα. Είναι η φροντίδα που κρύβεται πίσω από κάθε κομμένο κρεμμυδάκι και κάθε απαλό ανακάτεμα. Όταν μαγειρεύω για τους ανθρώπους που αγαπώ, τους προσφέρω μια αόρατη υπόσχεση, τους εξηγώ – συνειδητά ή ασυνείδητα- «σε σκέφτηκα» ή «θέλω να είσαι καλά». Και γι’ αυτό, όταν αυτή η αγάπη δεν επιστρέφει, όταν εκείνοι που κάποτε κάθονταν γύρω από το τραπέζι έγιναν προδότες ή απόντες, τότε το μαγείρεμα για αυτούς με βαραίνει.

Διαβάστε ακόμη: Πότε ήταν που φάγατε κάτι αληθινά «άγριο»;

Θυμάμαι χειμωνιάτικα βράδια που το σπίτι μοσχομύριζε κανέλα και γαρίφαλο από μια φουρνιστή μηλόπιτα με ζουμερά μήλα και κεχριμπαρένιο μέλι. Μεσημέρια καλοκαιρού με ολόφρεσκια ντομάτα, βασιλικό και μοτσαρέλα να λιώνει αργά πάνω σε ζεστό ψωμί και παγωμένη μπίρα. Και εκείνα τα ατελείωτα κυριακάτικα γεύματα με ψητό στη γάστρα, πατάτες κυδωνάτες στο φούρνο και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί να περνάει από χέρι σε χέρι.

Δεν ήταν ποτέ μόνο το φαγητό, ήταν οι άνθρωποι γύρω από το τραπέζι. Ήταν το γέλιο, οι συζητήσεις, το αίσθημα ότι ανήκεις κάπου, το αίσθημα ότι μοιράζεσαι.

Με τον καιρό αυτό άλλαξε: δεν μπορούσα πια να μαγειρέψω για όλους. Φίλοι με πλήγωσαν, με υποτίμησαν, με ξέχασαν. Σταμάτησα να στρώνω τραπέζι γι’ αυτούς. Όχι επειδή ήθελα να τους στερήσω κάτι ούτε να τους τιμωρήσω, απλώς, δεν μου έβγαινε. Η έμπνευση χάθηκε, η όρεξη στέρεψε. Γιατί το φαγητό για μένα είναι τέχνη αγάπης. Και η αγάπη δεν μπαίνει με το ζόρι σε μια κατσαρόλα.

Το κατάλαβα μια φορά που προσπάθησα να μαγειρέψω για κάποιον που με είχε προδώσει. Έκοβα τα λαχανικά μηχανικά, χωρίς χαρά. Το ριζότο δεν έδεσε, το κρέας βγήκε στεγνό, το τραπέζι, όσο κι αν το στόλισα με λευκά πιάτα και ασημένια μαχαιροπίρουνα, έμοιαζε άδειο. Γιατί τι να το κάνεις το art de la table, όταν λείπει η ψυχή από το πιάτο;

Photo credit: Getty Images