Κάθε φορά που μια Εβδομάδα Μόδας τελειώνει, μου επιβεβαιώνει το εξής παράδοξο: ενώ η μόδα λατρεύει να μιλά για ποικιλομορφία και συμπερίληψη, δεν φαίνεται να αντέχει την πραγματική διαφορετικότητα, ειδικά όταν αυτή συνοδεύεται από μεγάλο στήθος.

Διαβάστε ακόμη: Πότε έγιναν όλα τόσο …εκκωφαντικά;

Αν παρακολουθήσατε τη φετινή μόδα και τη πασαρέλα των επώνυμων σχεδιαστών, το σώμα-πρότυπο επανέρχεται στο ψηλό, επίπεδο και εξαιρετικά αδύνατο. Κάπου ανάμεσα στην εμμονή με το Ozempic και στην τάση για “καθαρή” αισθητική, το πλούσιο μπούστο έχει γίνει ξανά αντικείμενο χλευασμού ή, στην καλύτερη, αποσιώπησης. Και η πιο ξεκάθαρη απόδειξη ήρθε από ένα show στο Παρίσι: τα ψεύτικα σιλικονούχα στήθη που φόρεσε ένας λεπτός λευκός άνδρας στην επίδειξη του Duran Lantink έγιναν viral, όχι για λόγους στιλ ή statement, αλλά επειδή θεωρήθηκαν αστεία.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να χωρέσει το μεγάλο στήθος στον κόσμο της μόδας χωρίς ειρωνεία ή προσβολή; Γιατί ένα τόσο φυσικό χαρακτηριστικό συνεχίζει να αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα ή “κακό γούστο”;

Ως γυναίκα που ανήκω στον πλανήτη D και E (και κάποιες φορές F- άτιμες ορμόνες), γνωρίζω πολύ καλά ότι το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας της μόδας εξακολουθεί να σχεδιάζει για ένα φαντασιακό και επίπεδο στήθος, παραβλέποντας τα έξτρα cup. Με ένα σχετικά αχνό και υποδόριο bullying για το μεγάλο στήθος, τα ρούχα σχεδιάζονται μόνον για γυναίκες «πλάκα». Για τεχνικούς λόγους; Δεν το γνωρίζω. Αυτό που ξέρω είναι ότι το μεγάλο στήθος ασφυκτιά ή απλώς δεν χωράει και στην καλύτερη περίπτωση αυτό που μπορούμε να φορέσουμε είναι ένα καφτάνι. Ούτε τριγωνικά μαγιό, ούτε στενά τοπ, ούτε “σφηκοφωλιές”. Τα κουμπιά δεν κλείνουν, τα φερμουάρ τραβάνε, οι ραφές “παραμορφώνονται”.

Διαβάστε ακόμη: Drama made in Greece

Δείτε τη πριν την κατεβάσουν! Duran Lantink Ready to Wear Fall/Winter 2025-2026 fashion show. Εκτός από τη μόδα, τα social δεν επιτρέπουν φωτογραφίες σαν και αυτές. Γι’ αυτό στην κεντρική φωτό απεικονίζεται η Diana Ross και όχι αυτό το μοντέλο, προκειμένου να μην “κοπεί” στο… Facebook.

Υπάρχουν βέβαια σχεδιάστριες, όπως για παράδειγμα η Vivienne Westwood ή πιο πρόσφατα η Sarah Burton, που δείχνουν έναν άλλον δρόμο, συνδυάζοντας τη θηλυκότητα με τη λειτουργικότητα. Αλλά είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας. Και πώς να μην είναι, όταν μόλις το 12% των καλλιτεχνικών διευθυντών μεγάλων brands είναι γυναίκες;

Το μεγάλο στήθος στη μόδα θεωρείται ακόμα “πολύ”: πολύ σεξουαλικό, πολύ λαϊκό, πολύ ακατάλληλο για την “καθαρότητα” της υψηλής αισθητικής.

Μας ζητούν να το κρύψουμε, να το δέσουμε, να το εξαφανίσουμε. Κι όταν τελικά εμφανίζεται, δεν είναι ποτέ σε σώμα γυναίκας αλλά σε άνδρα. Σαν αστείο. Για αστείο. Το ζητούμενο δεν είναι η υπερσεξουαλικοποίηση του σώματος, αλλά η δυνατότητα έκφρασης και παρουσίας όλων των σωμάτων.

Κάποιες νέες, ανεξάρτητες σχεδιάστριες, όπως η Dilara Findikoglu ή η Karoline Vitto, επιχειρούν να σχεδιάσουν για το αληθινό σώμα, χωρίς να ζητούν συγγνώμη. Και είναι καιρός να τις ακούσουμε. Όχι απλώς επειδή “πρέπει”, αλλά επειδή είναι εκείνες που φέρνουν τη μόδα πιο κοντά στη ζωή.

Αν η μόδα θέλει να είναι πραγματικά προοδευτική, οφείλει να σταματήσει να τιμωρεί τα σώματα που δεν ταιριάζουν στην προκρούστεια αισθητική της. Δεν χρειαζόμαστε άλλες σιλουέτες-καρικατούρες για να θυμόμαστε τι δεν είμαστε, που δεν χωράμε και σε τι δεν ταιριάζουμε. Χρειαζόμαστε ρούχα που να μας αγκαλιάζουν, να μας εκφράζουν και να μας βοηθούν να αναδείξουμε όποιο σημείο του σώματός μας θέλουμε, είτε αυτό είναι το μεγάλο στήθος είτε οι πληθωρικοί γλουτοί.

Ίσως, όπως λέει και η stylist Kim Russell, δεν φωνάζουμε αρκετά. Ίσως έχουμε κουραστεί να διεκδικούμε. Αλλά αν είμαστε πολλές – και είμαστε – τότε ήρθε η ώρα για μια μικρή επανάσταση. Αυτήν τη φορά, με κουμπιά που να κλείνουν σωστά και ραφές που να μην τραβάνε.

Photo credit: Getty Images