Η πρόσφατη, θρασύτατη κλοπή στο Μουσείο του Λούβρου μας έκανε να καταλάβουμε δύο πράγματα. Ότι οι ταινίες δράσης είναι από τη ζωή βγαλμένες και πως κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε το σύστημα ασφαλείας του Λούβρου. Η κοινή γνώμη σοκαρίστηκε. Όλοι νομίζουν ότι είναι ψέμματα παρά τα εκατοντάδες βίντεο που έχουμε δει. Ότι είδαμε στιγμές από το sequel του “Ocean’s 12”. Μα είναι δυνατόν; Πως τόλμησαν; Και το πιο βασικό, πώς τα κατάφεραν;

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Είδαμε το ντοκιμαντέρ της Victoria Beckham και ίσως την συμπαθήσαμε λίγο

Δεν είναι η πρώτη μεγάλη κλοπή έργων τέχνης. Μπορεί να είναι ίσως η πιο κινηματογραφική, καθώς διαπράχθηκε μέρα μεσημέρι σε ένα μουσείο γεμάτο επισκέπτες και φύλακες. Αυτό όμως δεν μας κάνει να ξεχνάμε την κλοπή του εμβληματικού πίνακα του Edvard Munch “The Scream” από το μουσείο του καλλιτέχνη στο Όσλο το 2004. Οι “φιλότεχνοι” κλέφτες πήραν αυτόν και άλλο ένα πίνακα του Munch που ανακτήθηκαν από τις αρχές δύο χρόνια αργότερα. Παρόμοια περιστατικά έχουν σημειωθεί και στο Μουσείο Van Gogh το 2002, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Παρισιού το 2004 και το Museum of Fine Arts της Βοστόνης το 1990.

Στο άκουσμα τέτοιων ειδήσεων ταραζόμαστε. Είτε είμαστε φιλότεχνοι, είτε όχι. Ίσως γιατί στο μυαλό μας η Τέχνη είναι κάτι ιερό. Ή γιατί έχουμε εξιδανικεύσει ιδρύματα όπως το Μουσείο του Λούβρου στο μυαλό μας και η απομυθοποίησή τους μας τρομάζει.

Η κλοπή έρχεται να μας θυμίσει πως κάποιες βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις μας είναι εντελώς λανθασμένες. Δεν υπάρχουν μουσεία-φρούρια. Δεν υπάρχουν απόρθητα κάστρα.

Και δεν υπάρχει κανένας ηθικός φραγμός στον βωμό του κέρδους. Money makes the world go round.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Siri, γιατί είμαι εργασιομανής;

Πάντα το κίνητρο είναι τα χρήματα. Αυτό δεν πρέπει να το λησμονούμε ποτέ. Ακόμα και κάποια πράγματα που με μια πρώτη ματιά μας φαίνονται ευγενή όπως η Τέχνη, πίσω τους κρύβουν μια γερή δόση ίντριγκας. Οι ιστορίες πίσω από τα σημαντικότερα έργα τέχνης και τους διασημότερους δημιουργούς είναι γεμάτες ίντριγκες και βρώμικα μυστικά. Ο μύθος όμως συνεχίζεται και εμείς τον συντηρούμε γιατί μας αρέσει. Θέλουμε τον μύθο στη ζωή μας. Ό,τι κι αν κρύβει.

Όσοι έχουμε επισκεφθεί το Λούβρο, θυμόμαστε χαρακτηριστικά τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας μπροστά από τη Μόνα Λίζα. Να όμως που η αυστηρή ασφάλεια του μουσείου είναι κατά τόπους ισχυρή, σαν καταιγίδα του Οκτώβρη. Οι εικόνες που έκαναν άμεσα τον γύρο του κόσμου ήταν ένα χαστούκι στα μούτρα των γαλλικών αρχών. Ντροπιαστικές και αυθάδεις.  Η δημιουργία ενός μύθου απαιτεί χρόνο και κόπο. Αρκεί όμως μια στιγμή για να γκρεμιστεί. Άλλωστε, η μνήμη μας είναι βραχυπρόθεσμη και σύντομα μια άλλη είδηση θα φιγουράρει στην πρώτη θέση των ειδήσεων. Γιατί η ζωή πάντα συνεχίζεται. Με διαμάντια ή χωρίς. Με ψωμί ή με παντεσπάνι. Que Será, Será. Δεν το είπαμε εμείς. Το είπαν οι φίλοι μας οι Γάλλοι.

Creative: Ανδρέας Κωστόπουλος