H εκπληκτική φωτογραφία του Θανάση Σταυράκη από τις πρόσφατες φωτιές στην Αχαϊα συγκλόνισε πολλούς: ένας νεαρός κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά του ένα πρόβατο πάνω σε ένα παπί, προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του και το πρόβατο από τη φωτιά που πλησιάζει. Ή να σκοτωθούν, γιατί ένα πανικόβλητο αρνί που υποφέρει δεν αποτελεί τον ιδανικό συνοδηγό. Επιπλέον το πρόβατο δεν είναι και το πιο “χαριτωμένο” ζώο…

Διαβάστε ακόμη: Πώς οι καλές πράξεις βελτιώνουν την υγεία και την ευεξία

Ας ξαναδούμε τη σκηνή από την αρχή. Προφανώς ο νεαρός έμαθε για τη φωτιά που πλησιάζει και έσπευσε για να βοηθήσει. Ή προσπαθούσε να απομακρυνθεί και βρήκε μπροστά του ένα αρνί, το οποίο προφανώς είχε καεί στα πόδια του και υπέφερε και δεν μπορούσε να απομακρυνθεί από μόνο του τρέχοντας. Ο νεαρός δεν το σκέφτηκε και πολύ: το αγκάλιασε με το αριστερό του χέρι και προσπάθησε να οδηγήσει μόνο με το δεξί. Προφανώς δεν σκέφτηκε τη δική του ασφάλεια, αλλά το πώς θα σώσει μια ζωή. Μακάρι η φωτογραφία αυτή να μη μείνει στις 1.000 λέξεις, αλλά να ευαισθητοποιήσει 1.000 νέους εθελοντές.

Διαβάστε ακόμη: Κι αν ο έρωτας του καλοκαιριού έχει τέσσερα πόδια

Στην Ελλάδα ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά με τον εθελοντισμό: πάντοτε περιμέναμε το κράτος για να καθαρίσει. Ή τον στρατό, που είναι μια άλλη έκφανση του κράτους.

“Των οικειών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν”, που έγραψε κι ο Αίσωπος. Δηλαδή, τη στιγμή που καίγονται τα σπίτια μας, εμείς τραγουδάμε (ή λέμε τα δικά μας). Να συμφωνήσουμε όλοι πως ο κρατικός μηχανισμός οφείλει να μπορεί να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε καταστροφή χωρίς να χρειαστεί τη δωρεάν αρωγή των πολιτών του. Κι αν δεν το κάνει να καταψηφιστεί στις επόμενες εκλογές οποιοδήποτε κόμμα έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης του κράτους. Οπότε στο χέρι μας είναι στις αμέσως επόμενες εκλογές να θυμηθούμε τότε που αναρωτηθήκαμε “μα τι κάνει το κράτος” και να ψηφίσουμε ανάλογα.

Όμως φοβάμαι πως υπάρχουν καταστροφές που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνο του το κράτος, το οποιοδήποτε κράτος. Ας πούμε όταν ένας κομήτης ανοίξει στη Γη μια τρύπα ίσαμε τον Κόλπο του Μεξικού.

Σύμφωνα με μια έκθεση που δημοσιοποιήθηκε πριν πέντε χρόνια, την οποία υπόγραψαν 300 επιστήμονες από 48 μεγάλες χώρες, ανάφερε ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη αποτελεί γεγονός το οποίο θέτει σε κίνδυνο εκατομμύρια ανθρώπους. Σύμφωνα με την έκθεση που συντάχθηκε από την αμερικανική υπηρεσία “National Oceanic and Atmospheric Administration”, οι παγετώνες λιώνουν με επιταχυνόμενο ρυθμό, ενώ αυξάνεται τόσο ο αριθμός, όσο και η ένταση, των καταιγίδων, αλλά και των καυσώνων. Η συνέχιση του φαινομένου, αποφαίνονταν οι επιστήμονες, απειλεί παράκτιες περιοχές, βασικές υποδομές όπως η ύδρευση, τις καλλιέργειες και γενικότερα τη ζωή και την υγεία δισεκατομμυρίων ζωών.

Ο Αίσωπος δεν διατύπωσε ακριβώς τη φράση, όπως τη χρησιμοποιούμε σήμερα. Σύμφωνα με τον Αίσωπο, ένα χωριατόπουλο εξέλαβε ως τραγούδι τον ήχο που έβγαζαν κάποια σαλιγκάρια που ψήνονταν στα κάρβουνα, και με αγανάκτηση είπε τα ακόλουθα: “Ω κάκιστα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων, αυτοί άδετε». Με άλλα λόγια, είπε στα σαλιγκάρια πως ενώ τα σπίτια τους καίγονταν, αυτά τραγουδούσαν. Θα μπορούσε να την είχε διατυπώσει και για τις χελώνες, τις σαύρες, τα φίδια, τους νεοσσούς, τα πρόβατα…

Οι παγκόσμιες πυρκαγιές, ως απόρροια της κλιματικής αλλαγής, είναι ο κομήτης που ήδη έχει συγκρουστεί με τον πλανήτη μας. Και οι συνέπειες πλήττουν ιδιαίτερα και τη χώρα μας. Οποιαδήποτε ζωή χάνεται μετράει, είτε είναι δέντρο είτε ζώο – οποιοδήποτε ζώο. Οπότε είτε μαζί θα επιβιώσουμε, είτε μαζί θα πεθάνουμε. Κι αυτό οι εθελοντές που συνδράμουν στην κατάσβεση ή στη μείωση των συνεπειών μιας πυρκαγιάς το έχουν συνειδητοποιήσει ή το διαισθάνονται. Γι’ αυτό κι ας σταματήσουμε να “άδομεν” κι ας συμμετέχουμε όλοι στην αντιμετώπιση του “κακού που μας βρήκε”…