Η Σαρακοστή είναι χωρίς αμφιβολία η πιο δημοφιλής νηστεία. Για τις 40 μέρες που προηγούνται του Πάσχα, άνθρωποι που διαθέτουν το σχετικό συναίσθημα, αλλά και κάποιοι που το βλέπουν απλώς ως ευκαιρία αποτοξίνωσης, μπαίνουν στη διαδικασία να νηστέψουν. Άλλοι όλες τις ημέρες, άλλοι λιγότερες, άλλοι με το αυστηρό νηστίσιμο τελετουργικό, άλλοι πιο light. Το αποκορύφωμα είναι, φυσικά, η Μεγάλη Εβδομαδα. Ενδιάμεσα, ωστόσο, υπάρχουν και κάποιες εμβληματικές, διατροφικά, μέρες, όπως η 25η Μαρτίου. Με αφορμή τον μπακαλιάρο που έφτιαξα και ΔΕΝ έφαγαν τα παιδιά μου, θυμήθηκα ένα περιστατικό.

Δυο χρόνια πριν, τέτοιες μέρες. Η μεγάλη μου κόρη κι εγώ θα πηγαίναμε Θεσσαλονίκη για το Πάσχα. Ο γιος μου (13 χρονών τότε) θα έμενε στο σπίτι, με σκοπό να κάνει παρέα στον πατέρα του, αλλά και στον δικό μου πατέρα, τον παππού του, που θα έμενε πίσω, ενώ η γιαγιά θα πήγαινε στο εξωτερικό, στην οικογένεια της αδερφής μου.

Καθώς έκαναν τις διευθετήσεις για τις μέρες εκείνες, οι γονείς μου προσπαθούσαν να του πουν τι είναι νηστεία. “Νηστεία σημαίνει να αφήνουμε για λίγες μέρες στην άκρη αυτό που μας αρέσει, αγόρι μου.” Ο μικρός, συγκατάνευσε. “Εντάξει, όχι μπριζόλα. Θα φάμε ομελέτα. Και τοστ ζαμπόν τυρί.” Ο πατέρας μου χαμογέλασε ειρωνικά στη μάνα μου. Εκείνη δαγκώθηκε.  Μην τα πολυλογώ, λίγο αργότερα είχαν αρχίσει να διαπραγματεύονται το αν θα φάει μπέικον τη Μεγάλη Πέμπτη.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Μιας χρήσης

Δύο μέτρα, δύο σταθμά παντού (και στο νηστίσιμο φαγητό)

Όταν ήμουν παιδί, η νηστεία ήταν απολύτως αδιαπραγμάτευτη όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα. Για να μην θυμηθώ Μεγάλη Τετάρτη, Μεγάλη Παρασκευή και όλο το Μεγάλο Σάββατο ως την Ανάσταση, που δεν βάζαμε στο στόμα μας ούτε λάδι. Ντομάτα, ψωμί, χαλβάς, άντε και κανένα φρούτο όλη μέρα. Να μην μιλήσω, επίσης, για την πλύση εγκεφάλου, εξαιτίας της οποίας δεν ξεκ’ταλεύαμε* ούτε κουλουράκι από τον πάγκο της κουζίνας. Μιλάμε για πείνα, όχι αστεία.

*ξεκ(ου)ταλεύω, ρήμα στο επτανησιακό ιδίωμα: τρώω με το κουτάλι κατευθείαν μέσα από την κατσαρόλα (μεταφορικά: τρώω κρυφά)

Αυτά μου ήρθαν τότε στο μυαλό και είπα να αντιδράσω. Γύρισα στον γιο μου και του είπα πως τίποτε από αυτά που θέλει δεν είναι νηστίσιμο. Του είπα επίσης πως δεν θα πάθει τίποτα αν για μια εβδομάδα αφήσει στην άκρη τα τυριά, τα αλλαντικά και τα αυγά. Τότε εισέπραξα κεραυνοβόλο βλέμμα από τη μάνα μου, μαζί με επική ατάκα. “Αστο, δεν πειράζει, παιδί είναι, έχει ανάπτυξη μπροστά του…” Άρα, να τι φταίει που έμεινα κοντή!

Οι απολυτότητες και ο χρόνος

Δεν είναι μόνο οι δικοί μου, το έχω διασταυρώσει. Όλη η γενιά των boomers, οι άνθρωποι που εμείς της Gen X έχουμε για γονείς, έπαθαν μετάλλαξη όταν έγιναν παππούδες. Γεγονός. Όση πίεση, απαγόρευση, επιβολή βιώσαμε εμείς ως παιδιά, άλλη τόση χαλαρότητα, “ναι-σε-όλα” και “χαλί-να-με-πατήσεις” έχουν γίνει αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι για τα εγγόνια τους. Ωστόσο, κάθε φορά που σκέφτομαι το συγκεκριμένο περιστατικό, βλέπω την παιδική μου ηλικία να πέφτει κάτω και να κλαίει από τα γέλια, ενώ ταυτόχρονα μου βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Και είμαι, να σκάσω είμαι.

Όμως, μετά μου περνάει. Και σκέφτομαι πως είναι ωραίο να μαλακώνει ο χρόνος τις απολυτότητες. Έστω κι αν πλέον δεν με αφορά καν. Έστω κι αν το διακύβευμα είναι μόνο ένα τοστ ζαμπόν τυρί τη Μεγάλη Εβδομάδα.