Ο Christian Dior, η Coco Chanel ή o Cristobal Balenciaga ξεκίνησαν να παρουσιάζουν τις πρώτες κολεξιόν τους στη μεγάλη αίθουσα των ατελιέ τους. Όπως η “Παριζιάνα”, Ρένα Βλαχοπούλου ή ο “σχεδιαστής” Ντίνος Ηλιόπουλος στην ταινία “Οι κληρονόμοι”. Χωρίς first row, καθισμένες σε καναπέδες οι κυρίες, όρθιοι οι πληρώνοντες τον λογαριασμό.

Διαβάστε ακόμη: Τα ρούχα κάνουν τη γυναίκα

Όσοι έχουν την τύχη να παρακολουθήσουν στις μέρες μας το ντεφιλέ ενός μεγάλου οίκου υψηλής ραπτικής στο Παρίσι, γίνονται μάρτυρες ενός θεάματος κορυφαίας αισθητικής. Δεκάδες επαγγελματίας εγνωσμένης αξίας ενώνουν τις προσπάθειές τους για να παρουσιάσουν ένα σόου, όπου μπροστά του η Eurovision και η τελετή απονομής των Όσκαρ μοιάζουν όσο οι σχολικές παραστάσεις, σε σύγκριση με τις παραγωγές του Old Vic.

Διαβάστε ακόμη: Μetro άριστον;

Καμία αίσθηση δεν μένει ανικανοποίητη: η όραση με τις δημιουργίες, την ομορφιά των μοντέλων και την υποβλητικότητα των χώρων, η ακοή από τη μουσική του σόου, η όσφρηση από το υβριδικό άρωμα που δημιουργείται από την τυχαία σύνθεση δεκάδων ακριβών αρωμάτων, η γεύση από τις φυσαλίδες της σαμπάνιας κι ενός μακαρόν – αφρού, η αφή από την αίσθηση των ακριβών υλικών στο δέρμα.

Δεν υπάρχει περίπτωση οι θεατές να μη χειροκροτήσουν κατενθουσιασμένοι στο τέλος. Ακόμη και αν η κολεξιόν χαρακτηριστεί αποτυχημένη τις αμέσως επόμενες μέρες.
Ξέρετε, οι μεγάλοι οίκοι δεν ρισκάρουν σήμερα. Ή μάλλον ουσιαστικά δεν ρίσκαραν ποτέ. Ο ίδιος ο Dior έχρισε εν ζωή ως διάδοχό του τον Yves Saint Laurent και με την πρώτη διθυραμβική κολεξιόν που υπόγραψε, πίστεψε πως άφηνε τον οίκο σε καλά χέρια. Όταν ακολούθησε η επόμενη συλλογή του Saint Laurent, η οποία δέχτηκε σκληρές κριτικές για το “μαζεμένο” μήκος στις φούστες, ο Saint Laurent απολύθηκε.

Είναι τόσο κολοσσιαίοι οι τζίροι τους σήμερα που δεν υπάρχουν τα περιθώρια για την παραμικρή απώλεια “εν ονόματι της τέχνης”. Για να φανταστείτε, στη μεταφυσική υπόθεση πως εάν ο Christian Dior δούλευε ως δημιουργικός διευθυντής σήμερα στον οίκο που ο ίδιος ίδρυσε και γιγάντωσε, ίσως και να μην είχε προτείνει το “New look”. Εξάλλου δεν υπάρχουν σχεδιαστές σήμερα με τεράστιο ειδικό βάρος, όπως οι ιδρυτές των μεγάλων οίκων υψηλής ραπτικής ή ο Karl Lagerfeld.

Ο Anthony Vaccarello, για παράδειγμα, είναι ένας υπέροχος σχεδιαστής. Ταλαντούχος, με ιδέες, όμως με τίποτε δεν φτάνει το μέγεθος του Yves Saint Laurent, στο όνομα του οποίου υπογράφει τις κολεξιόν που σχεδιάζει επί 19 χρόνια. Ίσως σχεδιαστικά να αποδεικνύονταν ισάξιος ή ακόμη και καλύτερος, αν αφήνονταν ελεύθερος να δημιουργεί όπως αυτός νομίζει, όμως ο ίδιος δεν έχει το ανάστημα για να το επιβάλλει. Το ίδιο και με τον Jonathan Anderson που παίζει κυριολεκτικά το κεφάλι του, αν δεν επανακάμψει η υψηλή η κερδοφορία του brand Christian Dior μετά την παρουσίαση της συλλογής του στην Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού. Δεν πήρε τυχαία ο ιδιοκτήτης του οίκου, Bernard Arnault, το προσωνύμια “The Terminator”.

Όλοι κρίνονται στο ταμείο, στην αθέατη πλευρά μιας μεγάλης Εβδομάδας Μόδας – στις προπαραγγελίες.

Τις οποίες οι οι δημιουργικοί διευθυντές, τρέμουν περισσότερο απ’ όσο η Ελένη Τσολάκη τις μετρήσεις θεαματικότητας.

“Μα καλέ…”, ακούστηκε μια φωνή με έκπληξη στα γραφεία του thefashionbible.gr, την ώρα που κάποιοι παρακολουθούσαν την πρόσφατη παρισινή επίδειξη του οίκου Yves Saint Laurent. “Αυτός αντιγράφει τον ίδιο του τον εαυτό. Τα ίδια δεν είχε παρουσιάσει πριν από 3 χρόνια;”. Η ένσταση αφορούσε την επαναχρησιμοποίηση ενός καθοριστικού στιλιστικού μοτίβου, του μεγάλου φιόγκου. “Απαράδεκτο!”. “Μα είναι Saint Laurent…”, διαμαρτυρήθηκε κάποια πιο μετριοπαθής. Κι είχε δίκιο, όμως και οι δύο είχαν εν τέλει δίκιο. Οποιαδήποτε δημιουργία ενός κορυφαίου οίκου υψηλής ραπτικής είναι απόλυτα σεβαστή. Από την άλλη ο κος Pinault, ιδιοκτήτης του οίκου YSL προτιμά ένα σίγουρο νέο δρόμο, παράλληλο όμως με την “πεπατημένη”, παρά μια επανάσταση που κανείς δεν ξέρει που θα οδηγήσει.