2007. Lindsay Lohan. Συνελήφθη μετά από καταδίωξη στους δρόμους της Santa Monica, με ζημιές και αγωγές από τρίτους.

2010. George Michael. Καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης και αφαίρεση άδειας μετά την πρόσκρουση του Range Rover του σε κατάστημα στο Λονδίνο. Το δικαστήριο έκρινε ότι οδηγούσε υπό την επίδραση κάνναβης.

2012. Amanda Bynes. Παραδέχτηκε αδίκημα με αλκοολική συνιστώσα έπειτα από σύγκρουση με περιπολικό.

2021. Ο receiver των Las Vegas Raiders, Henry Ruggs III υπερβολική ταχύτητα με επίπεδο αλκοόλ πολύ πάνω από το όριο, συγκρούστηκε με αυτοκίνητο και προκάλεσε τον θάνατο νεαρής γυναίκας και του σκύλου της.

2025. Βασίλης Μπισμπίκης.

Διαβάστε ακόμη: Δεν ήμουν κι εγώ στη Βίσση

Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Βασίλη Μπισμπίκη, και δεν με ενδιαφέρει να υπερασπιστώ ή να κρίνω τις επιλογές του, ως άνθρωπο. Αυτό που με απασχολεί είναι πώς η δημόσια εικόνα μεταφέρει μηνύματα στο παιδί σου, στο δικό μου παιδί, όταν κοιτάζουν προς τα πρότυπα της εποχής και προσπαθούν να καταλάβουν τι σημαίνει πραγματική ευθύνη.

Διαβάστε ακόμη: GNTM: Ώρα να σηκωθεί η μόδα από το σκαμπό

Στην Ελλάδα, βλέπουμε καθημερινά την τάση πολλών να αποφεύγουν να αναλάβουν πλήρως τις ευθύνες τους ή να ζητήσουν μια αληθινή συγνώμη: τις κόρες που απαιτούν από τη μητέρα τους να τους κοιτάξει τα παιδιά αντί να αναλάβουν την πλήρη ευθύνη, τους ανθρώπους που μονίμως γκρινιάζουν για συμφωνίες που οι ίδιοι αποδέχθηκαν αρχικά, τους φίλους που δεν είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους και μετά ψάχνουν δικαιολογίες… Μπισμπίκηδες υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί. Δικαιολογίες ακόμη περισσότερες: «δεν εγκατέλειψα κανέναν, πήρα τηλέφωνο την αστυνομία…», έκανε ό,τι ορίζει ο νόμος (;). Αυτή η σκηνοθετημένη υπεράσπιση δείχνει ευθύτητα και συνέπεια. Πίσω από τις λέξεις όμως, κρύβεται η ίδια πολύπλοκη εικόνα που βλέπουμε καθημερινά γύρω μας: στην ελληνική κοινωνία, η ευθύνη και οι συνέπειες συχνά παραμένουν αχνά φωτισμένες, ειδικά όταν εμπλέκονται πλούσιοι ή διάσημοι. Η δημόσια διαχείριση ενός τροχαίου από έναν διάσημο μοιάζει περισσότερο με στρατηγική διαχείρισης φήμης παρά με ουσιαστική ηθική παραδοχή. Η δήλωση δε «ελπίζω τον ίδιο ζήλο που δείχνετε σήμερα να δείξετε για την Τέχνη και τον Πολιτισμό» είναι ειρωνική αναδίπλωση. Η καλλιέργεια μιας εικόνας «νόμιμος και ευθύς» έχει μεγαλύτερη σημασία για τη δημόσια αποδοχή παρά η πραγματική κοινωνική ευθύνη.

Όμως η φήμη δεν είναι αερόσακος. Και οι υπόλοιποι δεν είμαστε τόσο βλάκες να αποδεχτούμε τέτοιου είδους «ευθύτητες».

Σε μια χώρα όπου οι διαδικασίες συχνά σέρνονται και η δικαιοσύνη φαίνεται να λειτουργεί με διαφορετικούς κανόνες για διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, τέτοιες δηλώσεις δείχνουν πώς η κοινωνική θέση μπορεί να αμβλύνει τις συνέπειες, ακόμα και όταν πρόκειται για γεγονότα με άμεσες επιπτώσεις σε άλλους.

Οι δηλώσεις του Μπισμπίκη, φαίνεται ότι μπορούν να λειτουργούν σαν ασπίδα απέναντι στην κοινωνική κριτική αντί να προκαλούν σκέψη για προσωπική και κοινωνική ευθύνη. Μια ταπεινή “συγγνώμη”, την παραδοχή ότι ήπιε, την αποδοχή της πραγματικής ευθύνης. Αυτό θέλουμε όλοι. Γιατί, το ξέρουμε καλά: όταν «φεύγει» η πρόσφυση, εκείνοι που πληρώνουν πρώτοι είναι οι άλλοι. Ο οδηγός που χάνει το αυτοκίνητό του, το μαγαζί που τινάζεται στον αέρα, η γειτονιά που βυθίζεται στο σκοτάδι, η οικογένεια που θρηνεί.