“Η τρανς κόρη της Naomi Watts έκανε το ντεμπούτο της ως μοντέλο στην πασαρέλα της Νέας Υόρκη.” Τις μισώ αυτές τις ειδήσεις.

Πρώτον γιατί δεν είναι ειδήσεις. Σε τι εξυπηρετούν, πέρα από τα κλικ; Μας κάνουν καλύτερους;

Δεύτερον επειδή τα μέσα επικεντρώνονται σε αυτά τα δύο στοιχεία σαν να είναι τα μοναδικά που αξίζει να ξέρουμε. Σαν να λένε: «Κοίτα, είναι η κόρη μιας διάσημης ηθοποιού» ή «Κοίτα, είναι τρανς». Δεν εστιάζουν στο ταλέντο της, στη θέλησή της, στο πείσμα της να γίνει αυτό που πάντα ήθελε. Μοντέλο. Η ουσία της επιτυχίας της χάνεται πίσω από τις ετικέτες και το σοκ της είδησης που μοιάζει με reality gossip, όπου η διαφορετικότητα και η καταγωγή γίνονται αφορμή για θόρυβο και όχι για ουσιαστική αναγνώριση.

Διαβάστε ακόμη: Πιο λεπτό, πιο γρήγορο, πιο ακριβό | Μας κάνει αυτό ευτυχισμένους;

Τέτοιοι τίτλοι όμως με φοβίζουν. Μου αποδεικνύουν γι ακόμη μία φορά ότι μεγαλώνω σε μια κοινωνία που οι ταμπέλες υπερισχύουν της προσωπικότητας και του χαρακτήρα μας. Λεσβία. Gay. Bisexual. Pansexual. Asexual. Queer. Demisexual. Transgender. Non-binary. Genderqueer. Genderfluid. Agender. Τόσες λέξεις, τόσοι χαρακτηρισμοί, τόσες όσες κατηγορίες και ετικέτες για να σε τοποθετήσουν απλώς στο πιο ψηλό ράφι. Να μη σε βλέπουν. Να σε βάλουν στο περιθώριο. Να μην σε ακούν. Να σε αφήσουν έξω από τον κύκλο. Να μην ξέρουν ότι υπάρχεις. Εδώ (είναι βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε) δεν χωράνε οι διαφορετικοί. Περισσεύουν. Ενοχλούν. (Μας) φοβίζουν. Γι’ αυτό και τους χλευάζουμε. Τα άξεστα ανέκδοτα που αφορούν τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Τα χοντροκομμένα λόγια σε κάποιον που διαφέρει από την πεπατημένη. Όλα όσα δείχνουν πόσο λίγοι είμαστε, πόση παιδεία δεν έχουμε, πόση αποδοχή δεν διδαχτήκαμε, πόσο η κλειδαρότρυπα μας θρέφει.

Διαβάστε ακόμη: Ίδια η μάνα σου έγινες!

Όμως σκέψου για λίγο και απάντησε με το χέρι στην καρδιά: αν το δικό σου παιδί έβρισκε τη γενναιότητα να σου μιλήσει για το ποιο είναι, πώς νιώθει, τι αισθάνεται, πώς θα απαντούσες; Αν το δικό σου παιδί έκανε coming out πώς θα αντιδρούσες;

Θα κατάπινες τον κόμπο στον λαιμό σα φαρμάκι, θα κατέβαζες αμήχανα το κεφάλι στη γειτονιά νιώθοντας βαθιά αποτυχημένος γονιός και θα έστρεφες το βλέμμα σου αλλού επειδή δεν μπορείς να το αποδεχτείς, δεν ξέρεις πώς να το επεξεργαστείς, δεν αντέχεις να το διαχειριστείς;

Ή θα το άκουγες πραγματικά χωρίς κριτική, χωρίς φόβο, χωρίς «πρέπει»; Θα του έδειχνες ότι η αγάπη σου δεν αλλάζει ανάλογα με το φύλο ή την ταυτότητα του; Θα του έδινες χώρο να μιλήσει, να εκφράσει φόβους, χαρές, ανασφάλειες λέγοντάς του ξεκάθαρα: «Σε βλέπω, σε ακούω, σε στηρίζω»; Θα το αγκάλιαζες θα το αποδεχόσουν και θα του έλεγες «Σε ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκες»;

Η αποδοχή είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε ένα παιδί ή σε έναν έφηβο ή μια έφηβη. Είναι η βάση για να νιώσει ασφαλές, να εκφραστεί ελεύθερα και να μεγαλώσει με αυτοεκτίμηση.

Η αποδοχή δεν είναι μόνο η λέξη «εντάξει». Είναι πράξη, είναι καθημερινή παρουσία, είναι το να χαίρεσαι με τις επιτυχίες του, όπως κάθε γονιός χαίρεται με τα πρώτα βήματα, την πρώτη λέξη ή ό,τι άλλο φέρνει η ζωή. Και είναι μαγικό να βλέπεις ότι όταν νιώθει αποδεκτό το παιδί ανθίζει. Γίνεται ολόκληρο, έτοιμο να ονειρευτεί και να κυνηγήσει τα όνειρά του. Γίνεται ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, που μόνο καλοσύνη μπορεί να προσφέρει.

Το ξέρουμε καλά: η αγάπη και η αποδοχή μπορούν να κάνουν θαύματα. Και αν θέλουμε να μεγαλώσουμε πραγματικά ευτυχισμένα παιδιά, το πρώτο μας καθήκον είναι να τα αφήσουμε να είναι ο εαυτός τους. Όποιος κι αν είναι αυτός.

Photo credit: Getty Images