Ως παιδί θυμάμαι τους γονείς μου που ήταν πάντα περιποιημένοι και προσεγμένοι. Ακόμη και στο τότε super-market, το μπακάλικο της γειτονιάς, οι γυναίκες εμφανιζόντουσαν κομψές, με pencil φούστες και ψηλοτάκουνες γόβες. Μία από τις αναμνήσεις που με έκανε να ασχοληθώ με τη μόδα, καθώς στα παιδικά και εφηβικά μου μάτια υπήρχε παντού ομορφιά και ισορροπία.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Κι αν ο έρωτας του καλοκαιριού έχει τέσσερα πόδια;

Σαφώς οι συνθήκες ήταν τελείως διαφορετικές στα χρόνια των μαμάδων μας. Σήμερα παρακολουθούμε γυναίκες ατημέλητες, αφημένες στο πλαίσιο των καθημερινών αναγκών, να τα προλάβουν όλα και σε μία ασυνείδητη (συνειδητή πολλές φορές) επιλογή να αφήσουν τον εαυτό τους. Όλα έγιναν και άλλαξαν ραγδαία, χωρίς να καταλάβει κανείς πότε μπήκαμε σε άλλο ταχείας-ταχύτητας τρένο. Η μόδα, το φαγητό, οι σχέσεις, παιδιά που μεγαλώνουν στον αυτόματο, ένα “μπούμερανγκ”, το οποίο το μόνο που κάνει ή προσφέρει είναι να χάνουμε καθημερινά τον αυτοσεβασμό και την αγάπη προς εμάς.

Είναι λογικό με συνθήκες όπως το οικονομικό και επαγγελματικό άγχος να βαλτώνουμε και στιλιστικά. Και μετά έρχεται και ένα νέο “κύμα”-motto που λέει: “Ντύσου και εκφράσου όπως θες και μη σε νοιάζει” και αυτό είναι η χαριστική βολή. Όλα φλατ, όλα ίδια, όλα άχρωμα, σα να παρατηρούμε έναν πίνακα που να αποτελείται μόνο από γκρι χρώμα, ανίκανοι να προσθέσουμε άλλον έναν τόνο από το ουράνιο τόξο. Απλά γινόμαστε θεατές μίας παγκόσμιας άχρωμης και αδιάφορης στάσης ζωής, που για το μόνο που φωνάζουμε ή αντιστεκόμαστε είναι να γίνουμε όλοι ίδιοι, γιατί το νέο μοντέλο της διαφορετικότητας έφερε ασχήμια και ισοπέδωση.

Τι είναι όμως αυτό που μπορεί να αλλαξει; Να ξαναζωντανέψει και να επέλθει η διάθεση για χρώμα στη ζωή; “Back to the roots”, κοινώς πίσω σε άλλες αισθητικές οπτικές, που δήλωναν πρώτα από όλα αυτοσεβασμό και στη συνέχεια σεβασμό στον συνάδελφο, στον σύζυγο, στα παιδιά, στους φίλους. Μια προσεγμένη εμφάνιση δεν σημαίνει ότι κάποιος είναι “ψώνιο”.

Μία προσεγμένη εμφάνιση στην εργασία σημαίνει “με αγαπώ και σέβομαι το επαγγελματικό μου περιβάλλον”.

Το γραφείο δεν είναι ο προσωπικός μας χώρος που μπορούμε να φοράμε ό,τι και όπως θέλουμε.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Τι απέγινε το καλό γούστο;

Είμαστε η εικόνα μας πρώτα από όλα (θυμηθείτε πως όταν κάνατε τη συνέντευξη για να σας προσλάβουν ήσασταν περιποιημένες) και στη συνέχεια είμαστε η ζωντανή εικόνα της επιχείρησης που εργαζόμαστε. Μπορεί να έχετε δει στον φούρνο της γειτονιάς την υπάλληλο να είναι βαμμένη, χτενισμένη και περιποιημένη σαν να ειναι έτοιμη μετά την εργασία της να βγει μία βόλτα με τη φίλη της ή τον σύντροφό της. Τι υποδηλώνει αυτή η στιλιστική έκφραση; Σίγουρα όχι ένα “ψώνιο”, αλλά μια στάση ζωής που λέει πως: “Με αγαπώ, όπου κι αν εργάζομαι”.

Ένα προσεγμένο ντύσιμο από το πρωΐ που ετοιμάζεστε γιατί μπορεί να προκύψει μία πρόταση για έξοδο μετά το γραφείο που δεν περιμένατε, φτιάχνει και χτίζει την καλή ψυχική διάθεση. Ακόμη και το κομπλιμέντο που θα πάρετε ή το βλέμμα θαυμασμού στον δρόμο από γυναίκες και άνδρες, θα σας δημιουργήσει ευχάριστα (και θα φέρει μπροστά ξεχασμένα) συναισθήματα. Και ναι, είναι σημαντικό στις μέρες μας να ντυνόμαστε από το πρωί σα να περιμένουμε το αναπάντεχο, γιατί οφείλουμε να ξαναβρούμε κίνητρο και ποιο είναι αυτό; Το κίνητρο να μας εκπλήξουμε και να μας μαγέψουμε.

‘Ο,τι λοιπόν κι αν επιλέξετε να φορέσετε, ψηλές γόβες και φούστα ή φαρδύ παντελόνι και αθλητικά, κάντε το με αγάπη και προσεγμένα.

Φροντίστε τον εαυτό σας σα να σας κάνουν μία αυθόρμητη πρόσκληση μετά τη δουλειά. Η ζωή μας όσο δύσκολη κι αν είναι, εμείς τη χρωματίζουμε και εμείς της δίνουμε το μουσικό τέμπο. Μία μικρή μετόπιση στο νου σας που ξεκινά από το πρωί με ένα περιποιημένο ντύσιμο, είναι η αρχή για όλα. Η αρχή να ξαναμπούν τα χρώματα στη ζωή σας. Σε έναν κόσμο που αλλάζει και γίνεται ολοένα πιο σκληρός, ντυθείτε και στολιστείτε πηγαίνοντας αντίθετα στο μίζερο αυτό κύμα.