Μας συντροφεύουν από την παιδική μας ηλικία. Ταυτιζόμασταν μαζί τους στα παραμύθια, ήταν η αγαπημένη μας στολή στις απόκριες και αργότερα, όταν κάποιος μας αποκαλούσε «πριγκίπισσά μου», λιώναμε από έρωτα.

Διαβάστε ακόμη: Η «Αγ(ρ)ία» ελληνική οικογένεια

Από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας, από την Νεφερτίτη στην Ελένη, και από την Sissy στη Diana, την Kate και την Sarlot, οι πριγκίπισσες αντέχουν στον χρόνο και ακτινοβολούν, τραβώντας πάνω τους τη δημοσιότητα. Απλώνονται σχεδόν σε όλες τις ηπείρους και συνδέονται με την ιστορική διαδρομή των κρατών τους. Άλλοτε μοιραίες, άλλοτε γενναίες, πάντως ακόμα και σήμερα, ο τίτλος αυτός φαίνεται να είναι ανθεκτικός, παρόλη την αμφισβήτηση της σύγχρονης εποχής που θέλει να τινάζει από πάνω της τη σύνδεση με οτιδήποτε «Μοναρχικό».

Διαβάστε ακόμη: Τα μετάλλια ανήκουν στις γυναίκες των πρωταθλητών

Είναι προφανώς ανθρώπινη ανάγκη η απόδοση τίτλων και αξιωμάτων που ξεχωρίζουν κάποιους ανθρώπους από «τη μάζα». Με κεντρικούς πρωταγωνιστές τους άνδρες, τα οφίτσια ήταν πάντα απότοκα της δύναμης, της πυγμής και της επιβολής. Χάριζαν στο ανδρικό φύλο αίγλη αλλά και τον απαραίτητο σεβασμό. Οι βασιλιάδες, οι πρίγκιπες και οι κάθε λογιών μονάρχες καμάρωναν με τις βαρύτιμες στολές και τα σπαθιά τους. Όπως συνήθως καμάρωναν, ως άλλα τρόπαια, και για τις γυναίκες που στέκονταν στο πλάι τους. Όμως πώς και με ποιο ρόλο οι πριγκίπισσες γίνονταν και αυτές «βασικοί παίκτες» στο παιχνίδι της εξουσίας και της σαγήνης του λαού τους;

Οι πριγκίπισσες διαχρονικά, σπάνια προέβαλαν δεικτικά τη δύναμη και τη ρώμη τους. Άλλωστε, άλλος ρόλος τους είχε δοθεί. Εκείνος που ταίριαζε στη «γυναικεία φύση τους». Ήταν κατά κύρια λόγο όμορφες, καλλιεργημένες και φύσεις ευγενικές. Αυτό το προφίλ ήταν συμβατό και με τα καθήκοντά τους, τα οποία είτε περιορίζονταν σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε «δημόσιες σχέσεις», είτε ήταν παρασκηνιακά, χρησιμοποιώντας την ευφυΐα, τη διπλωματία αλλά και τη γοητείας τους.

Ακόμα και στα παραμύθια, όπου οι πριγκίπισσες ήταν απαλλαγμένες από πιο «σύνθετους ρόλους», παρόλα αυτά, τις αγαπούσαμε γιατί κατάφερναν να είναι αυτές που θα έφερναν στο τέλος το happy end. Βέβαια, αυτό συνέβαινε στα παραμύθια γιατί στην αληθινή ζωή, ακόμα και οι πριγκίπισσες μπορούν να είναι δυστυχισμένες και να υποφέρουν. Ποιος δεν θυμάται τη «θλιμμένη πριγκίπισσα» όπως είχαν αποκαλέσει την Soraya της Περσίας, που επειδή δεν μπορούσε να χαρίσει άρρενα διάδοχο στον βασιλιά, ο Σάχης τη χώρισε με αποτέλεσμα να εξοριστεί στην Ελβετία και να πεθάνει με τον καημό ότι δεν μπόρεσε να ζήσει το παραμύθι της. Ενώ κάποια χρόνια μετά, όλοι συμπονέσαμε το τραγικό τέλος της πριγκίπισσας Diana που, παρότι με τον γάμο της άγγιξε το παιδικό της όνειρο, η ζωή της επιφύλασσε προσωπικές απογοητεύσεις και ένα τραγικό πρόωρο τέλος.

