Υπάρχει μια στιγμή, που συμβαίνει μια μικρή (ή μεγάλη) καταστροφή στη ζωή μας. Κάτι αγαπημένο μας χαλάει, ραγίζει, σπάει, θρυμματίζεται, καταστρέφεται. Ένα αντικείμενο, μια συσκευή, ένα ρούχο, μια σχέση. Θυμώνουμε, απογοητευόμαστε, στεναχωριόμαστε. Ξεχνάμε όμως κάτι βασικό: από τη στιγμή που έγινε δικό μας, από τη στιγμή που το εντάξαμε στη ζωή μας, είχε ήδη αρχίσει να χαλάει. Η φθορά είναι μέσα στη συμφωνία. Εμείς απλώς την αρνούμαστε, μέχρι να μας χτυπήσει την πόρτα.

Η ψευδαίσθηση της μονιμότητας

Ζούμε μέσα σε μια πολιτισμική φούσκα όπου μας υποσχέθηκαν διάρκεια. Μας έπεισαν ότι μπορούμε να κατέχουμε πράγματα και μαζί τους, να κρατάμε και τον χρόνο ακίνητο. Αγοράζουμε ένα καινούργιο κινητό και σχεδόν πιστεύουμε ότι θα κρατήσει για πάντα. Ένα καινούργιο ρούχο, ένα αυτοκίνητο, ένα σπίτι. Όλα είναι λαμπερά, τέλεια, λειτουργικά. Μέχρι που δεν είναι. Αυτό που ξεχνάμε είναι πως η φθορά ξεκινά από τη στιγμή της αγοράς.

Όχι επειδή είναι ελαττωματικό, αλλά επειδή έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Ο χρόνος δεν σταματά και τίποτα δεν μένει άθικτο. Όταν κάτι γίνεται δικό μας, αποκτά μια θέση στο μικρόκοσμό μας, κι εκεί μέσα, αρχίζει και αυτό να αλλάζει, να φθείρεται, να κουβαλά τη χρήση.

Κι όταν χαλάσει, νιώθουμε πως μας πρόδωσε. Σαν να μας όφειλε να λειτουργεί για πάντα.

Όμως στην πραγματικότητα, αυτό που χαλάει δεν είναι το αντικείμενο, είναι η προσδοκία μας. Αυτό που “χάλασε” μπορεί, πολύ συχνά, να φτιαχτεί. Ή να αντικατασταθεί. Ή, μερικές φορές, να μας αποδείξει πως δεν το χρειαζόμασταν τόσο όσο νομίζαμε. Ή να έκανε τον κύκλο του.

Ναι, η έννοια της φθοράς μάς φέρνει αντιμέτωπους με την απώλεια. Αλλά ταυτόχρονα είναι και μια ευκαιρία για ανανέωση. Για επανεκτίμηση. Για να μάθουμε να φροντίζουμε, να επιδιορθώνουμε, να μην τα παρατάμε με την πρώτη δυσκολία. Και όχι μόνο υλικά πράγματα — αλλά και σχέσεις, δεσμούς, καθημερινές συνήθειες. Όλα «χαλάνε» όταν τα αφήνουμε στην τύχη τους, αλλά μπορούμε να τα επιδιορθώσουμε.

Η φθορά δεν είναι εχθρός. Είναι το αποτύπωμα του χρόνου, η φυσική πορεία των πραγμάτων.

Ίσως αν το θυμόμασταν αυτό, να μην τρομάζαμε τόσο κάθε φορά που κάτι χαλάει. Ίσως να σταματούσαμε να θεωρούμε τις απώλειες προσωπική ήττα και να τις βλέπαμε σαν μέρος του ταξιδιού. Άλλωστε, και εμείς φθειρόμαστε, κι όμως παραμένουμε πολύτιμοι.

Την επόμενη φορά που κάτι θα χαλάσει, θα σπάσει, θα καεί, θα καταστραφεί, ίσως είναι μια ευκαιρία να σκεφτούμε ότι δεν είναι το τέλος του κόσμου. Είναι απλώς η υπενθύμιση ότι τίποτα δεν κρατά για πάντα. Κι αυτό μπορεί να είναι, τελικά, ανακουφιστικό.