Το ξυπνητήρι χτυπά πριν ο ήλιος χαράξει. Το μυαλό ακόμα κοιμάται, απρόθυμο να δεχτεί τον καθημερινό εξαναγκασμό. Το σώμα προσπαθεί αδύναμο να βρει την δύναμη να σηκωθεί από το κρεβάτι. Το ξυπνητήρι ξαναχτυπά. Στο τρίτο ξυπνητήρι το παίρνω απόφαση. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Ο καφές -πάντα ζεστός το πρωί- έρχεται σαν βάλσαμο. Τα κουτάκια με τις σκέψεις ανοίγουν, το τηλέφωνο αρχίζει να αναβοσβήνει, τα πρώτα mail και οι To-do lists υπενθυμίζουν πως δεν έχω άλλο την πολυτέλεια να κινούμαι σε χαλαρό ρυθμό. Είναι μόλις 7 και μισή το πρωί. Η λίστα όμως δεν δείχνει κάποιο σημάδι συγκίνησης.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Το αποτύπωμα του νερού

Η δικτατορία του “γρήγορα”

Ο ρυθμός σταδιακά ανεβαίνει. Η μηχανή έχει ανεβάσει στροφές. Α, συγγνώμη. Είμαι άνθρωπος. Ώρες ώρες το ξεχνάω. Εν τω μεταξύ, δεν υπάρχει μόνο μια λίστα προς διεκπεραίωση. Υπάρχει η μόνιμη λίστα καθημερινών καθηκόντων και η έκτακτη λίστα με τα επείγοντα περιστατικά. Κάτι μεταξύ νοσοκομείου και στρατού δηλαδή. Και όλα αυτά δεν αρκεί να τα ολοκληρώσουμε με επιτυχία. Πρέπει να γίνουν γρήγορα. Αν δεν γίνουν γρήγορα, η επιτυχής έκβαση μοιάζει λιγότερο επιτυχής.

Η δικτατορία του “γρήγορα” μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο υπερήφανοι για τα επιτεύγματα μας. Αν όμως για ένα λεπτό πατούσαμε pause θα διαπιστώναμε πως μέσα στην ημέρα κάνουμε υπερπολλαπλάσια πράγματα σε σύγκριση με τις παλαιότερες γενιές. Ίσως και με τον παλαιότερο εαυτό μας. Απλά στο τέλος της ημέρας δεν έχουμε πλέον την ενέργεια να κατονομάσουμε πόσα πολλά πράγματα πετύχαμε. Συνήθως μας παίρνει ο ύπνος στον καναπέ.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Γιατί η μόδα μισεί το μεγάλο στήθος;

Να ζει κανείς (γρήγορα) ή να μην ζει;

Όλο αυτό το ατέρμονο κυνηγητό γύρω από την ουρά μας είναι τελικά τόσο μάταιο. Κάνουμε τόσα πολλά που στο τέλος δεν είμαστε ικανοί ούτε να τα θυμηθούμε. Δεν έχουμε αίσθηση του χρόνου. Πότε ήταν Χριστούγεννα, πότε πέρασε το Πάσχα, πότε αγόρασα το πρώτο μαγιό για φέτος. Όλα σε fast forward. Αν όμως με ρωτήσει κάποιος τι συνέβη όλους αυτούς τους μήνες στην ζωή μου, η απάντηση θα είναι “τίποτα”. Ή “τα ίδια”. Μοιάζει με απάντηση συνταξιούχου, το ξέρω. Αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης: Ο δικαιωματικός άνθρωπος

Το trend του slow living

Το slow living είναι μια τάση που αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς ανά τον κόσμο. Το κίνημα που ίδρυσε ο Carlo Petrini στα τέλη των 80s ως αντίβαρο στην φρενίτιδα που χτυπούσε την πόρτα της Ευρώπης από την άλλη μεριά του Ατλαντικού μας θυμίζει το δίδαγμα του παιδικού παραμυθιού. Ο λαγός ήταν πιο γρήγορος. Η χελώνα όμως έφτασε στο τέρμα και έκοψε το νήμα.

Βιώνουμε σε μεγαλύτερο βάθος τα γεγονότα που συμβαίνουν με πιο αργό ρυθμό. Μας ενεργοποιούν περισσότερο, ξυπνούν τα συναισθήματα μας, τα απολαμβάνουμε στο έπακρο. Η ηρεμία μπορεί να αποτελεί είδος πολυτελείας, αδιαμφισβήτητα όμως βελτιώνει την ποιότητα της ζωής μας. Το slow living δεν προάγει την νωθρότητα. Μας φέρνει πιο κοντά με την φύση, την ζωή, τους φίλους. Αποποινικοποιεί το χαμόγελο. Μας δίνει τον χρόνο να είμαστε άνθρωποι. Όχι γρήγορα. Ούτε τυποποιημένα. Η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ. Αν η λέξη κλειδί της εποχής μας είναι η λέξη “γρήγορα”, μήπως ήρθε η ώρα να βρούμε το αντικλείδι;