Όχι ότι δεν ήθελα προφανώς. Η απουσία μου όμως από τις φετινές συναυλίες της αγαπημένης μας Άννας μου έδωσε ένα νέο ρόλο. Από θεατής, έγινα παρατηρητής. Και έχοντας παρακολουθήσει χωρίς υπερβολή πάνω από χίλια βίντεο και stories στα social – γιατί εγώ μπορεί να μην ήμουν, αλλά όλη η υπόλοιπη Αθήνα ήταν όντως εκεί- έβγαλα κι εγώ τα συμπεράσματα μου.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Γιατί μας χάλασες το όνειρο Pamela;

Η Άννα Βίσση είναι η “εθνική μας Άννα”. Μας ενώνει, μας πορώνει, μας παθιάζει. Τα τραγούδια της θέλουμε να τα ουρλιάξουμε γιατί τα νιώθουμε. Παλιά και καινούρια. Δεν παίζει ρόλο σε ποια ηλικία είμαστε. Όλοι θέλουμε να χτυπήσει το τηλέφωνο. Όλους μας πνίγει το παράπονο. Τότε, τώρα και για πάντα. Κάθε στιγμή της ζωή μας μπορούμε να τη χωρέσουμε σε ένα τραγούδι της Βίσση.

Δεν έχω προλάβει τα πρώτα της βήματα. Έχω δει ασπρόμαυρα βίντεο, δηλώσεις μιας γλυκιάς 18χρονης που δεχόταν ήδη τα συγχαρητήρια του κοινού, έχω παρακολουθήσει συνεντεύξεις της παλαιότερες και πιο πρόσφατες. Έχει όντως κάτι απροσδιόριστα σαγηνευτικό και αβίαστο, είναι λαμπερή χωρίς να δείχνει ότι τη νοιάζει να είναι. Πέρα όμως από τις φωνητικές της δυνατότητες, που ουδείς τολμά να αμφισβητήσει, έχει καταφέρει κάτι πολύ πιο σπάνιο και σημαντικό. Δεν χρειάζεται πλέον το επίθετό της. Όταν μιλάμε για μουσική και λέμε Άννα, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Είναι μια και μοναδική.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Ό,τι δηλώσεις είσαι

Ελάχιστοι καλλιτέχνες έχουν έρθει τόσο κοντά στο κοινό ώστε να είναι γνωστοί μόνο με το μικρό τους όνομα. Ακόμα πιο λίγοι αυτοί που μετράνε τόσο χρόνια καριέρας, ανανεώνοντας συνεχώς το ρεπερτόριο τους και την εικόνα τους. Γιατί η Άννα δεν επαναπαύτηκε στις παλιές της δόξες. Δεν ακολούθησε μια πετυχημένη μανιέρα για να γεμίζει μαγαζιά. Έχει δοκιμαστεί σε πολλά διαφορετικά είδη μουσικής, έχει δώσει μάχες που έχει κερδίσει και μάχες που έχει χάσει. Και ίσως την αγαπάμε πιο πολύ για τις τελευταίες.

Το πιο σημαντικό όμως επίτευγμά της είναι πως το κοινό δεν θέλησε ποτέ να την αποκαθηλώσει. Γιατί, σε πολλές περιπτώσεις ειδώλων του επιπέδου της, το κοινό απολαμβάνει τη φυσική φθορά τους. Περιμένει στη γωνία να ρίξει χωρίς δεύτερη σκέψη τον λίθο σε αυτούς που λάτρευε. Αρέσκεται στη θέα της πτώσης όσο και σε αυτή της ανόδου.

Μπορεί να συνέβη σε άλλες stars, όχι όμως στην Άννα. Γιατί σε αντίθεση με άλλους καλλιτέχνες -ειδικά της διεθνούς μουσικής σκηνής- δεν είναι διεκπεραιωτική. Δεν βγαίνει στη σκηνή έχοντας στο νου τις ακριβείς αναλογίες μιας συνταγής μαγειρικής. Δεν αναμειγνύει 100 γραμμάρια συγκίνησης με 200 γραμμάρια χορογραφίας.

Είναι εκεί, το νιώθει, το ζει. Και τα τραγούδια της που μετρούν τρεις δεκαετίες ζωής, είναι, όπως και η ερμηνεύτριά τους, πάντα στην καρδιά μας.

Και κάπως έτσι γεμίζουν στάδια και ο κόσμος σχηματίζει ουρές για να μπει στο κέντρο που τραγουδά. Με ειλικρίνεια, τσαγανό και αγάπη. Δεν μιλάμε φυσικά για αυτούς που πήγαν για το story -γιατί δυστυχώς παντού υπάρχουν και αυτοί- αλλά για αυτούς που είχαν την τύχη να το ζήσουν, όπως και η Άννα. Γιατί όταν η ενέργεια αυτού που είναι πάνω στη σκηνή είναι ίδια με τους χιλιάδες θεατές που βρίσκονται κάτω, τότε κάποιος έχει κάνει πολλή καλή δουλειά. Και γιατί ό,τι έχουμε ζήσει, το έχει όντως πει η Βίσση.

Creative: Ανδρέας Κωστόπουλος