Τι έχεις; Τίποτα. Την ατάκα συνήθως ακολουθούσε ένα επιδεικτικό γύρισμα της πλάτης. Και μετά σιωπή. Μια συμπεριφορά που καταδυνάστευε κάθε διαπροσωπική σχέση από τον καιρό των πρωτόπλαστων. Σύζυγοι, φίλοι, ζευγάρια, γονείς με παιδιά. Κανείς δε είχε τίποτα. Όλοι ήμασταν μια χαρά. Και η ζωή συνεχιζόταν. Ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Αυτήν τη συνταγή επιτυχίας που είχε σαν αποτέλεσμα την ανυπαρξία της επικοινωνίας, την καταπίεση των συναισθημάτων και τα παράπονα και απωθημένα των ενηλίκων έχει, ευτυχώς, αρχίσει να εκλείπει. Οι σύγχρονοι γονείς ενθαρρύνουν τα παιδιά να εκφράζουν τα θέλω τους από νεαρή ηλικία. Να λένε “όχι” και να μη νιώθουν τύψεις για αυτό. Να διεκδικούν το δικαίωμα στην επιλογή τους. Ελπιδοφόρο για το μέλλον. Τι γίνεται όμως με το παρόν;

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Δεν ήμουν κι εγώ στη Βίσση

Όλοι εμείς οι κουρασμένοι -και χαστουκισμένοι -από τη ζωή ενήλικοι, πως θα μπούμε στον ίσιο δρόμο της αρετής και της ειλικρίνειας; Πως θα πούμε τι έχουμε και τι θέλουμε; Η κοινωνία μας έχει αλλάξει και η ψυχολογία -έστω και αυτή του καναπέ και του διαδικτύου- μας έχει κάνει πιο ευαίσθητους σε πολλά θέματα. Η προσωπική ενδυνάμωση είναι πλέον στο καθημερινό μας λεξιλόγιο και άπειρα βιβλία αυτοβελτίωσης που κοσμούν τις προθήκες των βιβλιοπωλείων υπόσχονται να αναδείξουν τον καλύτερο μας εαυτό. Όλοι το θέλουμε αυτό σωστά;

Η κοινωνία έχει αλλάξει ριζικά και κανείς δεν δίνει σε κανένα τίποτα, ακόμα και αν το αξίζει. Αυτοί που λαμβάνουν είναι αυτοί που έχουν το θάρρος να ζητούν. Μπορεί να μοιάζει σκληρό και κυνικό, αλλά είναι η αλήθεια που ζούμε.

Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να έχουμε το σθένος να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας, να λέμε τι μας ενοχλεί αλλά και τι μας αρέσει.

Να δίνουμε έναν μπούσουλα συμπεριφοράς, ένα συνοπτικό εγχειρίδιο χρήσης στους ανθρώπους που έχουμε στη ζωή μας. Να μην θεωρούμε αυτονόητο ότι μπορούν να “διαβάσουν” στο μυαλό μας. Να μην θεωρούμε αυτονόητο ότι έχουν την ψυχική διάθεση να μπουν στο μυαλό μας.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Γιατί μας χάλασες το όνειρο Pamela;

Για να γίνει αυτό, άλλη μια βασική προϋπόθεση είναι η απενοχοποίηση των συναισθημάτων μας. Ο θυμός, η απογοήτευση, η χαρά, το γέλιο, το δάκρυ, η κούραση. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι όλα είναι φυσιολογικά. Είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ. Καμιά μέρα στη ζωή μας δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Έχουμε καλές στιγμές και κακές στιγμές. Και πρέπει να είμαστε εντάξει με αυτό. Να ανοίγουμε την καρδιά μας στους άλλους και να μιλάμε. Και να έχουν και αυτοί ανοιχτά αυτιά και ανοιχτά μυαλά για εμάς.

Οι κλειστές πόρτες και τα κλειστά στόματα δεν έχουν καμία θέση σε ένα κόσμο που κινείται γρήγορα και δεν έχει χρόνο για τα καπρίτσια κανενός. Όποιος εκφράζεται ίσως εισακουστεί. Όσοι θέλουν να μας βάλουν σε θέση μάντη, δεν μας κάνουν. Μπορούν να φύγουν από τη ζωή μας. Ας προσπαθήσουμε η ατάκα “Τι έχεις; Τίποτα” να γίνει ένα κλισέ για κωμικά σήριαλ. Ναι, έχω νεύρα. Ναι, με στεναχώρησες. Αλλά είμαι εδώ και θέλω να το δουλέψουμε. Σε ακούω για να με ακούσεις αύριο κι εσύ. Κάτσε να σου πω τι έχω.

Photo Credits: Από τη θεατρική παραστάση Σκηνές από έναν γάμο – @psarras.nikos / IG