Είναι ιδιαίτερος μήνας ο Αύγουστος. Είναι ίσως ο πιο έντονος, ο πιο φορτισμένος του χρόνου. Αυτός που προετοιμάζεται «σιγοβράζοντας» τους προηγούμενος δυο μήνες και όταν έλθει, είσαι πια στο κατακαλόκαιρο, στην κορύφωση του Θέρους, έτοιμος να γευτείς την ουσία του. Είναι όμως και διπολικός, ο μήνας μιας προκαθορισμένης χαρμολύπης. Γιατί ήδη από πριν φύγει, αρχίζει σιγά-σιγά να σου παίρνει τη χαρά, για να σε αφήσει στο τέλος του με μια μικρή – ή και μεγάλη – λύπη, εκείνη της επιστροφής σε όσα σε κούρασαν και όσα βαρέθηκες, και ήθελες να τους ξεφύγεις. Σε εκείνα δηλαδή που σε έκαναν πιο επίμονα να τον προσμένεις όλο τον χρόνο.

Οι άδειες και οι άδειες πόλεις

Κατά κανόνα, ο Αύγουστος φέρνει μαζί του τις άδειες και οι πόλεις αδειάζουν, θυμίζοντας δένδρα που χάνουν τα φύλλα τους και μένουν γυμνά. Ο κόσμος συνωστίζεται υπομονετικά σε λιμάνια, αεροδρόμια και εθνικές οδούς. Πολλά μαγαζιά κατεβάζουν ρολά κι αν είσαι νοσταλγός μιας άλλης εποχής, θα χαμογελάσεις βλέποντας ακόμα χειρόγραφες κόλες χαρτί με σελοτέϊπ πάνω στις πόρτες. «Το κατάστημα θα παραμείνει κλειστό από…».

Η κίνηση στους δρόμους λιγοστεύει, βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις και σκέφτεσαι πόσο ωραία θα ήταν να είναι έτσι οι διαδρομές σου όλο τον χρόνο. Παρατηρείς σπίτια και διαμερίσματα, έχουν τα φώτα στα μπαλκόνια ανοικτά, και μία λάμπα στο σαλόνι αναμμένη αλλά είναι πρωί και ξέρεις ότι οι άνθρωποι από μέσα έχουν φύγει για διακοπές.

Κάποιος φίλος σου έχει δώσει τα κλειδιά για να πηγαίνεις να του ποτίζεις τα φυτά και κάποιος άλλος σε παρακάλεσε αν μπορείς να βάζεις φαγητό στην γάτα του και να μην φεύγεις αμέσως, να της κρατάς λίγο παρέα. Περπατάς στην πόλη σου και είναι σα να ξανασυστήνεστε.

Η ελλειπτικότητα τριγύρω, σου χαρίζει χρόνο για παρατήρηση. Έχεις όμως άλλα μάτια, ίδια πράγματα τα βλέπεις διαφορετικά. Δρόμοι, κτήρια, καφέ, τα πρόσωπα όσων περπατούν, τα ταξί που περιμένουν, το μετρό, οι τουρίστες που τρώνε βρώμικο, ο περιπτεράς, οι μικρές αστικές πλατείες, τα πράσινα παγκάκια, οι διαβάσεις των πεζών, ο γαλανός ουρανός, η ζέστη, ο ιδρώτας, τα σορτς, οι σαγιονάρες, τα περιστέρια που βρίσκουν να πιουν νερό και οι θόρυβοι, οι θόρυβοι της πόλης που έχουν γίνει ήχοι. Όλα είναι κάπως αλλιώς.

Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν…

Στο φαρμακείο ή στον φούρνο θα σε ρωτήσουν, «εσείς δεν φύγατε ακόμα; δεν θα πάτε πουθενά;». Χαμογελάς και απαντάς, κι αμέσως σε βαφτίζουν τυχερό που έμεινες πίσω, γιατί… «τον Σεπτέμβριο είναι η καλύτερη εποχή για διακοπές».

Κι όμως, ακόμα κι αν έχεις παρέα στο σπίτι ή κάποιους φίλους που ξέμειναν στην πόλη κι αυτοί, ακόμα κι αν πραγματικά χαίρεσαι που δεν φεύγεις μαζί με τον σωρό, ακόμα και τότε ο Αύγουστος έχει κάτι το μοναχικό και μελαγχολικό. Αξίζει εδώ να αναφέρουμε πως έρευνες που έχουν γίνει στην χώρα μας έχουν καταγράψει τον μήνα αυτόν, ως έναν από τους πιο «βαρείς» από ψυχολογική άποψη, σχετίζοντάς τον με ειδεχθείς εγκληματικές ενέργειες και με αύξηση αυτοκτονιών.

Η οικονομική ανέχεια που μαστίζει κάποιους ανθρώπους και τους στερεί εξολοκλήρου την δυνατότητα διακοπών, είναι ένας λόγος. Άλλοι επίσης ενοχοποιούν τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Αυξάνουν λέει την διέγερση και μειώνουν τις αντοχές με αποτέλεσμα να κλονίζονται διαταραγμένες και ευάλωτες ψυχές. Πάντως όταν οι άλλοι φεύγουν κι εσύ μένεις πίσω σε μια πιο ήσυχη και «μονωμένη» καθημερινότητα, τότε είναι που οι οντολογικές σκέψεις σου κάνουν επίσκεψη. Τις προάλλες στο τηλέφωνο, μια φίλη μου έλεγε ότι κάθε τέτοια εποχή, ειδικά εκεί κοντά στον Δεκαπενταύγουστο, μετράει τα καλοκαίρια που έχει μπροστά της και ο αριθμός αυτομάτως την βυθίζει σε μελαγχολία.

Η πτώση των Περσείδων

Πίνοντας σήμερα το πρωί τον καφέ μου στο συνηθισμένο μέρος, έπιασα κουβέντα με τον ιδιοκτήτη. Μιλήσαμε για τον δικό του Αύγουστο στην πόλη, που του αρέσει πολύ γιατί η δουλειά «κόβει». Μου είπε μάλιστα πόσο χαίρεται που το Σάββατο στις 9 του μηνός με την πανσέληνο, θα πάει στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο που έχει να πάει χρόνια και θα είναι ανοικτό από τις 8μμ μέχρι τα μεσάνυχτα.

Και έμαθα και κάτι άλλο. Ότι κάθε Αύγουστο, γύρω στις 11-13 του μηνός, έχουμε την πτώση των Περσείδων. Αστέρια (μετεωρίτες) πέφτουν και τα βλέπουμε να σβήνουν στον ουρανό. Σκέφτομαι λοιπόν εφέτος για πρώτη χρονιά, να πάω στα βραχάκια του Φιλοπάππου και να δω τα πεφταστέρια του Αυγούστου. Και θα ευχηθώ ο Αύγουστος να μην βρίσκει κανέναν άνθρωπο στενοχωρημένο, μελαγχολικό ή μόνο του.

Photo credit: istock