Κάποτε πίστευα ότι τα social ήταν απλώς ένα μέσο να μοιράζομαι στιγμές και εμπειρίες. Τώρα συνειδητοποιώ ότι είναι ο μεγαλύτερος ψηφιακός φρουρός της ζωής μου, ο καθρέφτης που με αναγκάζει να φορώ μάσκα κάθε μέρα. Κάθε post, κάθε story, κάθε like έχει γίνει απόδειξη ύπαρξης, σαν να χρειάζεται η ζωή μου να επικυρώνεται ψηφιακά πριν την αναγνωρίσει κανείς.

Διαβάστε ακόμη: Ποια είπες dumb head, ρε;

Και κάπου ανάμεσα σε αυτές τις μικρές καθημερινές «αποδείξεις» ύπαρξης, άρχισα να παρατηρώ κάτι πιο ύπουλο: την αργή μεταμόρφωση του τρόπου που σκέφτομαι. Δεν λειτουργώ πια αυθόρμητα, σταθμίζω πόσο «φαίνεται», πόσο «ταιριάζει», πόσο «πρέπει». Η σκέψη μου έχει γίνει ένα είδος πρόβας πριν από τη δημοσίευση, μια σιωπηλή διαπραγμάτευση με έναν αόρατο κριτή. Ακόμα και οι προσωπικές στιγμές, αυτές που κάποτε ήταν καταφύγιο, έχουν αποκτήσει μια σκιά επιτήρησης. Όχι από άλλους ανθρώπους, αλλά από μια λογική που με θέλει συνεχώς «παρουσιάσιμη». Κι ενώ παλιά απλώς ζούσα, τώρα παρατηρώ τον εαυτό μου να ζει, σαν να βρίσκομαι συνεχώς ένα βήμα έξω από την ίδια μου την εμπειρία.

Διαβάστε ακόμη: Όταν στη δουλειά δεν φταίνε πάντα οι άλλοι

Και τώρα έρχεται η Αμερική να το κάνει όλο αυτό επίσημο. Θέλουν να δουν τα social μου πέντε χρόνια πίσω. Πέντε χρόνια ζωής που πίστευα ότι ανήκουν μόνο σε μένα, τώρα γίνονται διαβατήριο για να μπω σε μια χώρα. Θέλουν emails, αριθμούς τηλεφώνου, πληροφορίες για την οικογένεια. Σαν να λένε:

Δεν σου επιτρέπεται να ταξιδέψεις αν δεν αποδείξεις ότι είσαι ένας σωστά φιλτραρισμένος, ελεγχόμενος ψηφιακός εαυτός.

Τα ταξίδια, που κάποτε ήταν φυγή, περιπέτεια, ανακάλυψη, έχουν γίνει έλεγχος. Δεν πηγαίνω για να ζήσω, πηγαίνω για να αποδείξω ότι η ζωή μου είναι «εντάξει» στα μάτια ενός αλγορίθμου και ενός υπαλλήλου στα σύνορα. Και κάθε φωτογραφία που τραβάω, κάθε στιγμή που μοιράζομαι, έχει πλέον την ίδια αξία με ένα αποδεικτικό ταυτότητας.

Η προσωπικότητά μου; Έχει διαμελιστεί σε hashtags, likes και αναρτήσεις. Τα social είναι η ψηφιακή μου ταυτότητα, μια σειρά από ψηφιακά στοιχεία που πρέπει να εγκριθούν πριν προχωρήσω. Και ναι, θα χαμογελάσω στο αεροδρόμιο, θα ανεβάσω τη selfie μου, θα δείξω ότι είμαι «ασφαλής για τα σύνορα». Αλλά μέσα μου ξέρω την αλήθεια: η ζωή μου, η ουσία μου, έχει ήδη περάσει μέσα από το φίλτρο ενός κόσμου που με μετράει σε likes, emails και social history πέντε ετών. Δεν ταξιδεύω πλέον για μένα. Ταξιδεύω για να αποδείξω ότι υπάρχω.

Creative: Ανδρέας Κωστόπουλος