Μια βόλτα στην πόλη θα σας πείσει. Σικάγο γίναμε, που έλεγαν και στις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Αυτή τη φορά όμως το σχόλιο δεν αφορά την εγκληματικότητα αλλά την επέλαση των κολοκυθών που έχουν καταλάβει την πόλη βάφοντας την πορτοκαλί. Γενικά θέλω να σας εκμυστηρευτώ σε περίπτωση που δεν το έχετε αντιληφθεί πως το Halloween και το Thanksgiving όχι μόνο γιορτάζονται μεγαλοπρεπώς στα ελληνικά δημοτικά σχολεία αλλά γίνεται ειδική μνεία και στην ιστορία τους.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι;

Γνωρίζω ότι οι περισσότεροι απλά θα μου πείτε «τι σε πειράζει να σκαλίζουν τα παιδάκια κολοκύθες;». Θα θεωρηθώ γκρινιάρα και υπερβολική. Και δεν σας κρύβω ότι δεν με ενοχλούν οι κολοκύθες. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να με ενοχλούν τη στιγμή που έζησα τα παιδικά μου χρόνια στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Μπορείτε λοιπόν να συμπεράνετε ότι έχω γιορτάσει το Halloween όπως είναι στην πραγματικότητα. Με κοστούμια, βόλτες στη γειτονιά και “trick or treat”. Και είναι μια πολύ γλυκιά ανάμνησή μου.

Οπότε μάλλον δεν με ενοχλούν οι κολοκύθες αυτές καθαυτές. Με ενοχλούν πολλά που εκφράζονται αθώα μέσα από αυτές. Βλέπω γύρω μου τα παιδιά που γιορτάζουν το Halloween να μην γνωρίζουν ούτε στο περίπου τι γιορτάζουν ελάχιστες ημέρες πριν. Και δεν πρόκειται για ένα δευτερεύουσας σημασίας γεγονός αλλά για μια εθνική επέτειο. Θυμάμαι όλο αυτό το άγχος των απόδημων Ελλήνων να μην χάσουν την ταυτότητα τους και βλέπω γύρω μου κολοκύθες. Και παιδιά που δεν γνωρίζουν γιατί πολέμησε ο παππούς τους. Αυτό με ενοχλεί.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Είδαμε το ντοκιμαντέρ της Victoria Beckham και ίσως την συμπαθήσαμε λίγο

Μπορεί να σας φαίνεται πολύ αθώο και θα ήταν, αν μαζί με τα ξενόφερτα έθιμα, τα παιδιά γνώριζαν και τα ελληνικά. Αν ήξεραν γιατί βάφουμε αυγά το Πάσχα κι αν έβγαιναν να τραγουδήσουν τα κάλαντα τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Των Φώτων και του Λάζαρου ήδη έσβησαν. Κι αν κρίνω από τα ελάχιστα κουδουνίσματα των φετινών Χριστουγέννων, σύντομα τα κάλαντα θα τα θυμόμαστε μόνο από τον πίνακα του Νικηφόρου Λύτρα.

Θα ήμουν λοιπόν πολύ ευχαριστημένη, αν έστω τα παιδιά μεγάλωναν στην Αθήνα σαν να ζούσαν στη Μελβούρνη ή τη Νέα Υόρκη. Να ξέρουν όμως και τι συνέβη το 1940. Όχι με πολλές λεπτομέρειες, προς Θεού! Τουλάχιστον ας μην νομίζουν ότι πολεμήσαμε εναντίον των εξωγήινων. Να έχουμε μια γνώση του ποιοι είμαστε. Γιατί αφού μπορούμε να μάθουμε την ιστορία του Halloween και να θυμόμαστε απέξω ενδεκάδες ποδοσφαιρικών ομάδων, το πρόβλημα μας δεν είναι κάποια μαθησιακή δυσκολία. Είναι μάλλον μια επιμελώς ατημέλητη μαθησιακή αμέλεια.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Μα τι έγινε και είναι όλα sold out;

Κακώς ή καλώς είμαστε λίγοι σε αριθμό. Και όπως λένε οι αριθμοί -που δεν λένε ποτέ ψέματα- σταδιακά γινόμαστε όλο και λιγότεροι. Το ξέρω ότι για αυτό δεν φταίνε οι κολοκύθες. Πως θα μπορούσαν άλλωστε. Το σενάριο όμως λιγότεροι, χωρίς γλώσσα και γνώση, μάλλον δεν είναι ιδιαίτερα ευοίωνο. Γιατί όσοι δεν έχουν ταυτότητα είτε ως σύνολο είτε σε ατομικό επίπεδο, πολύ εύκολα δέχονται την ταμπέλα που τους κρεμούν οι άλλοι. Γιατί η ανάγκη για προσδιορισμό, το να ανήκουμε κάπου, είναι έμφυτη. Και σας το ξαναλέω με το χέρι στην καρδιά. Δεν τα βάζω με τις κολοκύθες.

Photo: Courtesy of @theestallion – Creative: Ανδρέας Κωστόπουλος