Λένε πως οι μικρές αλλαγές είναι αυτές που μας οδηγούν σε μεγαλύτερα πράγματα, που ανατρέπουν αθόρυβα την καθημερινότητα, που μας οδηγούν σε νέους δρόμους, ανοιχτούς… Κρατώντας τα κλειδιά του νέου μου αυτοκινήτου και βάζοντας μπρος τον κινητήρα ένιωσα πως μια νέα πορεία ανοίγεται στον ορίζοντα, ανεπαίσθητα, αργά. Άνοιξα το ραδιόφωνο…

“Ακριβό μου διθέσιο, καλό μου αμάξι
Που περνάς απ’ τ’ απαίσιο, ξυστά
Κινητήρα και πλαίσιο στα ‘χω πειράξει…”

Για λίγο μου φάνηκε ότι η στιγμή αυτή σταμάτησε. Καθώς οι νότες γέμιζαν το εσωτερικό του αυτοκινήτου, ένιωσα μια ανάμεικτη γλυκόπικρη αίσθηση. Το παλιό μου αυτοκίνητο μου έμοιαζε σαν ένας μακρινός φίλος, με όλες τις μικρές πληγές και τις αναμνήσεις του: τις βροχερές νύχτες που πέρασα μόνη στο τιμόνι, τα ηλιοβασιλέματα που με συντρόφευαν στην εθνική οδό για Βόλο, τις μηχανικές περιπέτειες, τα μεγάλα ταξίδια, τις κοντινές εκδρομές, τα παιδικά καθισματάκια, το βιαστικό μακιγιάζ στο κόκκινο του φαναριού, τις κούτες των μετακομίσεων, την άμμο των διακοπών, τα ψηλοτάκουνα παπούτσια πεταμένα στο πίσω κάθισμα, τα πεσμένα κέρματα στο φθαρμένο πατάκι, τον λεκέ του καφέ στη θήκη από απότομο φρενάρισμα, το πρώτο δίευρω – ασήμωμα με ένα μικρό σταυρό στο συρταράκι, τα νευρικά κορναρίσματα, τα τραγούδια που τραγουδήσαμε με εκείνον (…Α ρε χρόνε αλήτη π’ ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς…), τα παιχνίδια με την κόρη μου, τους καβγάδες με τους φίλους, το κλείσιμο του ματιού στο καθρεφτάκι μου… Μια ολόκληρη ζωή σε μια στροφή…

Το νέο αυτοκίνητο, μοντέρνο, καθαρό, λες και η κάθε του λεπτομέρεια είναι σαν να έχει σχεδιαστεί για να με ενθαρρύνει να προχωρήσω. Κάθε φορά που πατάω το γκάζι και γυαλίζουν οι ζάντες του στον ήλιο, αισθάνομαι πως κρατώ στα χέρια μου όχι ένα μέσο μετακίνησης, αλλά μια ευκαιρία να ξαναγράψω τη δική μου ιστορία. Οι δρόμοι μπροστά μου δεν είναι πια απλές διαδρομές αλλά πολλές πιθανότητες, καινούριες αποφάσεις, νέες προοπτικές, διαφορετικές στιγμές που περιμένουν να τις ζήσω.

Υπάρχει κάτι υπέροχα μελαγχολικό σε αυτήν την αλλαγή. Νιώθω ότι αφήνω πίσω κομμάτια του παρελθόντος, μικρές καθημερινές συνήθειες, θραύσματα στιγμών που τώρα ανήκουν στις αναμνήσεις μου. Και ταυτόχρονα,

κάθε νέα στροφή, κάθε ήχος του κινητήρα, κάθε άγγιγμα του τιμονιού με φέρνει πιο κοντά σε έναν εαυτό που θέλω να γνωρίσω ξανά.

Σαν κάθε φορά που βάζω μπρος, να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου επειδή πρέπει να αποφασίσω ποιον δρόμο να ακολουθήσω, ποια ζωή θέλω να ζήσω. Το αυτοκίνητο είναι ένας σύντροφος που με προκαλεί να δω την ομορφιά στην κίνηση, στην αλλαγή, στην αβεβαιότητα που, όσο κι αν τρομάζει, έχει κάτι γοητευτικό.

Και έτσι, οδηγώντας κάτω από τον νυχτερινό ουρανό συνειδητοποιώ ότι η αλλαγή ενός αυτοκινήτου είναι μια μικρή αναγέννηση, μια στιγμή που μου επιτρέπει να αγαπήσω ξανά την πορεία μου, να ανασάνω ελεύθερα και να νιώσω ότι, για πρώτη φορά εδώ και καιρό, η ζωή απλώνεται μπροστά μου σε έναν δρόμο που θέλω να διασχίσω… “Μη με φέρνετε σπίτι, τ’ ακούς; Κάπου αλλού να με πας…”

Photo credit: Getty Images