Λίγο πριν βγει η περασμένη χρονιά, ο γάμος των γονιών μου έκλεισε 49 χρόνια. Το ερώτημα μοιάζει αναπόφευκτο. Πώς είναι να είναι κανείς 49 χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο;
Πολλοί από εμάς τους +40 δεν θα το μάθουμε ποτέ λόγω χρόνου. Κάποιοι το ζούμε εξ αντανακλάσεως.
Είναι πάντα ωραίο; Ξεκάθαρα όχι. Ειδικά για ζευγάρια παλαιότερης γενιάς, το μαζί, και πιο συγκεκριμένα ο γάμος, ήταν η αυτονόητη συνθήκη που δεν μπορεί να σπάσει για κανέναν λόγο. Ένα δέσιμο ανάλογο με τη γονεϊκότητα. Δεν σταματάς να είσαι γονιός. Κατά τον ίδιο τρόπο δεν μπορείς να χωρίσεις με τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου. Όπως κι αν ζεις. Όσο ανύπαρκτη κι αν είναι η μεταξύ σας συμβατότητα ή συνεννόηση.
Ένα δέσιμο ανάλογο με τη γονεϊκότητα. Δεν σταματάς να είσαι γονιός. Έτσι δεν μπορείς να χωρίσεις με τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου. Όπως κι αν ζεις.

Ο γάμος ως αυτονοήτως μαζί

Φέρνω όλα αυτά τα “μαζί” στο μυαλό μου και νιώθω πως μπορώ χοντρικά να τα χωρίσω σε τρεις κατηγορίες.
Το “μαζί ως αυτονόητη, αδιάσπαστη συνθήκη” που, όμως, είναι βαθιά τραυματικό. Και δεν μιλάω (μόνο) για σχέσεις με την προφανή κακοποίηση, αλλά και για την άλλη, την ύπουλη. Αυτήν που αλλοιώνει την οπτική απέναντι στην πραγματικότητα, ενίοτε κι απέναντι στον ίδιο τον εαυτό.
Το σωστικό “αυτονοήτως μαζί”. Η συγκολλητική ουσία που θα κρατήσει το οικοδόμημα μέχρι να φύγουν οι θερμοκέφαλες φουρτούνες και να έρθει η γαλήνη.
Και τέλος, αυτές οι λίγες περιπτώσεις που το “μαζί” είναι μαγικό. Με τα καλά και τα στραβά, τις δυσκολίες και τις χαρές. Είναι έτσι, επειδή δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Μπορείτε να διαβάσετε ακόμη: Η εθελοντική αιμοδοσία και μια Bentley

Σύνδεση σε αξιακό επίπεδο

Στον κύκλο μου έχω κάμποσα ζευγάρια, παντρεμένα ή όχι, που είναι μαζί άφθονα χρόνια. Καθένα από αυτά εμπίπτει σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες -όχι όλοι στην τρίτη, ωστόσο όλοι ζευγάρια. Αδιάσπαστα. Μια βαθιά σύνδεση σε αξιακό επίπεδο.
Μικρότερη δεν έκανα τέτοιου είδους αναλύσεις. Ήταν έτσι. Όσο μεγαλώνω, παρατηρώ. Οι σχέσεις σε κάθε μια από τις παραπάνω κατηγορίες (ναι, ακόμα και οι τραυματικές σχέσεις της πρώτης) εμπεριέχουν και προϋποθέτουν μια εξαιρετικά βαθιά σύνδεση σε αξιακό επίπεδο. Κάτι από το αξιακό πλαίσιο του ενός “μίλησε” στο αξιακό πλαίσιο του άλλου. Και κούμπωσε.
Ποιο είναι αυτό το κάτι, αυτή η αξία που κάνει τη διάφορα, δεν μπορώ να στο πω. Αν μπορούσα να το ονοματίσω λεκτικά, θα είχα βρει την υπέρτατη λύση για τις ερωτικές σχέσεις. Θα είχα γράψει το απόλυτο bestseller -500 εβδομάδες στο top ten των New York Times. Θα ήμουν η Oprah των γκομενικών. Όμως δεν είμαι. Είμαι απλώς ένας άνθρωπος που συνεχίζει να παρατηρεί.
Αν μπορούσα να ονοματίσω λεκτικά αυτό το “κάτι” που κάνει τη διαφορά, θα είχα γράψει το απόλυτο bestseller, θα ήμουν η Oprah των γκομενικών
Οι γονείς μου στις 9 Νοεμβρίου 2024 έκλεισαν 49 χρόνια γάμου, και προχωρούν ακάθεκτοι για τα 50. Για όποιον τους γνωρίζει προσωπικά, εμπίπτουν ξεκάθαρα στην κατηγορία δυο, και τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει με μεγάλη επιτυχία στην τρία. Κι έχουν ένα βαθιά κοινό αξιακό πλαίσιο. Πριν από λίγες μέρες, η Dolly Parton έχασε τον σύζυγό της, Carl Dean, με τον οποίο ήταν μαζί 61 χρόνια, τα 59 παντρεμένοι. Χωρίς παιδιά. Άρα, δύο άνθρωποι που ήταν ζευγάρι από βαθιά, καθαρή επιθυμία, χωρίς εξωτερικούς παράγοντες επιβολής του μαζί. Δύο συνθήκες που οδήγησαν στο ίδιο αποτέλεσμα, σαν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Συνταγή για τον τέλειο γάμο δεν υπάρχει

Μάλλον. Το λέω με σχετική επιφύλαξη, επειδή εγώ δεν έχω εντοπίσει κάτι. Όμως, μπορείτε, κι εσείς κι εγώ, να ψάξουμε τί έχουμε κοινό με τον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει. Πού κουμπώνουμε. Κι αν το βρούμε, να μην το αντιμετωπίσουμε με μαγκιά, ή με ελαφρότητα. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα. Ας διαλέξουμε να το τιμήσουμε. Να το ζήσουμε. Κι ίσως ευλογηθούμε με αυτό το εκπληκτικό μαζί, για όσο.
Photo credit: Istock