Όλοι μιλούν για οικογενειακά τραπέζια, γέλια, φωτάκια που τρεμοπαίζουν σαν υπόσχεση ευτυχίας. Και εσύ κάθεσαι στον καναπέ, με μια κούπα ζεστό καφέ ή κρασί, και ακούς μόνο τον ήχο του καλοριφέρ. Τικ. Τακ. Τικ. Τακ. Σαν ρολόι που σου θυμίζει πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα από τη διαφήμιση των γιορτών. Και όμως, αυτή η μοναξιά δεν είναι πάντα άδεια. Μερικές φορές είναι γεμάτη αναμνήσεις.

Διαβάστε ακόμη: Οι φίλοι μας δεν είναι life coachers και καλά κάνουν

Θυμάμαι Χριστούγεννα παλιά. Το σπίτι γεμάτο φωνές, πιάτα να κουδουνίζουν, η μαμά μου να είναι πάνω από μία κατσαρόλα, ο πατέρας μου να κάθεται στο σαλόνι με την εφημερίδα στο χέρι, η μυρωδιά από μελομακάρονα να ξεχύνεται στο σπίτι. Θυμάμαι να κάθομαι λίγο πιο πίσω απ’ όλους και να παρατηρώ. Να νιώθω ήδη τότε… λίγο μόνη, ακόμα και μέσα στον κόσμο.

Ίσως να είμαστε όλοι μόνοι τα Χριστούγεννα. Ακόμα κι όταν είμαστε αγκαλιά με ανθρώπους.

Κάπου εκεί κολλάει στο μυαλό μου ο μικρός Κέβιν ΜακΚάλιστερ από την ταινία «Home Alone». Όχι για τις παγίδες και τα κόλπα του, αλλά για εκείνα τα πρώτα λεπτά: όταν κανείς δεν τον ακούει, όταν όλοι τον προσπερνούν, όταν νιώθει βάρος αντί για παιδί. Εκεί, πριν γίνει “ήρωας”, είναι απλώς ένα παιδί που θέλει να τον δουν. Κάπως έτσι δεν νιώθουμε κι εμείς;

Διαβάστε ακόμη: Μιλάμε την ίδια γλώσσα αγάπης;

Μόνοι στο σπίτι τα Χριστούγεννα δεν σημαίνει άδειο σαλόνι, άδεια καρέκλα στο τραπέζι, μηνύματα που δεν ήρθαν ποτέ, τηλέφωνα που δεν χτύπησαν, ανθρώπους που λείπουν, από το σπίτι ή από τη ζωή. και μαζί τους λείπει κι ένα κομμάτι από εμάς. Μόνοι στο σπίτι σημαίνει ότι ακόμα και σε αυτήν τη σιωπή υπάρχει κάτι απρόσμενο: χώρος. Χώρος να ακούσεις τον εαυτό σου. Να θυμηθείς τι σε πόνεσε. Τι σου έλειψε. Τι άξιζες και δεν πήρες.

Τα Χριστούγεννα μόνη στο σπίτι δεν είναι λύπη. Είναι και ένα είδος επιστροφής. Σαν να κάθεσαι απέναντι από το παιδί που ήσουν κάποτε και να του λες: «Σε βλέπω τώρα. Σε ακούω. Δεν σε προσπερνάω». Και αυτό, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, είναι ένα είδος γιορτής. Δεν έχει λαμπάκια, δεν έχει δώρα, δεν έχει μεγάλες παρέες. Έχει όμως αλήθεια. Έχει αναπνοές πιο ήσυχες. Έχει μια καρδιά που χτυπά χωρίς να προσποιείται πως είναι “χαρούμενη επειδή πρέπει”.

Και ίσως τελικά να μην είμαστε τόσο μόνοι όσο νομίζουμε. Ίσως απλώς, αυτές τις μέρες, να είμαστε πιο κοντά στον αληθινό μας εαυτό. Κι αυτό είναι δώρο.

Photo creative: Ανδρέας Κωστόπουλος