Ίσως να μην χρειάζεται καν μια ματιά στους τίτλους των ειδήσεων. Να αρκεί μια ματιά γύρω μας. Η κοινωνία μας περνάει κρίση και αυτό δεν είναι ένας click-bait τίτλος. Είναι μια επιεικής περιγραφή της κατάντιας μας. Από το πιο απλό έως το πιο πολύπλοκο, το πρόσημο είναι αρνητικό. Η επιθετική και ανεύθυνη οδηγική μας συμπεριφορά, ο ανύπαρκτος σεβασμός σε ανθρώπους και κανόνες, η απάθεια προς τα εγκλήματα που ακούμε καθημερινά. Γιατί δεν γίναμε καλύτεροι άνθρωποι; Ποιο… τσιπάκι  ξέχασαν να μας εγκαταστήσουν;

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Σχέσεις σε αναζήτηση θεραπείας δια Tiktok

Σκέφτομαι τι μπορεί να φταίει και αφήνω το μυαλό μου να πάει πίσω στο χρόνο. Μεγαλώσαμε σε καιρό ειρήνης και ευμάρειας, οι γονείς μας δεν μας χαλούσαν χατίρια, νιώθαμε ασφάλεια και ανεμελιά. Πάω και λίγο πιο πίσω. Στη γιαγιά μου που είχε ζήσει τη Μικρασιατική καταστροφή και έχασε τη μισή οικογένεια της μπροστά στα μάτια της όταν ήταν παιδί. Τον παππού μου που είχε λάβει μέρος στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο κι έσκαγαν οι βόμβες γύρω του.

Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι που έζησαν την πραγματική βία και την φτώχεια έγιναν καλοί άνθρωποι. Μοιράζονταν το φαγητό τους με τους γείτονες. Σέβονταν τους κανόνες και τις ανάγκες των άλλων. Εμείς που τη βία την βιώσαμε μόνο απ΄τις ταινίες και τα video games, δεν έχουμε τόσο ανεπτυγμένο το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης και της συμπόνοιας. Μάλλον η κατά φαντασία βία είναι γοητευτική.

Κανείς δεν τολμά να το πει. Αλλά ισχύει. Είμαστε αχάριστοι. Θεωρούμε δεδομένα πολλά πράγματα για τα οποία ο παππούς μας ευγνωμονούσε το Θεό κάθε μέρα. Όχι μόνο τα θεωρούμε δεδομένα, γκρινιάζουμε κιόλας. Δεν μας φτάνουν, δεν είναι αρκετά. Τίποτα δεν είναι αρκετό.

Κάποτε διάβασα πως αν κάποιος σου επιτεθεί, είναι προτιμότερο να φωνάξεις “φωτιά” παρά “βοήθεια”. Στο κάλεσμα για βοήθεια δεν θα απαντήσει κανείς.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Δεσποινίς ετών 29, προς Θεού, ούτε μέρα παραπάνω!

Πόσο λάθος μπορεί να πήγε το project ανθρωπότητα; Δεν χρειάζεται καν να μιλήσουμε για τον υποσιτισμό στην Αφρική. Μπορούμε να ξεκινήσουμε από τη γαϊδουριά στην Ελλάδα. Το διπλό παρκάρισμα που το θεωρούμε δικαίωμα μας και καθυστερούμε τρεις λωρίδες κυκλοφορίας για να πάρουμε το εσπρεσάκι μας. Τις ράμπες στα πεζοδρόμια που παρκάρουμε γιατί βιαζόμαστε. Τα ατυχήματα που προκαλούμε γιατί είμαστε απρόσεκτοι και ταλαιπωρούμε εκατοντάδες συνανθρώπους μας που εγκλωβίζονται στην κίνηση. Την αντίδραση μας στην είδηση μιας δολοφονίας ή μιας κακοποίησης. Και τη βραχύβια μνήμη μας που ελάχιστα μετά από όλα αυτά ποστάρει “ποτάρες” στα social. Ναι, είμαστε γαϊδούρια. Χωρίς υπερβολή και με το χέρι στην καρδιά.

Ίσως δεν υπάρχει λύση. Γιατί ίσως τελικά η έλλειψη συνοχής και αυστηρότητας σε μια κοινωνία να βλάπτει. Αυστηρότητας όχι σκληρότητας. Γιατί σε πιο αυστηρά δομημένες κοινωνίες βλέπουμε μια πιο “ενεργή” παρουσία των πολιτών. Η virtual βια μας έγινε συνήθεια σε τέτοιο βαθμό που γυρίζουμε το κεφάλι στην πραγματική. Ακόμα και αν είναι δίπλα μας. Ακόμα και αν έχουμε μερίδιο ευθύνης. Σε κάθε επίπεδο ή είμαστε αδιάφοροι ή είμαστε κακοί. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν γίναμε καλύτεροι άνθρωποι. Τι θα γίνει στο μέλλον άραγε; Ζητείται καλοσύνη. Ζητείται ελπίς.

Creative: Ανδρέας Κωστόπουλος