Στην εποχή μας οι πριγκιπίσες που αγαπάμε είναι ανθρώπινες, απλές, καθόλου «ψωνισμένες» με τον τίτλο τους και πολλές φορές κατεβαίνουν από το βάθρο τους, σκύβοντας να χαιρετίσουν ή να ακούσουν τον λαό και τους θαυμαστές τους.

Η Kate Middleton, σημερινή πριγκίπισσα της Ουαλλίας, έχει καταφέρει με την ευγένεια, την ηπιότητα του χαρακτήρα της, την αφοσίωση στον θεσμό (αλλά με έναν δικό της πιο «ανθρώπινο» τρόπο), να συγκεντρώνει την παγκόσμια συμπάθεια. Η δε δημόσια παραδοχή, του καρκίνου της, και ειδικά τα λόγια που χρησιμοποίησε, την έκαναν κάτι παραπάνω από αγαπητή. Την έκαναν σύμβολο.

Το ίδιο συμβαίνει και με την πριγκίπισσα Charlene του Μονακό. Πρώην Ολυμπιονίκης κολυμβήτρια, ταπεινή και αφοσιωμένη στον Αλβέρτο και στο πριγκιπάτο του Μονακό, έχει συγκεντρώσει την αγάπη του κόσμου για τις δοκιμασίες της ψυχικής της υγείας, τις φιλανθρωπικές της δράσεις αλλά κυρίως για την αποφυγή οποιασδήποτε περιττής προβολής γύρω από τον εαυτό της.

Ενώ η άλλη αγαπημένη του πριγκιπάτου (και κουνιάδα της Charlene), η πριγκίπισσα Charlotte Casiraghi, εκτός του ότι αποτελεί ένα fashion icon ούσα η επίσημη πρέσβειρα της Chanel, είναι και μια μορφωμένη νέα γυναίκα, με φιλοσοφικές αναζητήσεις τις οποίες μοιράζεται δημόσια στα λεγόμενα «Φιλολογικά Σαλόνια» που οργανώνει κάθε τόσο, με την υποστήριξη του ομώνυμου brand.

Οι πριγκίπισσες ήταν και θα συνεχίσουν να είναι παντοτινές. Τόσο στα παραμύθια όσο και στην πραγματική ζωή.

Γιατί στη σκληρή εποχή που ζούμε, κάποιες σταγόνες ομορφιάς, ρομαντισμού, καλοσύνης αλλά και άπιαστου ονείρου, θα ποτίζουν το λουλούδι μας στη γλάστρα για να μην ξεραθεί. Θα μας παίρνουν τις μαύρες σκέψεις και θα τις χρωματίζουν ροζ, και θα μας προσφέρουν την άλλη, την πιο ανώδυνη εκδοχή ζωής, που την έχουμε ανάγκη.

Αλλά ίσως και για πολλές από εμάς, θα αποτελούν και σύμβολα, με τις πράξεις τους, τον τρόπο που έχουν επιλέξει να συνδιαλέγονται με την κοινωνία ή, ακόμα, και με τον τρόπο που ντύνονται. Τώρα δε που το σκέφτομαι, υπάρχει ακόμα ένας λόγος που με κάνει να πιστεύω ότι οι πριγκίπισσες θα είναι παντοτινές. Γιατί όπως μου έλεγε κάποτε ο Χρήστος Ζαμπούνης, ο ειδικός και αξεπέραστος επί των βασιλικών θεμάτων, ακόμα και αν οι ίδιες μείνουν χωρίς χώρα και χωρίς στέμμα, ακόμα και αν με δημοψήφισμα ο λαός τους αποκηρύξει (όπως συνέβη και στην πατρίδα μας) ακόμα και τότε, ο τίτλος τους δεν χάνεται. Οπότε ναι, οι πριγκίπισσες είναι και θα είναι παντοτινές.