Η συνάδελφός μου στο διπλανό γραφείο έχει βγάλει ένα απερίγραπτο εξάνθημα στο χέρι της. Προσπαθεί με γιατροσόφια να το καταπραύνει αλλά αυτό, μέρα με την ημέρα, μεγαλώνει και φλεγμαίνει. Η συμβουλή που δεν περίμενε, δεν ήθελε αλλά ούτε και χρειαζόταν να ακούσει: “Πήγαινε στο γιατρό!” βγήκε από μέσα μου τόσο αβίαστα. Χωρίς δεύτερη σκέψη.

Μπορείτε να διαβάσετε ακόμη: Τα ρούχα που δεν φόρεσα

Της το είπα μια. Της το είπα δυο. Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου από τον γιακά: “Γιατί δίνεις συμβουλές που δεν σου ζήτησαν; Γιατί γίνεσαι στενός κορσές;”. Αφού το ήξερα μέσα μου: όσο πιο πολλές συμβουλές δίνεις στους άλλους, τόσο πιο ανυπεράσπιστους τους κάνεις. Τα ΄χουν αυτά οι συμβουλές. Συστέλλονται και διαστέλλονται αυτόνομα και αυθαίρετα, αδιαφορώντας για το πόσο τις χρειάζεται ή δεν τις χρειάζεται ο άλλος.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουν μια γνώμη για τα πάντα. Και φυσικά όλοι σπεύδουν να δώσουν καλοπροαίρετα τη συμβουλή τους.

Από το πώς πρέπει να ντυθώ μέχρι το πώς πρέπει να ζήσω τη ζωή μου, πάντα θα υπάρχει κάποιος να μου προσφέρει μια συμβουλή στο πιάτο. Ξέρεις κάτι; Δεν τη θέλω.

Δεν μιλάω φυσικά για την καθοδήγηση ή το mentoring από κάποιον που εκτιμώ ή για μια συζήτηση που με βοηθά να δω τα πράγματα από μια άλλη σκοπιά. Μιλάω για τις ατελείωτες, ανεπιθύμητες συμβουλές από ανθρώπους που, είτε δεν γνωρίζουν τις λεπτομέρειες της ζωής μου, είτε δεν έχουν ζήσει ποτέ κάτι αντίστοιχο.

Μπορείτε να διαβάσετε ακόμη: Είσαι νοικοκυρά; Τιμή (σου) και καμάρι (μας)!

Το πρόβλημα με τους ανθρώπους είναι ότι δεν μπορούν να δουν  – και δεν μπορούν να ξέρουν – τι χρειάζεται ο άλλος. Κι αν από περίσσεια φαντασίας το καταφέρουν κάποια στιγμή, σε λάθος χρόνο βρίσκονται, λάθος εικόνα βλέπουν, και πιστεύουν ότι, δίνοντας τις πολύτιμες συμβουλές τους, προσφέρουν βοήθεια. Είναι χρήσιμοι. Κάνουν καλό. Και αυτή είναι η λανθασμένη αντίληψη της καλοσύνης. Η συμβουλή δεν είναι πάντα ανιδιοτελής. Στην πραγματικότητα, πολλές φορές απλά οι άλλοι επιβάλλουν τη δική τους οπτική, προσπαθώντας να μας συμμορφώσουν με τα δικά τους πρότυπα. Δεν είναι καλοσύνη όταν κάποιος προσπαθεί να διορθώσει μια ζωή που δεν είναι δική του.

Πολλές φορές η συμβουλή είναι μεταμφιεσμένη σε κριτική. Πόσες φορές μια “καλοπροαίρετη” συμβουλή δεν κρύβει επικριτική στάση; Όταν κάποιος λέει «Εγώ, αν ήμουν στη θέση σου, θα έκανα αυτό…», αυτό που εννοεί είναι: «Δεν μου αρέσει αυτό που κάνεις».

Και συγνώμη που θα σας το χαλάσω αλλά η αυτογνωσία είναι δική μου ευθύνη. Δεν χρειάζομαι κάποιον να μου πει τι είναι καλύτερο για μένα, γιατί κανείς δεν ξέρει καλύτερα από εμένα ποια επιλογή μου ταιριάζει. Οι αποφάσεις μου είναι αποτέλεσμα της εμπειρίας μου, των αξιών μου, των αναγκών μου. Το να αφήνω τη ζωή μου να επηρεάζεται από τις απόψεις των άλλων είναι σα να ζω μια ζωή που δεν είναι δική μου.

Και ναι, “Είμαστε το άθροισμα των επιλογών μας” αφού η ζωή είναι μια σειρά από αποφάσεις και επιλογές. Κάποιες είναι σωστές, κάποιες άλλες λάθος. Το σημαντικό είναι ότι είναι δικές μας. Η αυτοπεποίθηση χτίζεται όταν μαθαίνουμε από αυτές, όχι όταν ακολουθούμε τυφλά τις συμβουλές των άλλων.

Γι’ αυτό και η συνάδελφός μου δεν χρειάζεται τη συμβουλή μου. Ξέρει τι πρέπει να κάνει και πότε να το κάνει. Κι αν δεν ξέρει, θα το μάθει. Γι’ αυτό κι εγώ δεν χρειάζομαι τις συμβουλές σου. Χρειάζομαι να μάθω, να εξελιχθώ και να ζήσω τη ζωή μου με τον δικό μου τρόπο. Και ας κάνω λάθος.