Δεν μας έφταναν τόσες ανεπιθύμητες κοινωνικές περιστάσεις που βαριόμαστε. Οι γάμοι που διαρκούν όσο μια πτήση για Νέα Υόρκη, τα βαπτίσια με τις ακατάπαυστες τσιρίδες των λιλιπούτειων καλεσμένων και η κοπή της βασιλόπιτας που ξεκινά από τον Γενάρη και τελειώνει την Καθαρά Δευτέρα. Σε όλες αυτές τις κουραστικές συναθροίσεις ήρθαν να προστεθούν και τα reunions. Προφανώς εισαγώμενο trend, δεν φύεται στους ελληνικούς κάμπους. Και επειδη ως λαός έχουμε έντονο ταμπεραμέντο, άλλοι είναι φανατικοί υποστηρικτές και άλλοι τα θεωρούν ανόητο καταναγκασμό.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Ο ρεαλισμός σκότωσε την Carrie Bradshaw

Βέβαια, όπως σε κάθε πράγμα στη ζωή μας, αν δεν υπάρχει η εμπειρία υπάρχει η γνώμη. Τα reunions έχουν δύο όψεις όπως και οι άνθρωποι. Υπάρχουν οι καλοπροαίρετοι που έχουν έρθει για να ξαναδούν τους παλιούς τους φίλους και να θυμηθούν αστείες στιγμές, φάρσες, κοπάνες και τους καθηγητές που τους έκαναν δυσκολη τη ζωή. Αυτοί οι τύποι είναι η χαρά του reunion. Όπως είναι και η χαρά της ζωής. Είναι χαλαροί, σε ρωτάνε για τη ζωή σου χωρίς να σε φέρνουν σε δύσκολη θέση και σου λένε τα νέα τους χωρίς να προσπαθούν να κάνουν επίδειξη.

Το σχολείο είναι το προπονητικό κέντρο για την σκυταλοδρομία της ζωής. Σε ένα reunion πολλοί θα εστιάσουν στα μετάλλια που έχεις κερδίσει. Και θα μένουν σε αυτό. Η πορεία σου τους είναι εντελώς αδιάφορη.

Η μάστιγα βέβαια των reunion -ντρέπομαι που το λέω αλλά ισχύει- είναι συνήθως γένος θηλυκού. Αυτές οι πολύ καλοσυνάτες που το πρώτο πράγμα που σε ρωτάνε δεν είναι αν είσαι καλά αλλά αν παντρεύτηκες. Κι αν κάνεις το λάθος και τους πεις ότι είσαι single… Τότε αρχίζουν να παραληρούν. Αρχίζουν να σου λένε για τα παιδιά τους, πόσο τέλεια ζωή έχουν, πόσο τέλειο σπίτι έχουν. Κι εσείς από ευγένεια δεν τολμάτε να διακόψετε αυτήν την ύποπτη διαφήμιση ευτυχίας. Περιμένετε υπομονετικά να τελειώσουν και σκέφτεστε “μα καλα πόσο καιρό έχει να βγει;”.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Αναμνήσεις και προβληματισμοί μίας πρώην βιβλιοφάγου

Βλέπετε ανθρώπους που θυμάστε ξέγνοιαστους έφηβους να έχουν αλλάξει σε βαθμό που δεν αναγνωρίζονται πια. Έχουν παχύνει, έχουν χάσει τα μαλλιά τους, έχουν ρυτίδες. Η όψη τους είναι στενάχωρη. Σκέφτεσαι αν ισχύει το ίδιο και για σένα. Αμφιβάλλεις για σένα. Πέρα από την εικόνα εξίσου στενάχωρη είναι και η διαπίστωση πως ο χρόνος έσβησε την ανεμελιά και οι παλιοί σου φίλοι έχουν μεταλλαχθεί σε κάτι τύπους που αν τους γνώριζες τώρα δεν θα ήθελες ούτε στο ίδιο γραφείο να βρίσκεσαι μαζί τους. Τόσο αχώνευτοι.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Add to cart: Η μανία που μας καταλαμβάνει στις εκπτώσεις

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο όμως είναι ο ανταγωνισμός. Αυτό το σπαστικό που στο σχολείο είχε ως αντικείμενο τους βαθμούς, στο reunion αφορά τον επαγγελματικό μας τίτλο, τον δήμο που κατοικούμε, το αυτοκίνητό μας και τους “επιφανείς” μας φίλους. Ένα ρεσιτάλ ματαιοδοξίας χωρίς λόγο.

Φεύγοντας, διαπίστωσα πως δεν πέρασα άσχημα γιατί είμαι τυχερή. Είχα λιγότερες ρυτίδες από τους υπόλοιπους και είχα να επιδείξω ένα επάγγελμα με prestige. Δεν ξέρω όμως αν θα ένιωθα το ίδιο αν βρισκόμουν στην άλλη όχθη. Αν θα είχα εισπράξει την κακόβουλη ματιά τους.

Δεν έτυχε να ξαναπάω σε κανένα reunion. Κράτησα επαφή με ελάχιστα άτομα κι αυτό κυρίως μέσω των social media. Κατάλαβα ότι και οι υπόλοιποι συμμαθητές μου δεν έδειξαν κάποια ιδιαίτερη προθυμία να ξαναβρεθούμε. Μάλλον κανείς δεν πέρασε ωραία εκείνη τη βραδιά τελικά.

Photo Credit: Getty Images