Η ωραιότερη εποχή του χρόνου, η πιο αισιόδοξη, η πιο λαμπερή. Και εκεί στη λάμψη είναι που το χάνουμε λίγο. Άλλα δεν πειράζει. Ας μην είμαστε τόσο αυστηροί με τον εαυτό μας. Και με τους γείτονες. Ας συμφωνήσουμε ότι τα Χριστούγεννα όλα επιτρέπονται. Ακόμα και το κιτς.

Μια βόλτα στην πόλη θα σας πείσει. Λαμπάκια παντού. Όλων των χρωμάτων. όπου και να γυρίσουμε τα μάτια μας βλέπουμε φώτα. Και γκλίτερ. Και πούλιες. Που βρέθηκαν τόσες πούλιες; Και το παράδοξο δεν είναι ότι τις βρήκαμε. Είναι ότι ενώ σε όλα τα υπόλοιπα δεν σταματάμε να υπογραμμίζουμε με κάθε τρόπο πόσο κομψού και minimal είμαστε, από τα μέσα Νοεμβρίου αρχίζει σταδιακά η μετάλλαξη. Μόλις μπει δε ο Δεκέμβρης…. Άσε.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Γιατί δεν γίναμε καλύτεροι άνθρωποι;

Σαν να έχει προκηρυχθεί διαγωνισμός για το ποιο σπίτι μπορεί να είναι ορατό από το διάστημα και ποιο δέντρο μπορεί να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος. Ή να είναι το πιο πολύχρωμο. Υπάρχουν και κάποιοι που είναι πιο συγκρατημένοι στις εκδηλώσεις τους -και στη διακόσμηση τους- αλλά οι περισσότεροι πραγματικά ξεσαλώνουν.

Σαν να υπάρχει ένα κουμπί που απελευθερώνει όλο το καταπιεσμένο κιτς που βρισκόταν βαθιά ριζωμένο μέσα μας. Ένα συναίσθημα και μια μανία για λάμψη πέρα από κάθε λογική.

Για να μην πούμε για τα αυτοκίνητα. Ναι, αυτά με τα κέρατα του τάρανδου και τις κόκκινες στρογγυλές μύτες των χιονανθρώπων. Περπατώντας στο κέντρο της πόλης ξεχωρίζουν με την κακογουστιά τους και πληγώνουν το τόσο επιμελώς στημένο prestige που ευλαβικά προσπαθούμε να προωθήσουμε στους εκατοντάδες τουρίστες που επισκέπτονται ακόμα και τον Δεκέμβριο την Αθήνα. Μπείτε έστω και για ένα λεπτό στο μυαλό ενός Ιάπωνα που έχει έρθει από την άλλη άκρη του κόσμου για να θαυμάσει την Ακρόπολη, που για τους περισσότερους αποτελεί όνειρο ζωής, και να γράφει στη λίστα των αναμνήσεών του “Ακρόπολη, Πλάκα, Σύνταγμα, Citroen C2 με τα κέρατα του Ρούντολφ.” Έχει να πει όταν γυρίσει στην Ιαπωνία…

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Σχέσεις σε αναζήτηση θεραπείας δια Tiktok

Το κληρονομικό μας δικαίωμα στο κιτς εκδηλώνεται και στο ντύσιμο, κυρίως το γυναικείο. Πούλιες παντού και υπερβολή χωρίς τέλος καθορίζουν το χριστουγεννιάτικο dress code. Πώς θα πας σε πάρτι; Με ένα απλό μαύρο; Η απλότητα τον δεκέμβριο είναι παρεξηγήσιμη και ποινικά κολάσιμη. Δεν είναι να παίζουμε με αυτά. Γι’ αυτό όλες οι γυναικές βγαίνουν γυαλιστερές, για να ταιριάζουν με το χριστουγεννιάτικο δέντρο και τα λαμπάκια του. Μια μάχη εξ ορισμού άνιση, όπου το δέντρο συνήθως χάνει.

Δεν φταίμε εμείς. Φταίνε τα βιώματά μας. Οι περίπου 1.000 φορές που έχουμε δει το “Home alone”, οι διαφημίσεις της Coca Cola με τον Άγιο Βασίλη, οι εικόνες των σπιτιών που ήταν καλυμμένα με εκατοντάδες λαμπάκια. Όλα αυτά μπορεί πλέον να μας φαίνονται συνηθισμένα, στα μάτια ενός παιδιού όμως δείχνουν τεράστια. Μπαίνουν τόσο βαθιά στο μυαλό μας και την καρδιά μας που διαμορφώνουν μια ολόκληρη νοοτροπία. Που μπορεί να είναι κιτς αλλά είναι και fun. Κι αν εξαιρέσετε τα κέρατα στα αυτοκίνητα, που πρέπει κατά τη γνώμη μας να απαγορευτούν δια ροπάλου, όλα τα υπόλοιπα δεν μας ενοχλούν. Ίσα ίσα τα διασκεδάζουμε. Γιατί τα Χριστούγεννα, το μόνο που έχει σημασία είναι η χαρά. Ακόμα κι αν είναι καρα-κιτς.

Creative: Ανδρέας Κωστόπουλος