Τόσα χρόνια μαζί, σαν ξένοι. Τα κοιτάζω. Δεν τα αναγνωρίζω, δεν με αναγνωρίζουν. Τα χαιδεύω ένα ένα. Μερικά είναι τόσο απαλά. Έτσι να κάνεις πως σκύβεις εμπρός τους και σου έρχονται καταπάνω σου μυρωδιές που σκοντάφτουν η μία πάνω στην άλλη: βενζίνες από μακρινά ταξίδια, γαλλικά αρώματα, αποξηραμένα χαμομήλια, βρύα κάτι αρχαίων φθινοπώρων. Τέτοιος συνωστισμός.

Διαβάστε ακόμη: Όταν οι haters έχουν επιλεκτική μνήμη

Σκαλίζω και άλλα και μου φαίνονται τόσο τραχειά, σαν ακατέργαστο δέρμα. Το χέρι μου τρέμει καθώς τα διαχωρίζει ένα ένα, σκοντάφτει σε κόμπους ενοχλητικούς στην αφή και σταματά απότομα σε τριμμένους αγκώνες από τις ώρες στα γραφεία και σε επιφάνειες γεμάτες γυαλάδες από την καυτή πλάκα του σίδερου. Κάποια στέκονται καμμένα από τον ήλιο, ξερακιανά και άχαρα στην κρεμάστρα. Άλλα τα καμαρώνω που ακόμη παραμένουν στο ύψος τους, στηρίζονται στις βάτες τους και πέφτουν χυτά – χυτά.

Στο βάθος, αυτά που δεν καταδέχτηκα ποτέ να φορέσω. Δεν τους έδωσα την πρέπουσα σημασία, να τα βάλω δηλαδή κατάσαρκα, να πέσουν πάνω μου με χάρη κι ύστερα ανδρικά χέρια να τα αγκαλιάσουν, να τα αγγίξουν με τα δάκτυλά τους, να τα σουρώσουν με τις γροθιές τους, να τα τραβήξουν, να τα βγάλουν από πάνω μου και να τα πετάξουν στο πάτωμα.

Ή κάποιος να τα περιποιηθεί, ράβοντάς τους κάποιο ξεχαρβαλωμένο κουμπί, φέρνοντας γύρω γύρω την κλωστή από αυτό, κόβοντάς την με τα δόντια τους και τινάζοντάς τα να ισιώσουν.

Αυτά ανήκουν σε μία αόρατη κατηγορία, την κατηγορία των Τίποτα. Και πάνω σε ένα τίποτα μπορείς να χτίσεις τα πάντα. Ακόμη και μία ντουλάπα με ρούχα που δεν φόρεσες ποτέ.

Κάνω χώρο και αντικρύζω μία πλαστική σακούλα που προστατεύει από την σκόνη ένα μπλε κοστούμι. Εγγλέζικο κασμίρ, φτιαγμένο από μοδίστρα. Μία που μου το έφτιαξε και μία που το πάρκαρα εδώ. Ακόμη αναρρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο κοστούμι να έμεινε άθικτο στην άκρη της ντουλάπας. Δίπλα του ένα λευκό πουκάμισο, γαριασμένο στον γιακά, με θαμπές μανσέτες. Ένα άτονο φουλάρι ριγμένο πάνω του, δεν είχε κι αυτό καλύτερη μοίρα. Μπαίνω λίγο πιο βαθιά και μετράω κάτι πουλόβερ ζακάρ με ζαρκάδια κεντημένα. Πέντε είναι. Όσες και οι καρτ ποστάλ εξ’ Αμερικής. Πίσω τους με καλλιγραφικά γράμματα σέρνουν ευχές για “Ευτυχές το Νέο Έτος 1992, η θεία σας Άννα – Μαρία”. Ένα καπέλο και δύο ζώνες δερμάτινες αφημένα πάνω σε ένα σκληρό κουτί. Στα σπλάχνα του ένα ζευγάρι ταμπά δερμάτινα μποτάκια, χειροποίητα, φτιαγμένα με τη μέθοδο goodyear για να αντέχουν στον χρόνο. Η φθαρμένη σόλα τους με χτυπημένο το brand Crockett & Jones έχει αντέξει πολλά χιλιόμετρα σε δρόμους, ουρές και σκάλες και έχει σηκώσει πολλές έγνοιες, ταραχές και χαρές.

Διαβάστε ακόμη: Ψυχοθεραπεία σε 5 κύκλους

Λίγο πιο κάτω ένα βραδινό φόρεμα από μουσελίνα και σιφόν, στέκεται άγαρμπα στην άκρη, περιμένοντας να φορεθεί σε ένα gala, σε έναν γάμο ή σε μια σπουδαία εκδήλωση. Δεν είναι πώς δεν μου αρέσουν τα βραδινά φορέματα και τα αέρινα υφάσματά τους, είναι που η ζωή αλλάζει κατευθύνσεις και κάθε που αλλάζει αυτή, αλλάζεις και εσύ τις προτεραιότητες σου. Χθες ένα μίνι φόρεμα με ψηλές μπότες, σήμερα ένα ταγιέρ με γόβες Mary Janes, αύριο ένα τζιν με φλατ παπούτσια. Όσο περνάει ο χρόνος, τόσο πιο φλατ, παπούτσια και διαδρομές.

Σύρομαι προς τα έξω. Η μισή μου ντουλάπα είναι μια ολόκληρη ήττα. Δεν μιλάω για μια ήττα που ισούται με παράδοση ή μιζέρια. Μιλάω για μια πραγματικότητα η οποία δεν αντιστρέφεται, ούτε καν και από τις αντοχές των συνωστισμένων αφόρετων πραγμάτων. Κάπου κάπου, κάθε που ανοίγω την πόρτα της ντουλάπας, νομίζω πως ακούω μια βουή απ’ την άκρη της. Είναι οι φωνές τους που χτυπάνε με όλη τους τη λύσσα πάνω στο μωσαϊκό και έρχονται και πέφτουν πάνω μου με φόρα ημερών, μηνών και χρόνων και μου ζητάνε εξηγήσεις που δεν είδαν το φως της μέρας. “Υπερβολές” θα πείτε, αλλά είναι που όλο σκέφτομαι πως τόσα χρόνια μια ξένη χώρα η ντουλάπα μου, μια ζωή αδοκίμαστη μέσα της, ανεξερεύνητη, και αυτό δεν αλλάζει, ακόμη κι αν φορέσω το μέσα έξω της.

Photo credit: Istock